Η δική μας κανονικότητα δεν μπορεί να θεωρείται επιβεβλημένη για όλους

Του Σπύρου Δανέλλη*

Υπάρχουν άνθρωποι, υπήρχαν πάντοτε και παντού, που η αυτοαντίληψη και εσωτερική τους αίσθηση για το φύλο τους, διαφέρει από αυτό που καταγράφεται στην ταυτότητά τους.
Το θέμα διόρθωσης φύλου στα δημόσια έγγραφα, δεν απασχόλησε ποτέ Πολιτεία, κοινωνία ή Εκκλησία. Δυναστεύει όμως βασανιστικά αυτούς, τους οποίους αφορά και τις οικογένειές τους. Δηλαδή μια μικρή μειοψηφία. Όμως, η ένταση των αντιδράσεων που προκάλεσε η νομοθετική πρωτοβουλία της Κυβέρνησης είναι δυσανάλογα μεγάλη. Γιατί απλώς δοκιμάζει τα όρια των κοινωνικών μας συμβάσεων, αφού ως θεματική συγκρούεται με τις προκαταλήψεις και τα ταμπού, στα οποία διαχρονικά επενδύουν φορείς εξουσίας και κοινωνικού ελέγχου. Αποτελεί ένα ισχυρό crash test για όλους, που δοκιμάζει τα όρια συντηρητισμού και ανεκτικότητας και αναδεικνύει τη φοβικότητα και υποκρισία που μας χαρακτηρίζουν.
Η κοινωνία εμφανίζεται πάντα ως εύκολο θύμα «των εμπόρων της αρετής», σε θέματα που αμφισβητούν στερεότυπα και συμβάσεις στο πεδίο των ανθρωπίνων σχέσεων κι ιδιαίτερα στον σεξουαλικό προσανατολισμό.
Τι κι αν το Συμβούλιο της Ευρώπης ή η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχουν προ πολλού ρυθμίσει όλα αυτά ή αν ο ΟΗΕ χαρακτηρίζει βασανιστήριο την χειρουργική επέμβαση στα γεννητικά όργανα, που αποτελεί προϋπόθεση διόρθωσης φύλου για την υφιστάμενη νομοθεσία μας, που ισχύει από το μακρινό 1976.
Είμαι βέβαιος πως οι περισσότεροι, αλλά και η Εκκλησία δεν έχουν καταλάβει πως η απόσυρση αυτού του νομοσχεδίου σημαίνει πως οι συμπολίτες μας, που βιώνουν την ασυμβατότητα αυτού που είναι με αυτό που γράφει η ταυτότητά τους και θέλουν να την διορθώσουν, οφείλουν να υποβληθούν σε χειρουργική επέμβαση.
Ο σαδισμός και η απανθρωπιά όμως βρίσκονται στον αντίποδα της θρησκείας της Αγάπης. Η ανοικτότητα και η πίστη στην ελευθερία επιλογών του ανθρώπου που χαρακτηρίζουν την Ορθοδοξία, επιβάλουν την κατανόηση και την αποδοχή του δικαιώματος στη διαφορετικότητα.
Οι πολιτικοί και τα κόμματα που ορκίζονται στις αρχές του πολιτικού φιλελευθερισμού και στον Ευρωπαϊσμό, αντί να χαϊδεύουν τα αυτιά των σοκαρισμένων πολιτών προς άγραν ψήφων, οφείλουν να εξηγήσουν πως τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν υπόκεινται στις διαθέσεις της πλειοψηφίας.
Η φύση είναι πολύχρωμη. Η δική μας κανονικότητα δεν μπορεί να θεωρείται επιβεβλημένη για όλους. Κι αν αιώνες πριν, άλλοι πολιτισμοί είχαν λύσει το πρόβλημα της διαφορετικότητας με τον Καιάδα, ο δικός μας πολιτισμός επιβάλλει το σεβασμό στις ιδιαιτερότητες.
Αν ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο του απατεώνα, όπως έχει ειπωθεί, τότε το πρώτο αναμφισβήτητα είναι η ηθικολογία. Η λύτρωση των συνανθρώπων μας αυτών, από ό,τι υφίστανται εξαιτίας της αυτονόητης επιθυμίας τους να αναγράφεται στην ταυτότητά τους το φύλο που αισθάνονται και ζουν, δεν θέτει σε κανέναν κίνδυνο ούτε τα χριστά ήθη των Ελλήνων, ούτε το θεσμό της οικογένειας, ούτε την πίστη κανενός.
 
*Ο Σπύρος Δανέλλης είναι βουλευτής Ηρακλείου και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Ποταμιού.