Του ΚΩΣΤΗ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ
Μου είναι αδύνατο να ξεχάσω, κάπου εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’80, - όταν την χώρα κυβερνούσαν οι «σοσιαλρεφορμιστές» κατά την προσφιλή τότε έκφραση του ΚΚΕ, - τις ομηρικές αντιπαραθέσεις των φοιτητικών παρατάξεων στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα της Αθήνας: «Κνίτες φυτά» από τη μια μεριά. «Τη λύση θα τη δώσει ο κόκκινος στρατός» από την άλλη. Ήταν τότε που τα αίματα της νιότης, άναβαν για τα καλά και το αφελές μπλοκ του παιδομαζώματος των κομσομόλων με περισσή βεβαιότητα για την ορθότητα της αλήθειας που κατείχε με τα συνθήματά του, έδειχνε το δρόμο της σιγουριάς για το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας σαν μια μορφή εξ Αποκαλύψεως! Ευτυχώς για τη χώρα, τη λύση δεν την έδωσε ποτέ ο Ερυθρός Στρατός της (τέως) μεγάλης χώρας των Σοβιέτ όπως είχε κάνει λίγες δεκαετίες νωρίτερα στην Πράγα και τη Βουδαπέστη. Λίγα χρόνια αργότερα οι κόκκινοι ολοκληρωτισμοί, πριν καν η νέα θρησκεία συμπληρώσει έναν αιώνα ζωής, κατέρρεαν αναίμακτα σαν καραμπόλες από ρώσικες κούκλες ματριόσκα και σαν χάρτινοι πύργοι θάβοντας οριστικά στη λήθη και στα εικονογραφημένα παραμύθια τα μεγάλα και ανεφάρμοστα όνειρα του Βλαδίμηρου και όλων των άλλων μουμιοποιημένων γκουρού του «νέου» κόσμου που γεννιόταν το 1917. Πέρασε σχεδόν μια γενιά από τα μεγάλα εκείνα γεγονότα της Αποκαθήλωσης των υπαρκτών ιερών συμβόλων και βωμών, ενός ανύπαρκτου σοσιαλισμού· από την Αγία Μητρόπολη μέχρι τις θυγατρικές δορυφορικές περιφέρειες. Πολλά κομμουνιστικά κόμματα επαναπροσδιόρισαν τα ιερά και τα θέσμιά τους και τα προσάρμοσαν σ’ έναν καινούργιο παγκοσμιοποιημένο κόσμο που αναδύονταν. Στο νότο της Ευρώπης, σε μια χώρα που ο ελληνικός ουρανός και το άπλετο φως φωτίζουν σαν πλημμύρα το νου και τη σκέψη, τα μαθητούδια του άλλοτε κραταιού Κρεμλίνου επέμεναν να κρατιούνται στα σκοτάδια. Έτσι, σαν ανεπίδεκτοι μαθήσεως και κρίσης, εξακολουθούσαν να δρουν και να πράττουν στα σκότη της δικής τους παλαιολιθικής σπηλιάς. Ο ορθόδοξος και θεοκρατικός Μαρξισμός του Κόμματος, που δεν διδάχτηκε ποτέ από τα απανωτά του σφάλματα, εξακολουθούσε να επικρέμεται σαν μόνιμο φάντασμα πάνω από το «Μέγαρο του Λαού» (sic) στον Περισσό της Αττικής. Τα θυσιαστήρια, οι βωμοί και τα λιβάνια προς το ορθόδοξο μαρξιστικό αγιολόγιο δεν έσβησαν ποτέ από τα κείμενα και τα λόγια «των ώριμων τέκνων της ανάγκης» που εξακολουθούνε μέχρι σήμερα, - φαντάσματα ενός ανεπιτήδευτου ολοκληρωτισμού - να θέλουν να «σώσουν» τη χώρα και τον κόσμο.
Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις, αποτέλεσε μια δημόσια παρέμβαση πριν λίγα εικοσιτετράωρα του βουλευτή της Κρήτης του ΚΚΕ και υποψήφιου περιφερειάρχη κ. Συντυχάκη, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ, με έναν απίστευτο τρόπο λαϊκισμού (…«οπορτουνισμού» για να χρησιμοποιήσω προσφιλή έκφραση του ΚΚΕ) αρθρογραφώντας για τις πρόσφατες τραγωδίες στην Κρήτη από τα έντονα πλημμυρικά καιρικά φαινόμενα των προηγούμενων ημερών, (σαφέστατα αποτελέσματα της επελθούσας κλιματικής αλλαγής που αποσιωπά επιμελώς) υπερτονίζει με τη γνωστή ξύλινη γλώσσα του κόμματός του, ότι αποτελούν «έγκλημα που έχει ως βασικό υπεύθυνο την πολιτική της Ε.Ε., που εφαρμόζουν διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις». Αναφέρει μάλιστα, - αυτοακυρούμενος στα επιχειρήματά του εκτενώς, - ότι υπάρχουν εγκεκριμένα σχέδια διαχείρισης κινδύνων πλημμύρας λεκανών απορροής (ΣΔΚΠΛΑ) του υδατικού διαμερίσματος Κρήτης τα οποία δεν έχουν ποτέ εφαρμοστεί. Ο κ. Συντυχάκης ίσως να μην ξέρει ότι αυτά ακριβώς τα ΣΔΚΠΛΑ είναι κατ’ εφαρμογή οδηγιών της Ε.Ε. ήδη από το 2007. Αυτής δηλαδή που την πολιτική της, καταγγέλλει ως «βασικό υπεύθυνο»! Η «κακιά» λοιπόν Ε. Ε. που έχει αναγνωρίσει ότι οι πλημμύρες είναι φυσικά φαινόμενα τα οποία είναι αδύνατο να προληφθούν και που μπορεί να προκαλέσουν θανάτους, μετακινήσεις πληθυσμών και ζημιές στο περιβάλλον, να θέσουν σοβαρά σε κίνδυνο την οικονομική ανάπτυξη και να υπονομεύσουν τις οικονομικές δραστηριότητες της Ένωσης και που έθεσε σε ισχύ με σχετική Οδηγία για την αξιολόγηση και τη διαχείριση των κινδύνων τους, η οποία δεν έχει επαρκώς εφαρμοστεί από την ελληνική κυβέρνηση, της Περιφέρεια Κρήτης και τους ΟΤΑ, αυτή λοιπόν η Ε. Ε. που προνόησε, ε αυτή φταίει! Ομολογουμένως μια λογική που θα ήταν αξιοζήλευτη και στο καλύτερο θέατρο σκιών ή σ’ εκείνο του παραλόγου και της σχιζοφρένειας! Η λογική του κ. Συντυχάκη δεν είναι περιστασιακή και δεν «καταλήγει» τυχαία στον κατά την κρίση του ένοχο, κάτι που θυμίζει έντονα την παλιά κρητική παροιμία «σύντεκνε κι ανέ μιλούμε, στριφογύριζε την πίτα». Ούτε εκπορεύεται από το πουθενά: Είναι η επίσημη θέση και λογική του ΚΚΕ που διαπερνάται από το γνωστό παροξυσμικό αντιευρωπαϊκό του μένος. Έχει αρχή, μέση και τέλος. Το ΚΚΕ φλερτάρει όχι μόνο κρυφά αλλά και φανερά, με την έξοδο από την ευρωζώνη και το ευρώ. Περιχαρακωμένο και απομονωμένο στο μικρό αυτιστικό του αλώνι, θέτει και ευελπιστεί πάνω από το εθνικό συμφέρον, μια αμφίβολη κομματική πίστωση από κάποια περιστασιακά ποσοστά αντιευρωπαϊσμού και κρίσης των ευρωπαϊκών θεσμών στην ελληνική κοινωνία. Για άλλη μια φορά το ΚΚΕ επενδύει σ’ ένα φευγαλέο καπνό: Οι ιστορικοί δεσμοί της χώρας μας με τη Δύση, το δυτικό πολιτισμό και τις αξίες του, της επιτρέπουν να είναι η τελευταία χώρα που θα εγκαταλείψει, αν αυτό ποτέ συμβεί, το ευρωπαϊκό τραίνο. Ο κ. Συντυχάκης και το ΚΚΕ παραβλέπουν τα σημερινά προβλήματα ενός εκρηκτικού τοπίου και μιας επικίνδυνης γεωπολιτικής αστάθειας στην ευρύτερη περιοχή γύρω από τη χώρα μας. Αδυνατούν ή δεν θέλουν να φανταστούν την εικόνα μιας χώρας με τόσες απειλές γύρω της, έξω από ισχυρές παραδοσιακές συμμαχίες και οργανισμούς του Δυτικού κόσμου. Οι θέσεις του ΚΚΕ, αξιολογούνται από την ίδια την ελληνική κοινωνία: Δεν είναι τυχαίο ότι στη σκληρή μνημονιακή δοκιμασία της χώρας και της κοινωνίας, το ΚΚΕ όχι μόνο δεν πιστώθηκε πολιτικά οφέλη αλλά όδευε όλο και περισσότερο στο θλιβερό δρόμο της δικής του ερήμου, της απαξίωσης, της περιθωριοποίησης και του πολιτικού