Του Δημήτρη Μιμή
Το γράψαμε και το ξαναγράφουμε πάλι. Ο πλανήτης μας είναι περικυκλωμένος από τον λαϊκισμό. Ο λαϊκισμός κερδίζει παντού έδαφος. Αυτή η παγκόσμια μόλυνση έφθασε και στη Βραζιλία την περασμένη Κυριακή. Κερδισμένος του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών είναι ο υπέρ εθνικιστής, και ομοφοβικός Jair Bolsonaro που κέρδισε τον αριστερό αντίπαλό του Fernando Haddad λαμβάνοντας κάτι λιγότερο από το 55% των ψήφων και από την 1η Ιανουαρίου του 2019 θα είναι ο πρόεδρος της Βραζιλίας. Στα σχέδια του είναι να γκρεμίσει ότι είχε φτιάξει μέχρι τώρα το εργατικό κόμμα. ‘Έτσι η Βραζιλία, η δημοκρατία της μεγαλύτερης χώρας της Λατινικής Αμερικής, θα τραβήξει το δρόμο της προς το άγνωστο με τον πρώτο ακροδεξιό πρόεδρο της, τριάντα και παραπάνω χρόνια μετά το τέλος της δικτατορίας.
Άραγε τι να φταίει; Πρώτο ρόλο έπαιξε η κρίση εμπιστοσύνης στα πολιτικά πράγματα της Βραζιλίας και κατά δεύτερο ρόλο η οικονομική ύφεση. Η Βραζιλία είναι μια χώρα σε κρίση. Παντού υπάρχουν σκάνδαλα πολιτικής διαφθοράς χωρίς να απουσιάζει η υπονόμευση από μια δημοκρατική δυσφορία και από κοινωνικές ανισότητες. Παντού συναντάς σωματική βία και μια συμβολική βία που αναφλέγει τη χώρα, εναντίον ψηφοφόρων αριστερών, φεμινιστών, σεξουαλικών μειονοτήτων. Μη ξεχνάμε ότι και ο ίδιος ο νέος πρόεδρος της είχε μαχαιρωθεί στο Ρίο προεκλογικά σε μια συνάντηση γεγονός που δείχνει την πρωτοφανή βία αυτής της πολιτικής εκστρατείας.
Να δούμε τώρα πως ο νέος πρόεδρος θα κυβερνήσει σ΄ ένα κοινοβούλιο όπου θα πρέπει να κάνει διαπραγματεύσεις για να εξασφαλίσει την υποστήριξη των κομμάτων για να μπορέσει να εφαρμόσει το ακροδεξιό του πρόγραμμα.
Εμείς θα πρέπει να ανησυχούμε; Ναι. Η γείτονα μας χώρα, η Τουρκία τον ίδιο θλιβερό δρόμο ακολουθεί που κάποια στιγμή θα υπάρξουν και συνέπειες για τη χώρα μας. Αλλά και εδώ στην πατρίδα μας παρατηρούνται φαινόμενα, μέσα στην κοινωνία που σιγά- σιγά οδηγούμενα από ακροδεξιές-λαϊκίστικες νοοτροπίες και τακτικές που δεν βρίσκουν άμεση απάντηση προς ικανοποίηση του κοινού αισθήματος, μπορούν να οδηγήσουν σε προτροπή εμφάνισης και άλλων τέτοιων φαινομένων (Βλέπε περίπτωση Κωστόπουλου). Η κοινωνία πρέπει να επαγρυπνά και να μη δίνει τροφή σε ανάλογες πράξεις αλλά να καταδικάζει τις ενέργειες που πρακτικά οδηγούν στην εμφάνιση και άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων. Η δημοκρατία απαιτεί υπεράσπιση αλλά και προστασία μέσα στα δύο μας χέρια.
