Του Απόστολου Λουλουδάκη
Δύο σημαντικές και συμβολικές εκδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν αυτό το Σαββατοκύριακο στο Μοχό και στις Ποταμιές Πεδιάδας.
Το Σάββατο το βράδυ στη μικρή Πλατεία του Μοχού οι κάτοικοι είχαν την ευκαιρία να τιμήσουν ένα δικό τους άνθρωπο που μοιράστηκε μαζί τους ανθρώπινες στιγμές απλότητας, σεμνότητας, διασκέδασης, περισυλλογής, ανιδιοτελούς αγάπης και προσφοράς.
Αυτός ο άνθρωπος δεν ήτανε κάποιος άγνωστος, ήτανε ο πρωθυπουργός μιας πλούσιας χώρας, της Σουηδίας, που με τις παρεμβάσεις του στα διεθνή γεγονότα σφράγισε μία συγκεκριμένη περίοδο της παγκόσμιας ιστορίας. Δεν ακολούθησε τα “πρότυπα” και τον τρόπο ζωής κάποιων άλλων που προτιμούν τα ακριβά θέρετρα τής Ελούντας, τον τρόπο ζωής τής Μυκόνου και παρέα με τους σύγχρονους ολιγάρχες του διεθνούς τζετ επιδεικνύουν τα πλούτη τους, την εξουσία τους, την καταγωγή τους. Σ´ αυτή την απλή εκδήλωση για την οποία αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στον εμπνευστή και πρωτεργάτη για την σύσταση του δραστήριου συλλόγου (φίλων Ούλοφ Πάλμε ) Μανώλη Ζερβάκη , αναδείχθηκε το έργο και η προσωπικότητα του Ούλοφ Πάλμε. Άσχετα δε από τις ιδεολογικές προσεγγίσεις της ιστορικής παρουσίας και εξέλιξης της Ευρωπαϊκής σοσιαλοδημοκρατίας τον εικοστό αιώνα ο Πάλμε άφησε το δικό του αποτύπωμα σε μια σειρά από ιστορικά γεγονότα που συγκλόνισαν το μεταπολεμικό παγκόσμιο περιβάλλον.
Ενδεικτικά αξίζει να μνημονεύσουμε τις πρωτοβουλίες του για τον περιορισμό των πυρηνικών εξοπλισμών, την καταδίκη της Αμερικανικής πολιτικής για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, την υποστήριξη στον αγώνα του νοτιοαφρικανικού λαού για τον τερματισμό του απαρτχάιντ, τη συμπαράσταση του στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα των λαών της Αφρικής και της Ασίας για εθνική ανεξαρτησία και τερματισμό της αποικιοκρατίας, την στήριξη του παλαιστινιακού ζητήματος στους διεθνείς οργανισμούς, την συμβολή του στον αγώνα για δημοκρατία και ελευθερία των λαών της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Χιλής για τον τερματισμό των δικτατορικών καθεστώτων ,την υπεράσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, το δικαίωμα της ελευθερίας της σκέψης, της ανθρώπινης ζωής. Δεν δίστασε να καταδικάσει χωρίς εκπτώσεις την επέμβαση των Σοβιετικών τανκς στην Πράγα το 1968, αλλά παράλληλα να επισκεφτεί την Κούβα του Φιντέλ Κάστρο, να ανοίξει τα σύνορα της Σουηδίας στους πολιτικούς πρόσφυγες από όλες τις γωνιές της γης. και να διασφαλίσει συνθήκες ασφάλειας ,ενσωμάτωσης και αξιοπρεπούς διαμονής τους.