εξοστρακισμού. Πιθανόν αυτό να μην απασχολεί το ΚΚΕ και το ιερατείο του. Ίσως να αρέσκονται στο δρόμο της περιχαράκωσης και της απομόνωσης από την Κοινωνία. Να τους αρέσει που περιορίζονται στο δήθεν καταγγελτικό επαναστατικό λόγο και στις ανέξοδες προφητείες για επερχόμενα δεινά. Η μετατροπή του εδώ και καιρό σ’ ένα κλειστό κλαμπ με σύνδρομα αγοραφοβίας και σημάδια αποκλεισμού, με την απουσία μιας αμφίδρομης ώσμωσης με την κοινωνία, με αραχνιασμένες ταμπέλες και τσιτάτα «μουμιουποιημένων αγίων» του, πλάι σε περιφερόμενους σκελετούς θεωρητικών από το παρελθόν που υπαγορεύουν την υπόστασή του και το ρόλο του στον κόσμο, είναι όχι μόνο πρόδηλη, αλλά εξαιρετικά δεικτική. Κυρίως όμως απογοητευτική για τους λιγοστούς εναπομείναντες υποστηρικτές και ψηφοφόρους του. Η ηγετική ομάδα και τα στελέχη του μέσα στο οδυνηρό μνημονιακό ελληνικό τοπίο εξακολουθούν να ακροβατούν ασύστολα και τραγικά σε απίστευτα παγκόσμιες πρωτοτυπίες και ιδεολογικοπολιτικές φαρσοκωμωδίες, άγνωστες στα παγκόσμια κομμουνιστικά κινήματα. Το πολίτ μπιρό, τα στελέχη πρώτης γραμμής αλλά και τα κατώτερα έχουν οβιδιακά μεταμορφωθεί σε γραφικές και αξιοθρήνητες λέσχες προβληματισμού. Οι θέσεις του κ. Συντυχάκη και του ΚΚΕ απέναντι στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα που υπερασπίζει χρόνια την Ευρώπη και τους πολίτες της, τους χρεώνουν μια τελεσίδικη παραμονή στον προκατακλυσμιαίο κομμουνισμό και σε μια μόνιμη πολιτική τυφλότητα που δεν αναγνωρίζει τους καιρούς και δεν διδάσκεται από την Ιστορία. Κάποτε, το φάντασμα των κομμουνιστικών κομμάτων πλανιόταν στον ουρανό της Ευρώπης και της χώρας μας. Σήμερα, την ελληνική κομμουνιστική εκδοχή της αριστεράς δεν την φοβάται πια κανένας, απλά στην όψη της ανατριχιάζει. Συρρικνωμένο και σε συστολή από τις απανωτές ατυχείς, ανεπίκαιρες και εθνοκτόνες θέσεις του, το ΚΚΕ αυτοαναλίσκεται στο να ομφαλοσκοπεί την εσωστρέφεια, την αυτοεξορία του και την απομόνωσή του από την ελληνική κοινωνία.
Όλες αυτές οι απόψεις, για την ηγετική ομάδα του ΚΚΕ είναι κοινός αντικομουνισμός, έτσι όπως έχουν μάθει να οριοθετούν αγόγγυστα κάθε απόπειρα κριτικής απέναντί τους. Δεν μπορούν να χωρέσουν στις ιδεολογικοπολιτικές περιπλανήσεις ενός μοιραίου κόμματος όπως πορεύεται, συρρικνωμένο στο εκλογικό σώμα διαρκώς.
Ήμουν σίγουρος ότι οι μεγάλες γέννες του κόσμου την τελευταία τριακονταετία θα δίδασκαν ένα αιωνόβιο ιστορικό κόμμα. Άλλωστε τη μεταβλητότητα του κόσμου διακήρυτταν οι μέντορές και τα σιβυλλικά τσιτάτα τους, εκεί στη Μέκκα του βορά, την (τέως) μεγάλη χώρα των Σοβιέτ. Η μοναξιά της σπηλιάς ακόμη και στους κήνσορες που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο και την κοινωνία, δεν μπορεί ούτε να τους δικαιολογήσει ούτε να τους νομιμοποιήσει να επιδίδονται σε αυτό που κατακεραυνώνουν στους πολιτικούς τους αντιπάλους: Να λαϊκίζουν. Για όλα φταίει λοιπόν η κακιά Ε. Ε. Το ΚΚΕ για άλλη μια φορά μοιραίο απέναντι στα μεγάλα ιστορικά του λάθη, σχεδιάζει και υλοποιεί με συνειδητή εργολαβία ακόμη άλλο ένα μεγάλο τραγικό και ολέθριο λάθος. Την έξοδο από την ευρωζώνη και το ευρώ. Μόνο του λέει, μόνο του τ’ ακούει. Δυστυχώς για τους επιτελείς του Περισσού η Ελλάδα δεν είναι Βρετανία. Η κρίση που πυροδότησε το Brexit στη γηραιά Ήπειρο δεν ευδοκιμεί στη χώρα μας και ματαιοπονούν όσοι ονειρεύονται επαναστατικούς τοκετούς με ταξικά πρόσημα που θα διαλύσουν την Ευρώπη στο μεσογειακό νότο. Θα μείνουν με το ανεμογκάστρι όπως έλεγε και ο δικός τους Χαρίλαος, ή απλά με τα όνειρα ανεκπλήρωτα σαν την αλεπού στον Αισώπειο μύθο.
