της Μαρίας Λιονάκη
Υπήρχε ζωή πριν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Οι άνθρωποι έρχονταν κοντά, είχαν φίλους, ημέρωναν ο ένας τον άλλο ή το φαντάστηκε ο Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ, όταν έγραφε την όμορφη ιστορία, το αλληγορικό παραμύθι με τον μικρό πρίγκιπα, την αλεπού και το τριαντάφυλλο που ημέρωναν ο ένας τον άλλο; Προέβλεπε η διαδικασία του ημερώματος υπολογιστή, κινητό, ίντερνετ; Έκαναν γνωριμίες οι άνθρωποι, όταν δεν είχαν μερίδα στο όνειρο, στον κυβερνοχώρο, στο διαδίκτυο; Μερίδα με τα όλα της, εγώ έχω τα στολίδια μου τα δαχτυλίδια μου κι ό,τι πω; Με τη φωτογραφία προφίλ, την κορνιζαρισμένη σε λογιών λογιών κάδρα, ανοιξιάτικα, γιορτινά, τη φωτογραφία εξωφύλλου που φαρδιά πλατιά, σα σκέπη, σα στέμμα αγκαλιάζει την άλλη, τα χόμπι, τις ασχολίες, τους τόπους επίσκεψης, όλα δηλωμένα; Πριν προοδεύσει η τεχνολογία και επινοηθεί ο θαυμαστός κόσμος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, εξέλισσαν οι άνθρωποι τις σχέσεις τους, έβγαιναν απ’ το σπίτι τους, περπατούσαν, συναντιούνταν, έρχονταν εις γάμου κοινωνίαν ή ζούσαν μόνοι τους, θα ζήσω ελεύθερο πουλί κι όχι κορόιδο σε κλουβί; ‘Η ζούσαν μια ανιαρή ζωή, περιφερόμενοι όπως τα αρχαία χρόνια για να βρουν την τροφή τους, κυνηγώντας ζώα με αιχμηρές πέτρες, τρώγοντας ρίζες φυτών και περνώντας τη νύχτα τους σε σπήλαια; Είχε στα σπήλαια wi fi, σύνδεση με διαδίκτυο; Κι αν δεν είχε πώς καταδέχονταν να μείνουν εκεί;
Άλλες εποχές θα μου πείτε, που δεν μπορώ καν να τις φανταστώ. Εδώ μια διακοπή ρεύματος γίνεται και παθαίνεις πανικό, πώς θα περάσεις την ώρα σου, με τι θα απασχοληθείς, ποιος καθαρίζει το σπίτι τώρα, ποιος διαβάζει ένα βιβλίο, μια εφημερίδα, ποιος πάει μια βόλτα στη φύση, γυμναστήριο, πού θα τρέχεις να βγεις, να συναντήσεις άνθρωπο, να πεις μια κουβέντα, πού να ντύνεσαι και τι να βάλεις…
Όχι μια χαρά είμαστε τώρα… Με τους φίλους μας, τους ακόλουθους μας, λες κι είμαστε βασιλιάδες κι έχουμε αυλή, λες κι είμαστε διάσημοι του θεάματος κι έχουμε δυνατό φαν κλαμπ. Μια χαρά είμαστε τώρα. Κάνουμε αιτήματα, αποδεχόμαστε, ευχαριστούμε με εγκαρδιότητα κι επισημότητα για την τιμή που μας έγινε. Έχουμε φίλους, συναντιόμαστε, αγαπιόμαστε, μιλάμε, διαφωνούμε ακούραστα, αδάπανα. Εξοικονομούμε χρόνο, χρήμα και δυνάμεις. Πόσο συμφέρει και βολεύει η φιλία, ο έρωτας, η αγάπη, η συναναστροφή του υπολογιστή… Αμ οι ευχές; Σε χρόνο ρεκόρ. Με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια… Κι αν δεν ταιριάξουμε με κάποιον τον διαγράφουμε, τον μπλοκάρουμε οριστικά, τον στέλνουμε στα Τάρταρα, με αβυσσαλέο μίσος και απύθμενη εκδικητικότητα. Κάνουμε ακόμα δωρεάν και κρυφά παρακολουθήσεις. Κοιτάμε, παρακολουθούμε ο ένας τον άλλο… Από μια άλλη κλειδαρότρυπα. Βάζουμε το ποτήρι να κρυφακούσουμε σε έναν άλλου είδους τοίχο. Πού γυρνάς, πώς περνάς, ποιον στα μάτια κοιτάς… Βάζουμε τις φωτογραφίες μας τις ρετουσαρισμένες, τις καλές μας. Τις σχεδόν παιδικές. Γελάμε με τις δημοσιευμένες γελοιογραφίες, ενημερωνόμαστε για ειδήσεις και εκδηλώσεις, μα κυρίως μορφωνόμαστε… Γνωρίζουμε τους ποιητές, τους συγγραφείς, όλους αυτούς τους σημαντικούς ανθρώπους του πνεύματος, του τόπου μας, άλλων τόπων, που άφησαν το στίγμα τους μέσα σους αιώνες… Αυτούς εξάλλου μπορούμε να τους ανασταίνουμε, όποτε νιώθουμε την ανάγκη. Όπως τον Νίκο Καζαντζάκη πριν καιρό…
Τον Καζαντζάκη που αποτέλεσε και πάλι την αφορμή γραφής αυτού του άρθρου, καθώς πρωταγωνίστησε σε σχόλιο αβροφροσύνης σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Εκεί όπου μία φίλη θέλησε να κάνει ένα κομπλιμέντο, να επαινέσει το φιλελεύθερο χαρακτήρα ενός φίλου της. Με σχόλιο μαργαριτάρι: "Συλλογάσαι καλά, επειδή συλλογάσαι ελεύθερα, όπως είπε και ο Καζαντζάκης….» Σε αυτή τη φάση είμαι σίγουρη πως ο Ρήγας Φεραίος συλλογιέται σοβαρά, καλά κι ελεύθερα να κάνει προφίλ, να μπλοκάρει τον Καζαντζάκη και να ποστάρει: Εντάξει δεν τα είπε (έγραψε) κι όλα ο Καζαντζάκης, κάτι είπαμε κι εμείς…
