* Του Ν. Λυγερού
Ό,τι και να ακούγεται από πλευράς της Τουρκίας περί Συνθήκης Λωζάννης του 1923, αυτό που έχει σημασία είναι η Συνθήκη Παρισίων του 1947.
Επίσης το πλαίσιο είναι ξεκάθαρο για το Καστελόριζο αφού περιγράφεται ως ένα από τα νησιά των Δωδεκανήσων που παραχωρεί η Ιταλία στην Ελλάδα στο Άρθρο 14 Εδάφιο 1.
Πιο συγκεκριμένα οι επίσημες αναφορές για τα νησιά μας γίνονται με τα εξής ονόματα: Stampalia (Astropalia), Rhodes (Rhodos), Calki (Kharki), Scarpanto, Casos, (Casso), Piscopis (Tilos), Misiros (Nisyros), Calimnos (Kalymnos), Leros, Patmos, Lipsos (Lipso), Simi (Symi), Cos (Kos) και Castellorizo με γειτονικές νησίδες. Άρα δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα διευκρίνισης. Το Άρθρο 14
Εδάφιο 2 αφορά στην αποστρατικοποίηση και το τελικό Εδάφιο 3 ότι τα τυπικά και οι τεχνικές συνθήκες της μεταβίβασης αυτών των νησιών στην Ελλάδα θα οριστούν με μία συμφωνία μεταξύ των κυβερνήσεων του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ελλάδας.
Επίσης διευκρινίζει αυτό το εδάφιο ότι η απόσυρση των ξένων δυνάμεων από τα νησιά θα πρέπει να γίνει το αργότερο 90 ημέρες μετά την ισχύ της Συνθήκης Παρισίων.
Είναι καλό λοιπόν αντί να συνεχίζουμε να συζητάμε περί Συνθήκης Λωζάννης για τα Δωδεκάνησα, να απαντούμε με τη Συνθήκη Παρισίων του 1947 που αφορά στην Ιταλία και την Ελλάδα κι όχι βέβαια την Τουρκία.
