Του Δημήτρη Καρατζάνη
Έχω ένα φόβο σχεδόν φυσικό για τα νυχτερινά τηλεφωνήματα. Ένα φόβο που πάει πολύ πίσω .Στον Αυγουστο του 1970 συγκεκριμένα. Τότε που συμμετέχοντας ως Διοικητής λόχου στην Νατοική άσκηση ''Hellenic Express'' στις εκβολές του Νεστου, δέχτηκα, αργά το βράδυ στη σκηνή μου ένα τηλεφώνημα από το φρουραρχείο Ηρακλείου.
''Ο πατέρας σου είναι σοβαρά άρρωστος'', με πληροφόρησε η μακρινή άχρωμη φωνή από την άλλη άκρη του σύρματος,'' και πρέπει να κατέβεις το συντομότερο στο Ηράκλειο''.
Δε χρειαζόταν βέβαια και πολύ να καταλάβω ,από τη μορφή της ειδοποίησης ,πως ο πατέρας μου ήταν ήδη νεκρός ή ξεκίναγε για το μονοπάτι που δεν έχει γυρισμό. Συνέβαινε το πρώτο,όπως διαπίστωσα ,όταν, με το πρώτο αεροπλάνο βρέθηκα στο Ηράκλειο.
Από τότε ,όταν ακούω να χτυπά το τηλέφωνο αργά το βράδυ, νοιώθω , το ομολογώ, ένα σφίξιμο στην ψυχή, το οποίο, παρά τις προσπάθειές μου,δεν μπορώ μέχρι σήμερα ν αποβάλω.
Γι αυτό όταν, κάπως αργά ,το βράδυ της περασμένης Παρασκευής το επίμονο κουδούνισμα του τηλεφώνου, με υποχρέωσε να παρατήσω το διάβασμα του τελευταίου βιβλίου του Αλέξη Παπαχελά ''Κώστας Μητσοτάκης'', ένοιωσα να ξαναζωντανεύει εκείνο το ανεξήγητο σφίξιμο στην ψυχή, που το αντιμάχομαι χρόνια για να το σβήσω.
Δυστυχώς όμως το συναίσθημα είχε την εξήγηση του, γιατί αφορούσε την ξαφνική απώλεια ενός προσώπου, που μπορεί να μην ήταν συγγενικό ,αλλά δεν ήταν λιγότερο ''κοντινό''κι αγαπημένο
.''Δε θα το πιστέψεις'', μου είπε ο καλός φίλος που τηλεφώνησε,'' Ο Κώστας ο Αγριόγιαννος, της ιστορικής ''Αντιγόνης'', ο άντρας της Κατερίνας, δεν είναι πια ανάμεσα μας. Έφυγε ,εντελώς ξαφνικά σήμερα τ απόγευμα''.
''Μα δε μπορεί'', πρόβαλα την ένσταση μου.''Τον είδα μόλις το μεσημέρι...''.
Κι ήταν η ''ένσταση'' μου αυτή απόλυτα δικαιολογημένη ,γιατι η λογική μου αρνιόταν να δεχτεί πως ένα άτομο τόσο ζωντανό ,με τόση ενέργεια, τόσο κέφι για ζωή , τόση αγάπη για όλους, υπέκυψε έτσι εύκολα, στο δρεπάνι του ''θεριστή''.
''Μα πως, με ''τάισε'' γιουβαρλάκια το μεσημέρι'' ,επέμεινα ,γνωρίζοντας τη ματαιότητα της δυσπιστίας μου. Μια δυσπιστία τόσο ζωηρή, που ακόμα κι όταν βρέθηκα πρόσωπο με πρόσωπο με την παγωμένη ''ακινησία'' του, αρνιόμουν να δεχτώ, πως είχαν όλα τελειώσει.
''Δεν μπορεί ,ψιθύριζα στον εαυτό μου. Να δεις ,που τώρα θ ανοίξει τα μάτια του και με κείνο το πλούσιο και κακαριστό του γέλιο θα μας πει: ''Παιδιά σας την έφερα.Το έκανα για να σας τρομάξω, δε φεύγει έτσι εύκολα ο Κώστας ..κι ούτε αφήνει την Κατερίνα ,τη Μαρία ,την ''Αντιγόνη'' μοναχές''.
Δυστυχώς όμως η αμείλικτη πραγματικότητα ήταν διαφορετική. Ο Κώστας είχε φύγει, δε βρισκόταν πια ανάμεσα μας .Κι όσο κι αν αποτελεί κοινοτυπία η έκφραση ''η αναχώρηση του μας άφησε πιο μόνους'' στη περίπτωση του Κώστα, είναι περα για πέρα αντικειμενική.
.Κι αυτό φάνηκε από τον κόσμο, που έσπευσε ''πατείς με πατώ σε'',να τον συνοδέψει στη τελευταία του κατοικία. Χωρίς υπερβολή, μπορώ να πώ, πως λίγες φορές έχω δει τέτοια κοσμοσυρροή σε θανή. Ή όπως το διατύπωσε πολύ εύστοχα ο εφημέριος του Αγίου Κωνσταντίνου ΄΄στεκόμαστε μπροστά σ αυτή την πάνδημη προσέλευση''. ''χωρίς λόγια''
''Ποιος πέθανε'',με ρώτησε κάποιος άγνωστος στην είσοδο του νεκροταφείου, εντυπωσιασμένος προφανώς από την κοσμοπλημμύρα.
Ένας ''ΑΝΘΡΩΠΟΣ'' είπα, και νομίζω πως ήμουν απόλυτα ειλικρινής.,