Ο Ούλοφ Πάλμε υπερασπίστηκε με πάθος ένα σύστημα αξιών και αρχών σε όλη την πολιτική του διαδρομή όπως σωστά αναφέρει ο συγγραφέας του βιβλίου "Η πολιτική είναι θέμα αρχών" Γιώργος Λογοθέτης . Αγαπήθηκε από πολλούς αλλά μισήθηκε πολύ από τους αντιδραστικούς κύκλους της χώρας του και τα διεθνή κέντρα που σχεδίαζαν την κατασκευή του βάρβαρου κόσμου όπως τον βιώνουμε σήμερα. Ο άδικος χαμός αυτού του μεγάλου ιστορικού ηγέτη συμπίπτει με την μετεξέλιξη και τον εκφυλισμό της ευρωπαϊκής σοσιαλοδημοκρατίας, την μετάλλαξη της σε στρατηγικό σύμμαχο του πολυεθνικού κεφαλαίου και της Ευρωπαϊκής δεξιάς που πρωτοστατεί στις ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές επεμβάσεις στο Ιράκ, στην πρώην Γιουγκοσλαβία, στην Μέση Ανατολή, στην Λιβύη. Εγκλωβίζεται στα δόγματα του νεοφιλελεύθερου αφηγήματος που στοχοποιεί την εργασία και το κοινωνικό κράτος και ταυτίζεται με τις πολιτικές μεταρρυθμίσεις που προωθούν την απορύθμιση της αγοράς , την συσσώρευση του κεφαλαίου στις οικονομικές ολιγαρχίες , τις κοινωνικές ανισότητες,τις περιφερειακές πολεμικές συρράξεις, τον στραγγαλισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και των κοινωνικών κατακτήσεων που με αγώνες και θυσίες κερδίσανε τον προηγούμενο αιώνα οι εργαζόμενοι. Την ενσωμάτωση της στις στρατηγικές των επεμβάσεων των ΗΠΑ, στις χώρες της λατινικής Αμερικής και την αποξένωση της από τα κοινωνικά προοδευτικά κινήματα της ευρύτερης περιοχής. Ο τρόπος ζωής και η απλότητα του Ούλοφ Πάλμε απέχει πολύ από τα κοινωνικά πρότυπα που η ντόπια "σοσιαλιστική νομενκλατούρα" δίδαξε στην Ελληνική Κοινωνία και θεωρητικά κάλυψε η φράση του πρώην πρωθυπουργού κ.Σημίτη ότι η διαφθορά αποτελεί κοινωνικό φαινόμενο, έτσι τουλάχιστον προσπάθησε να δικαιολογήσει τις δικές του ευθύνες όταν λειτουργούσε ως τροχονόμος και διαιτητής ενός συστήματος διευρυμένης διαφθοράς και σήψης ως ένας έστω τυφλός ή και συνειδητός παρατηρητής της μίζας και της διαπλοκής που πέρναγαν σαν τα τραίνα μπροστά του.
Η παρέμβαση της κ. Θεανώ Μεταξά στην εκδήλωση, που μας διηγήθηκε μια μέρα που ζήσανε μαζί με τον σύζυγο της και το ζεύγος Πάλμε το 1985, δηλαδή στις τελευταίες τους διακοπές στην Ελλάδα, καθώς στις 28 του Φλεβάρη του 1986 έπεφτε νεκρός (ένα ανεξιχνίαστο ακόμη πολιτικό έγκλημα) ήτανε ίσως το πιο αυθεντικό και ανιδιοτελές αφήγημα της όμορφης βραδιάς.
Ο γιος του, απλός και σεμνός όπως ο πατέρας του, ιδιαίτερα συγκινημένος ανακάλυψε γιατί αυτός ο τόπος αγαπήθηκε τόσο πολύ από τον πατέρα του και γιατί ο Πάλμε τον λάτρεψε σαν δεύτερη του πατρίδα.
