Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
«Καλημέρα Κώστα ο Α. είμαι από το κανάλι…της Αθήνας. Από την εκπομπή της τάδε. Δεν έχουμε ξαναμιλήσει, αλλά δεν πειράζει». Στην άλλη άκρη του τηλεφώνου ένας ‘συνάδελφος’. Άγνωστος σε μένα. Και εγώ σε αυτόν, προφανώς. Αλλά δεν…μάσησε από τέτοιες λεπτομέρειες.
«Θα έρθει ο Τραμπ στην Κρήτη; Ξέρεις κάτι;»
«Το πρωί που μιλήσαμε δεν ήταν σίγουρος, αλλά μπορεί λέει να κάνει μια βόλτα από τη Σούδα» του είπα λίγο ενοχλημένος από τον ενικό του.
-Χαχαχα, ωραία που τα λες. Καλά άκου τώρα Κώστα. Εάν έρθει ο Τραμπ πάρε με τηλέφωνο ότι ώρα και να ναι, να είμαστε σε επαφή!
(κοιτάζω το τηλέφωνο….λέω δεν μπορεί να μου συμβαίνει αυτό…)
Βάζω κι εγώ…φόκο λοιπόν:
«Μόλις δω κάτι θα σε πάρω τηλέφωνο. Θα σου στείλω αποκλειστικό βίντεο και φωτογραφίες» του είπα…Έτοιμος να του πω ότι θα μιλήσω και στη Μελάνια γι ‘αυτόν, αλλά…κρατήθηκα για να μην το χοντρύνω.
«Εντάξει ρε φιλαράκο. Πάρε με τηλέφωνο μόλις σκάσει μύτη» είπε πριν κλείσει και μετάνιωσα που δεν του είπα για την κυρία Τραμπ….Ο ενικός , η αγένεια και το θράσος ορισμένων ανθρώπων πολλές φορές δεν έχουν όρια. Στην ελληνική δημοσιογραφία, στην ελληνική κοινωνία, παντού γύρω μας.
Πώς απαντάς σε αυτή τη συμπεριφορά;
Σκέφτηκα ότι η καλύτερη λύση θα ήταν να του τηλεφωνήσω 3-4 φορές μέσα στα άγρια χαράματα και να του πω… «Συνάδελφε ο Τραμπ δεν ήρθε ακόμη…» αλλά αυτό προϋπέθετε δικό μου ξενύχτι…
Σκέφτηκα να του κάνω μια πιο…κρητική πλάκα (τύπου «Ελα Γιώργη ο πατέρας τσι Μαρίας είμαι»).
Σκέφτηκα να του πω ότι είμαι κι εγώ καλεσμένος του Τραμπ να πιούμε ρακές ώστε να ικανοποιηθεί η ανόητη ελληνική δημοσιογραφία που θα έπαιρνε συνέντευξη και από τους φράχτες της Σούδας για να εξασφαλίσει «αποκλειστικό».
Σκέφτηκα μέχρι και να τον σιχτιρίσω.
Και πριν βάλω σε τάξη την οργή μου άρχισε τα μηνύματα: «Έλα ρε φιλαράκο τι έγινε; Μην με ξεχάσεις!» Και τα ξημερώματα νέο μήνυμα: Έλα ήρθε ο Τραμπ;»
Να πω τώρα ότι δεν με έκανε μπαρούτι; Να πω ότι δεν βγήκα από τα ρούχα μου; Ψέματα θα σας πω. Αλλά προτίμησα να ξαναμετρήσω μέχρι το δέκα και να δω την όλη κατάσταση με χιούμορ. Είχα αποφασίσει να του τηλεφωνήσω 2-4 τα ξημερώματα και να του παίζω: «Τράμπ, τράμπα , τραμπαλίζομαι…πέφτω και τσακίζομαι. Και χτυπώ το γόνα μου…και με κλαίει η νόνα μου!» αλλά στο τέλος με πήρε ο ύπνος και μένα και τον…Τραμπ που δεν κατέβηκε στη Σούδα παρά τις ετοιμασίες που είχαν και είχαμε κάνει.
Τυρί, τσικουδιές και σφακιανές πίτες μας έμειναν…αμανάτι ρε «συνάδελφε»!
