Του Δημήτρη Μιμή
Η μεγάλη μέρα τελικά έφθασε. Η χώρα μας βγήκε και επίσημα από το τρίτο μνημόνιο οικονομικής βοήθειας που υπεγράφη τον Αύγουστο του 2015. Τώρα είμαστε μόνοι αλλά θα έχουμε βέβαια μια πρόσβαση σ΄ένα ποσό 15 δισεκατομμυρίων € σε περίπτωση που δεν τα καταφέρνουμε, με αντάλλαγμα βέβαια να εξακολουθούμε να αναφερόμαστε στην τρόικα μέχρι το 2022. Ωστόσο θα πρέπει να χαιρόμαστε αλλά μονάχα αν θα έχουμε μάθει για τα λάθη μας αλλά και τι τα προκάλεσαν.
Αν και δεν διαθέτω οικονομικές γνώσεις θα τολμήσω να γράψω τη άποψη μου σχετικά με την κρίση. Η γνώμη μου είναι ότι η κρίση προήλθε επειδή στα κράτη μέλη της ευρωπαϊκής ένωσης δεν υπήρχε αλληλεγγύη στα κράτη μέλη της. Το θέμα όμως είναι πιο περίπλοκο. Στην Ευρώπη αναπτύχτηκε ένα εθνικισμός, θα έλεγα πρωτόγονος. Έτσι, όλες οι χώρες δεν ήταν πρόθυμες να δεχτούν τα σφάλματα άλλων χωρών. Σ΄ αυτό πρωτοστάτησε η Γερμανία και άλλες χώρες του Βορρά. Βέβαια, τη σκληρή αυτή θέση των χωρών αυτών δεν τη συμμερίστηκαν όλα τα μέλη, έτσι είχαμε τη σαφή διάκριση Βορρά – Νότου.
Η Ελλάδα πήρε την κατρακύλα το 2010 λόγω των αδικαιολόγητων δημόσιων δαπανών αλλά και λόγω έλλειψης ικανότητας να μαζέψει φόρους. Επίσης υπήρξε ένας υπερμεγέθης δημόσιος τομέας(800.000 δημόσιοι υπάλληλοι) και μια υπόγεια οικονομία 20%-30%. Σήμερα ο δημόσιος τομέας έχει μειωθεί κατά το ένα τέταρτο, γεγονός που όμως δεν βελτίωσε την αποτελεσματικότητα του γιατί δεν αναδιοργανώθηκε. Αυτό ίσως να έφερε αναποτελεσματικότητα στη λειτουργία του κράτους, πχ στην περίπτωση των πυρκαγιών. Αλλά και στη συλλογή των φόρων η αποτελεσματικότητα δεν βελτιώθηκε. Στον τόπο μας η φοροδιαφυγή είναι το εθνικό άθλημα. Λειτουργούμε διαφορετικά από το μέσο όρο της Ευρώπης και τίποτα δεν αλλάζει γρήγορα.
Η όποια πορεία έχει ακολουθηθεί μέχρι σήμερα πιστεύω ότι θα ανακαμφθεί λόγω των εκλογών που πλησιάζουν. Θα περιμένω να δω τι θα κάνουν οι μαυρισμένες επιδερμίδες των πολιτικών μας τώρα που το καλοκαίρι τελειώνει. Το πολιτικό τοπίο θα ανασυντεθεί και η επιστροφή αυτή θα χαρακτηριστεί από ένταση,λόγω των εκλογών.