Ένα άλλο κρίσιμο συμπέρασμα της ιδιαίτερης αυτής βραδιάς είναι ένα μήνυμα στην τοπική αυτοδιοίκηση για τις δυνατότητες που υπάρχουνε να διευρύνει τις διεθνείς της σχέσεις και συνεργασίες, μια οραματική διαίσθηση της προοπτικής αυτών των συνεργασιών που συνέλαβε ο πρωτοποριακός για την εποχή του, ο αείμνηστος φίλος Θεόφιλος Σουρανάκης, πρόεδρος της κοινότητας του Μοχού. Την δυναμική αυτής της σχέσης την αναζωογόνησε με τις πρωτοβουλίες του και την συμβολή των συνεργατών του ο Μανώλης Ζερβάκης όταν η τοπική αυτοδιοίκηση που διαδέχθηκε τον Θεόφιλο διαχρονικά αδρανούσε συστηματικά μέχρι και σήμερα να αξιοποίησει αυτό το κεφάλαιο αλλά δείχνει σήμερα ιδιαίτερη προθυμία να ακολουθεί τις αλχημείες του φαιδρού Φούχτελ που δυναμιτίζουν την προοπτική μιας εποικοδομητικής συνεργασίας της τοπικής αυτοδιοίκησης των δυο χωρών Ελλάδας - Γερμανίας.
Το δίδαγμα αυτής της βραδιάς είναι ότι αξίζει και πρέπει να διεκδικήσουμε την επιστροφή της πολιτικής στο προσκήνιο στην ατζέντα των κοινωνικών κινημάτων και διεκδικήσεων ,την κωδικοποίηση ενός συστήματος αρχών και αξιών που θα υποκαταστήσουν τις εφαρμοστικές πολιτικές ενός συστήματος κανόνων που στατικά οι κοινωνίες πρέπει να εφαρμόζουνε άσχετα αν τα αδιέξοδα και οι συνέπειες που παράγουν προμηνύουν ένα φρικτό μέλλον .
Δίπλα στο Μοχό, στο μικρό χωριό των Ποταμιών ζήσαμε ζωντανά την ταφή των οστών ενός παλικαριού που ήτανε ένας από τους αγνοούμενους της Κυπριακής τραγωδίας εδώ και 43 χρόνια. Τελικά ταυτοποιήθηκαν τα οστά του και επέστρεψε για να ταφεί στο χωριό του .Τον περίμενε η τραγική φιγούρα της ηλικιωμένης μάνας, οι αδελφές του, οι συγγενείς του. οι συγχωριανοί του, οι φίλοι του , οι Χανιώτες συνάδελφοι του στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ στα βορειοδυτικά της Λευκωσίας και πλήθος κόσμου. Η τελετή διεξήχθη σε ένα ιδιαίτερα φορτισμένο συγκινησιακό περιβάλλον που κυριάρχησε το ηρωικό στοιχείο και ελάχιστα έως καθόλου το πολιτικό ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο διαμορφώθηκε άλλη μια μεγάλη τραγωδία της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας. Η κυπριακή τραγωδία που σηματοδότησε το τέλος της εφτάχρονης τυραννίας ,της στρατιωτικής δικτατορίας των Απριλιανών, στην Ελλάδα που εγκατέστησε και συντήρησε η Αμερικανόνατοϊκή συμμαχία δεν ήτανε τίποτε άλλο παρά ένα καλά οργανωμένο σχέδιο διχοτόμησης και κατοχής της Κύπρου το οποίο σχέδιο εκτελέστηκε με μεθοδικότητα, δυστυχώς από την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία των απριλιανών σε στενή συνεργασία με τον αμερικανικό παράγοντα . Από την πρώτη στιγμή που οι απριλιανοί σταθεροποιούν την εξουσία τους στην Ελλάδα αποσύρουν την Ελληνική στρατιά από την Κύπρο, οργανώνουν και εξοπλίζουν τους παρακρατικούς μηχανισμούς στο νησί που έχουνε ως σημαία τους τον εθνικισμό και τον υπερπατριωτισμό αλλά παράλληλα συνεργάζονται στενά με τους αντίστοιχους παρακρατικούς