Η ιστορική αλήθεια για το ποιος άνοιξε τον δρόμο στη χρεοκοπία

 H Μάννα μου   στα γηρατειά  της, μου έλεγε διάφορες ιστορίες που όλες είχαν σχέση με το παρελθόν και επειδή τότε δεν είχα συνειδητοποιήσει το γιατί, όταν ο ίδιος τη ρωτούσα γιατί δεν μιλάς για το παρόν ή και το μέλλον, εκείνη σοφά μου απαντούσε, γιατί παιδί μου φοβάμαι να κοιτάζω μπροστά.

Αυτό σαν πρόλογο για να μην σκεφτεί κανείς, που θυμήθηκα τα παρακάτω.

      Αν ανατρέξουμε στα συρτάρια της ιστορίας, χωρίς δυσκολία θα διαπιστώσομε πως  ο Κώστας Καραμανλής ξεκίνησε την πρωθυπουργία του με πρώτο στόχο την αλήστου μνήμης «απογραφή».   Μέλημα του δεν ήταν πως θα κυβερνήσει την Ελλάδα, αλλά πως θα αποδείξει, κι ας ήταν σε βάρος της χώρας, πως κυβέρνησαν οι προηγούμενοι.

      Η «απογραφή» όμως δεν ήταν παρά μια καλοσχεδιασμένη απάτη, αφού αποδείχθηκε, «άνθρακες ο θησαυρός». 

      Το ήδη παραφουσκωμένο δημόσιο χρέος στις 31-12-2003 έφτανε στα 182 δις ΕΥΡΩ.

      Την εποχή εκείνη, λόγω της διεθνούς οικονομικής ύφεσης, αλλά και του γεγονότος ότι οι Τράπεζες φρέναραν την κατανάλωση εισαγομένων αγαθών με δανεικό χρήμα, αναγκαστικά το υπερφουσκωμένο έλλειμμα στο σύνολο του καλύφθηκε από δανεισμό με  συνολικό λογαριασμό 6ετίας 90 δις ΕΥΡΩ.

      Ετσι αρχές του 2009 ο Καραμανλής είχε πλέον αδυναμία να πιστέψει πως μέσα σε πέντε χρόνια το δημόσιο χρέος έφτασε στο αστρονομικό ποσό των 270 δις ΕΥΡΩ.

      Ωστόσο διακαής πόθος του ήταν  να κερδίσει τις επερχόμενες Ευρωεκλογές «έστω και με μια ψήφο διαφορά» όπως εκμυστηρεύτηκε τον Φεβρουάριο στον τότε Δήμαρχο της Αθήνας Νικήτα Κακλαμάνη, όπως διέρρευσε στον τύπο της εποχής.

      Μετά την βαριά ήττα στις Ευρωεκλογές του Ιουνίου 2009 (όχι με μια αλλά 223.000 τουλάχιστο ψήφους διαφορά) ο Καραμανλής, μετά την καρατόμηση του μέχρι τότε Υπουργού Αλογοσκούφη και με την βοήθεια ενός νεοσύστατου οικονομικού διευθυντηρίου (τρόϊκα) Παπαθανασίου, Σουφλιά και Χατζηδάκη, κατάλαβε ότι η βόμβα (χώρα) θα σκάσει στα χέρια του, οπότε αναγκάστηκε, μετά τα μπάνια του λαού και τα δικά του, να προκηρύξει εθνικές εκλογές.

      Το μόνο ελαφρυντικό του είναι πως, κανένας ηγέτης (όταν μάλιστα διαθέτει περιορισμένες ικανότητες) δεν μπορεί να ελέγξει το λαό του, σε εποχές πρόσβασης στο φτηνό χρήμα από άφθονο δανεισμό. Γιατί το φτηνό χρήμα εξαχρειώνει τις κοινωνίες και τις κάνει να πιστέψουν πως για τον  ευημερία του λαού ευθύνεται  μόνο το Κράτος, χωρίς την προσωπική  συμμετοχή του πολίτη.

      Τέλος, πρέπει να θυμηθούμε πως ο Καραμανλής όταν το 2004 κέρδισε τις εκλογές  με το πομπώδες σύνθημα «Επανίδρυσης του Κράτους», φυσικά χωρίς αν δώσει την δέουσα σημασία στο γεγονός ότι το κράτος αυτό βρισκόταν σε πορεία οικονομικής κατάρρευσης, αφού εκ του αποτελέσματος απεδείχθη ότι οι καθαρές ετήσιες δαπάνες μισθών και συντάξεων από το 2004  μέχρι το 2009 είχαν ακριβώς διπλασιαστεί  και έτσι φτάσαμε στο σημείο τον Ιούνιο της επόμενης χρονιάς η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου να αδυνατεί στην  καταβολή τους και στα επέκεινα γνωστά αποτελέσματα για τον λαό και τον τόπο.

ΥΓ. Σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής , το Δημόσιο χρέος της Ελλάδας:

• Την 8ετία Σημίτη (1996-2003) το Δημόσιο χρέος αυξήθηκε 80 δις ΕΥΡΩ (με Ολυμπιακούς αγώνες και εξοπλιστικά).
• Την 6ετία Καραμανλή (2004-2009) αυξήθηκε 120 δις ΕΥΡΩ, δηλαδή έφτασε περίπου στα 300 δις ΕΥΡΩ.

*Επιτίμου Δικηγόρου

π. Προέδρου Νομαρχιακού Συμβουλίου Ηρακλείου