Της Κατερίνας Μυλωνά
Μόλις μπει ο Αύγουστος, έχεις την αίσθηση ότι η κλεψύδρα άρχισε να γυρίζει. 41, 40, 39...
Όταν το ημερολόγιο δείξει 1 Σεπτεμβρίου, δεν έχει σημασία που το μέτρημα έφτασε στο 10: Η ζυγαριά έχει ήδη γείρει: το καλοκαίρι έλαβε τέλος!
Καμία πίκρα και απογοήτευση, υπάρχουν και εκείνοι οι άνθρωποι που όσο και αν απολαμβάνουν το θέρος, αισθάνονται μέσα στο νερό μόλις το θερμόμετρο αρχίζει να παίρνει την κατιούσα. Γιατί απλώς λατρεύουν την αίσθηση όταν τους τυλίγει μια φούτερ ζακέτα. Εκείνη που αρνούνται να αποχωριστούν ακόμα και τις βραδιές του καύσωνα. "Μα, καλά, τι τη θέλεις τη ζακέτα, Χριστιανή μου; Έξω σκάει ο τζίτζικας", της λένε όλοι οι δικοί της αλλά εκείνη δε χαμπαριάζει. Το πολύ- πολύ να την αφήσει στο αυτοκίνητο. Αρκεί να είναι εκεί και να την περιμένει.
9, 8, 7... 1: Ήρθε η ώρα για αυτόν τον υπέροχο ήχο, το κουδούνι του σχολείου που ξυπνά τόσες αναμνήσεις. Ποιος δεν έχει ερωτευτεί σε ένα προαύλιο, δεν έχει εξομολογηθεί τα πιο κρυφά του μυστικά την ώρα που ο καθηγητής αδίκως ξελαρυγγιάζεται; Δεν έχει στείλει "ένοχα" σημειώματα με τον φόβο μην τον πάρουνε χαμπάρι; Δεν έχει γίνει ρεζίλι τουλάχιστον... χίλιες φορές; Γιατί έπεσε στη μέση της αυλής, γιατί λερώθηκε με το φαγητό του, γιατί έχασε τα λόγια του την ώρα της εξέτασης, γιατί...
Όσο και αν μας αρέσει να σιγοτραγουδάμε «φθινόπωρο θα πει μελαγχολία», όσο και αν μας ανατριχιάζει η φωνή του Μητροπάνου, ακόμα και αν κάπου βαθιά μέσα μας ταυτιζόμαστε μαζί του, ξέρουμε ότι αυτή η μελαγχολία έχει μια γλύκα τόση σαν το «Πρώτο φθινόπωρο, πρώτη βροχή» του ίδιου αγαπημένου και διαχρονικού ερμηνευτή…
Ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς γίνεται κάποιος να μην αγαπά το σχολείο. Υπάρχει, αλήθεια, άνθρωπος που όταν συναντά τυχαία στον δρόμο έναν παλιό του συμμαθητή δεν χαμογελά; Όχι επειδή κατ΄ ανάγκη χάρηκε που είδε το συγκεκριμένο πρόσωπο αλλά επειδή θυμήθηκε όλα όσα τους συνδέουν.
Κάποτε μαθήτρια, τώρα μαμά... Τα συναισθήματα όταν ακούω αυτό το "ντριιιιιν" είναι ακριβώς τα ίδια...
Καλή σχολική χρονιά!
Φωτογραφία: Pexels
