Του Φώτη Κοκοτού
Κανείς δε θα τολμούσε να εξαναγκάσει σε κλείσιμο την Κυριακή ένα ξενοδοχείο, μια ταβέρνα, ένα καφενείο, ένα ζαχαροπλαστείο, ένα ανθοπωλείο, ένα νοσοκομείο, ένα αεροδρόμιο και τα μαγαζιά μέσα σε αυτό. Βγαίνουν όμως κάτι αφίσες στους δρόμους με την αξίωση να βάλουν λουκέτο κάποια συγκεκριμένα εμπορικά καταστήματα. Οι δικαιολογίες τους είναι κυρίως συνδικαλιστικές και δευτερευόντως θρησκευτικές.
Τη θρησκευτική διάσταση δεν έχει κανένα νόημα να τη συζητάμε σε ένα κοσμικό κράτος. Σεβόμαστε εξίσου με την Κυριακή των Χριστιανών και την Παρασκευή των Μουσουλμάνων και το Σάββατο των Εβραίων, αλλά δεν ανακατεύουμε το Νόμο του Κράτους μας με το Κοράνι, την Τορά, ή τη Βίβλο. Κι ούτε υιοθετούμε τους θρησκευτικούς περιορισμούς άλλων κρατών, είτε θεοκρατικών είτε μοναρχικών είτε δημοκρατικών.
Η συνδικαλιστική διάσταση του θέματος είναι εξίσου προβληματική με τη θρησκευτική, διότι δε βασίζεται στη λογική και το Νόμο. Για παράδειγμα, ενώ όλοι ξέρουμε πως τα ξενοδοχεία δίνουν τα ρεπό εκ περιτροπής για να μένουν ανοιχτά 24 ώρες την ημέρα, 7 μέρες την εβδομάδα, κάποιοι θέλουν να μας πείσουν πως είναι αδύνατον να πάρεις το ρεπό σου τη Δευτέρα αν δουλέψεις την Κυριακή. Ή πως είναι αδύνατον να δουλέψεις πολύ τον Αύγουστο για να μαζέψεις λεφτά και να πας διακοπές άλλο μήνα.
Και φαντάζομαι ήδη κάποιους να λένε μέσα τους «μα και στα ξενοδοχεία δουλεύουν κάποιοι με απλήρωτες υπερωρίες, με εικονικά ρεπό, ανασφάλιστοι, κλπ.», κι άρα πρέπει να τιμωρηθούν. Κι έχουν δίκιο! Και φυσικά συμφωνούν με εμένα πως η λύση δεν είναι να βάλουν λουκέτο τα ξενοδοχεία για μία ημέρα της εβδομάδας. Η λύση στο πρόβλημα, όπως και σε πολλά άλλα προβλήματα της χώρας, είναι να εφαρμοστούν οι υφιστάμενοι νόμοι μας.
Σε αυτό το θέμα, ακούω συχνά από εκείνους με τις αφίσες ‘Κλείστε κάθε Κυριακή’ την αντίρρηση πως «η Επιθεώρηση Εργασίας δεν κάνει τη δουλειά της», και πως «με ένα λάδωμα γλιτώνουν από τα πρόστιμα οι παρανομούντες». Δηλαδή, μας λένε πως για να πολεμήσουν την καταστρατήγηση των νόμων για την εργασία, θα περάσουν έναν άλλον νόμο που θα την απαγορεύει. Είναι το ίδιο με το να απαγορεύεις την κυκλοφορία των αυτοκινήτων επειδή κάποιοι περνάνε με κόκκινο. Τόσο παράλογο όσο και το να πιστεύεις πως ο Θεός έδωσε εντολή να ξεκουράζονται μόνο οι μαγαζάτορες αλλά όχι οι σερβιτόροι.
Δυστυχώς, αυτή τη θρησκευτική ερμηνεία έχει υιοθετήσει ακόμη και το Συμβούλιο της Επικρατείας, οπότε θα χρειαστεί να καταρριφθεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, όπως καταρρίφθηκε εκείνη η απόφαση του Αρείου Πάγου που αναγόρευε τη μουσουλμανική σαρία ως υπέρτερη του Ελληνικού Συντάγματος και της Συνθήκης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Θα σεβαστούμε την ιδιαιτερότητα κάθε θρησκείας όσο δε στερεί θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Και το δικαίωμα στην εργασία είναι ένα θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα.
Όταν λοιπόν θέλετε καφεδάκι την Κυριακή και θεωρείτε φυσικό να σας σερβίρουν, σκεφτείτε και τον συμπολίτη σας που δούλευε όλη την εβδομάδα και θέλει να βγει να ψωνίσει με την οικογένεια.