μηχανισμούς των Τουρκοκύπριων, αναλαμβάνουν την εκτέλεση προβοκατόρικων δράσεων, δολοφονιών, δημιουργώντας κλίμα ανασφάλειας και τρομοκρατίας στις κυπριακές επαρχίες και στις πόλεις. Δημιουργούν τις προϋποθέσεις για το πραξικόπημα του Ιωαννίδη στην Κύπρο κατά του "κόκκινου" παπά όπως έλεγαν, δηλαδή του προέδρου και αρχιεπισκόπου της Κύπρου Μακάριου και δίνουνε το πράσινο φως για την αποβίβαση των τουρκικών στρατευμάτων στο νησί και την κατάληψη και κατοχή της βόρειας Κύπρου μέχρι και σήμερα . Η αποδιοργάνωση του ελληνικού στρατού, η πλήρης διάλυση ,που στην κρίση του Ιούλη του 1974 γίνεται αντιληπτό από τους πολίτες ήτανε γνωστά στα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων που υπηρετούσαν σε επιτελικές θέσεις αλλά η κατάσταση τους όσον αφορά την σχέση τους με το καθεστώς ήτανε πιο καταπιεστική από αυτό που βίωνε ο ελληνικός λαός . Άσχετα άραγε με αυτά που ακολούθησαν;
Στο στρατόπεδο που σκοτώθηκε ο Μανούσος Τριανταφυλλίδης σύμφωνα με τις μαρτυρίες των συμπολεμιστών του ξεδιπλώνεται άλλη μια σκοτεινή πλευρά μιας περιόδου με πολλά ερωτηματικά.
«Τρεις ημέρες ζητούσαμε ενισχύσεις που μας αρνιόντουσαν από τις στρατιωτικές μονάδες που είχανε υποχωρήσει και περιμένανε να χαρακτούν τα νέα σύνορα χωρίς εμπλοκή στις εχθροπραξίες που εξελισόταν στα περίχωρα της Λευκοσίας. Η μόνη μας πληροφόρηση από το ραδιόφωνο. Οταν πήραμε την εντολή να εγκαταλείψουμε το στρατόπεδο μετρούσαμε ήδη 86 νεκρούς ανάμεσα τους και ο Μανούσος ,λένε σήμερα οι συνάδελφοι του από το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ που σήμερα βρίσκεται υπό κατοχή .Τρεις ημέρες χωρίς νερό, φαγητό ,ύπνο μέσα στα χαρακώματα εγκαταλειμμένοι από παντού. Πολεμούσαμε τον ένα εχθρό μπροστά μας αλλά ο πιο ύπουλος εχθρός βρισκόταν πίσω από την πλάτη μας, οι κλασικοί προδότες που πουλάνε πατριωτισμό στους αγράμματους ,οι ακροδεξιοί ,οι εχθροί της ελευθερίας ,που δεν δίστασαν στην σύγχρονη ελληνική ιστορία να φορέσουν πολλές φορές την κουκούλα. Την κουκούλα για να κρύψουν το πρόσωπο τους που στάζει μίσος για το χρώμα των ανθρώπων ,την δημοκρατία ,τις κατώτερες κοινωνικά τάξεις, τους διαφορετικούς που φόρτωσαν την ανθρωπότητα με τα φοβερά εγκλήματα του ναζισμού ,που υπηρέτησαν με το αζημίωτο τα αφεντικά τους ντόπια και ξένα.»
Αδίστακτα καταθέτουν στεφάνια στα θύματα τους με την κοινωνία να αποδέχεται παθητικά το γεγονός και στις τοπικές ηγεσίες να περισσεύει η αστική ευγένεια και οι φιλοφρονήσεις. Ο πολιτικός πολιτισμός απαιτεί θαρραλέους πολίτες και ηγεσίες που να υπερασπίζονται τα κοινωνικά αγαθά απαλαγμένοι από το σύνδρομο του φόβου και της ενοχής.
Συγχαρητήρια στα Ανώγεια, μια κοινωνία που αποδεικνύει στη πράξη ότι διαθέτει ισχυρό απόθεμα δημοκρατικής ευαισθησίας και λεβεντιάς.
Για την μνήμη του Mανούσου έχουμε χρέος να αναδείξουμε τον πατριωτισμό που είναι η συνέχεια των αγώνων για εθνική ανεξαρτησία, λευτεριά, δημοκρατία και κοινωνική πρόοδο .
