Του Κώστα Α. Μπογδανίδη
Ήταν γραφτό φαίνεται να τους συναντήσω τη μέρα της μητέρας. Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα του γραφείου και την είδα. Η χαροκαμένη μάνα. Δεν της είπε η κόρη της ευχές. Δεν την φίλησε… Θλιμμένα μάτια, πρόσωπο σκαμμένο από τον πόνο, αλλά γεμάτο δύναμη και αξιοπρέπεια. Το ίδιο και ο πατέρας. Πως αλλιώς θα χάριζαν ζωή σε τόσους ανθρώπους με τα όργανα της κόρης τους; Που θα έβρισκαν τη δύναμη -εάν δεν την είχαν- να αποφασίσουν ότι η μονάκριβή τους θα γινόταν γέφυρα σωτηρίας για άλλους που έδιναν τη μάχη να κρατηθούν από την καρδιά της, τα νεφρά, τα μάτια της; Non omnis moriar, έλεγε ο Οράτιος και όντως κάτι- πολλά από εκείνη θα παραμείνουν ζωντανά!
Δυσκολεύεσαι πάντα να πιστέψεις το φευγιό ενός νέου ανθρώπου. Ειδικά όταν αυτός γίνεται τόσο ξαφνικά, ακαριαία. Όταν δεν προηγείται μια αρρώστια, κάτι να σε «προετοιμάσει» για το τέλος που έρχεται. Το σοκ είναι τόσο μεγάλο που δεν μπορείς καν να φανταστείς τον Γολγοθά των γονιών που βιώνουν την απώλεια του παιδιού τους.
Ναι, ξέρω. Ευτυχισμένος είναι ο γονιός που φεύγει πρώτος και όχι πρώτα τα παιδιά του. Αλλά όταν συμβεί το μοιραίο; Όταν χαλάσει η κανονική σειρά των πραγμάτων τι λες; Προσπάθησα να θυμηθώ κάτι που είχα διαβάσει παλιότερα: Τι να μην πεις στους γονείς που πενθούν, τι να αποφύγεις. Το μυαλό είχε σταματήσει, έμεινα στα τετριμμένα, αλλά θυμήθηκα τον φίλο μου τον Λ.Μ που έγραψε ένα συγκλονιστικό κείμενο μια και…σχεδόν είχε βρεθεί στην ίδια θέση- γλιτωσε στο τσακ εκείνος- με την άτυχη κόρη τους:
«Η δήλωση δωρεάς οργάνων είναι πράξη ζωής, αγάπης κι όχι θανάτου! Μην φοβάστε, μην είστε καχύποπτοι ρωτήστε, διαβάστε , ενδιαφερθείτε μιλήστε με τους ειδικούς. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να πιστεύει και να πράττει όπως θέλει πάνω σ' ένα τόσο σοβαρό ζήτημα και τίποτα δεν μπορεί να είναι κατακριτέο, ενημερωθείτε όμως ... καλό είναι όλοι έστω να γνωρίζουμε... Δεν μπορεί και δεν πρέπει το συγκεκριμένο θέμα να φτάνει στα όρια του ταμπού. Καλό ταξίδι στην άτυχη κοπέλα θερμά συλλυπητήρια στους οικείους της και θερμά συγχαρητήρια για την δύναμη ψυχής που επέδειξαν στην πιο τραγική στιγμή της ζωής τους. Αισθάνομαι δέος μπροστά τους ειλικρινά!»
Κι εγώ αισθάνθηκα δέος μπροστά σε αυτούς τους γονείς, απέραντο σεβασμό σε αυτή τη μάνα, μια πραγματική Κυρία. Συνειδητοποίησα τη δύναμη της μητέρας- φύσης που χαρίζει και τη ζωή και το θάνατο. Η ζωή έχει τον πρώτο λόγο ! Ο θάνατος τον τελευταίο ! Και λοιπόν; Δεν τον φοβόμαστε! Και για να παραφράσω τον Καζαντζάκη: Όχι, δε μου αρέσει καθόλου! Δεν υπογράφω γι αυτόν, για τη ζωή υπογράφω χέρια πόδια.
δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
