Είδηση χαράς και αισιοδοξίας

Του Δημήτρη Καρατζάνη

Όσο κι αν σκάλιζε κανείς την ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών, δύσκολα θα μπορούσε να εντοπίσει μια είδηση, ένα γεγονός ,που να φέρνει στα χείλη κάποιο χαμόγελο. Μια σχετική έστω αισιοδοξία .

Από το απρόσμενο και αδικαιολόγητο ''μαύρισμα'' του Σαρωνικού -μοναδική φορά στην πρόσφατη ιστορία της πρωτεύουσας-μέχρι τα ''καμώματα ''του Καμμένου (εδώ και στο Λονδίνο)και την πρώτη δόση του ΕΝΦΙΑ που μας χτύπησε επιτακτικά την πόρτα την περασμένη Παρασκευή ,μόνο  κατάθλιψη και  απαισιοδοξία αναδυόταν στην ατμόσφαιρα.

Αυτό μέχρι σήμερα το πρωί ,εκεί γύρω στις 8 η ώρα ,που το Cretalive μετέδωσε πρώτο την είδηση της απελευθέρωσης του Μιχάλη Λεμπιδάκη από τα χέρια των απαγωγέων του.

Του επιτυχημένου Ηρακλειώτη επιχειρηματία με το χαμηλό προφίλ, που εδώ και εξι μήνες ,είχε απαχθεί από μια αδίστακτη σπείρα ,που είχε υποβάλλει τον ίδιο  και την οικογένεια του ,σ ένα απίστευτο μαρτύριο. Ένα μαρτύριο  που είχε συγκινήσει κάθε Ηρακλειώτη, από τον άγνωστο  θαμώνα του περιφερειακού καφενείου, μέχρι τον κορυφαίο της Κρητικής  Εκκλησίας,τον Σεβασμιότατο Αρχιεπίσκοπο Ειρηναίο.

Και δημιουργήθηκε η καθολική αυτή συγκίνηση, όχι μόνο γιατί ο Μιχάλης και η οικογένεια του είχαν  θετική και πλούσια προσφορά στην κοινωνία και την οικονομία της Κρήτης, ούτε γιατί ποτέ δεν προκάλεσαν, ούτε  σκανδάλισαν με την ευμάρεια τους . Αλλά γιατί η  πρωτοφανής βαρβαρότητα με την οποία  αντιμετώπισαν την περίπτωση του οι απαγωγείς, προβάλλοντας εξωπραγματικές απαιτήσεις,καθώς και το μοναδικό  στα εγκληματικά χρονικά- τέτοιων πράξεων- διάστημα της ομηρίας του ,''πόνεσε''ακόμα και εκείνους που δεν είχαν ξανακούσει ποτέ το όνομα του. 

Πέρα όμως από τη συγκίνηση , υπάρχουν  σοβαροί και ουσιαστικοί λόγοι για τους οποίους πρέπει να χαιρόμαστε και να αισιοδοξούμε, εμείς, οι απλοί πολιτες, για τη θετική έκβαση της πιο πολυσυζητημένης απαγωγής των τελευ ταίων χρόνων.
Πρώτα -πρώτα γιατί αποτελεί νίκη του ''καλού'' απέναντι στο ''κακό'', σε μια εποχή, που δεν έχουμε την ευκαιρία, να το βλέπομε αυτό να συμβαίνει συχνά.

Δεύτερον ,γιατί η σύλληψη και η τιμωρία των δραστών -παραδειγματική υποθέτω, λόγω και της χρονικής διαρκειας του μαρτυρίου του απαχθέντος-    θα αποτελέσει αντικίνητρο για κάθε επίδοξο μιμητή τέτοιων πράξεων στο μέλλον.
Γιατί ,αλήθεια ,φαντάζεται κανείς, πόσο θα τρέφονταν οι ''φιλοδοξίες'' τέτοιων εγκληματιών ,αν επιτύγχανε το σχέδιο των απαγωγέων του Λεμπιδάκη;.
Και τρίτον, γιατί η σύλληψη των δραστών , επιβεβαιώνει πανηγυρικά τις επιχειρησιακές δυνατότητες της Ελληνικής Αστυνομίας .Και αν σε ορισμένες περιπτώσεις σημειώνεται κάποια αδράνεια ( π.χ μη αποτελεσματική αντιμετώπιση των ''μπαχαλάκηδων'') η αιτία θα  πρέπει να αναζητηθεί σε άλλα ,εκτός της  Αστυνομίας ...χωράφια''.

Τέλος, θεωρώ, ότι δεν θα πρέπει να μείνει ασχολίαστη η στάση της οικογένειας Λεμπιδάκη, που, εκτός από σύνεση, επέδειξε σπάνια ψυχραιμία , αποφασιστικότητα, και κουράγιο ,τα οποία , σε συνδυασμό με την άψογη συνεργασία με την Αστυνομία ,έφεραν το ευτυχές τελικό αποτέλεσμα.
''Τα αόρατα σήματα είναι ο πιο ισχυρός δεσμός'', έχει πει ο Νίτσε. Ένα τέτοιο ''σήμα'' για το θρίαμβο του ''καλού'', είναι η έκβαση της υπόθεσης Λεμπιδάκη.