Του Δημήτρη Καρατζάνη
Μια από τις αγαπημένες μου συνήθειες παλιότερα ,ήταν το πρωινό ''τζόκινγκ' στο μεγάλο λιμενοβραχίονα βορειοανατολικά του Κούλε .Και ήταν μοναδική απόλαυση την ώρα που σκάει ο ήλιος , να σε βρίσκει να περπατάς δίπλα στη θάλασσα ,να αφουγκράζεσαι το μουρμούρισμα και ν αναπνέεις τη δροσιά της.
Ακόμα και τις ''κακές'' μέρες που ο ήλιος δεν καταφέρνει να τρυπήσει τη μαυρίλα του ουρανού, ή, ακόμα χειρότερα ,όταν θάλασσα και βροχή μαζί ,σε υποβάλουν σε ακούσιο κατάβρεγμα, η απόλαυση, εκείνο το ''άγγιγμα'' ζωής, δεν είναι λιγότερο..Πολύ περισσότερο όταν νιώθεις δίπλα σου την ανάσα του Άρη.Του κατάμαυρου ''Λαμπραντόρ'', μόνιμου συντρόφου μου τότε ,σ αυτές τις πρωινές αποδράσεις.
Έχει περάσει πια πολύς καιρός από κείνες τις μέρες. Και, θες γιατί τα χρόνια βάρυναν τα πόδια , θες γιατί ο σύντροφος μου, ο Άρης ,μας άφησε από καιρό χρόνους ,αυτές οι πρωινές αποδράσεις έχουν γίνει ολοένα και πιο αραιές ,ίσως γι αυτό και περισσότερο απολαυστικές όταν τις βιώνεις.
Την προηγούμενη λοιπόν εβδομάδα και με αφορμή μια απ αυτές τις λαμπρές μέρες που επιμένουν να μας επισκέπτονται, αν και μέσα του Οκτώβρη, αποφάσισα να θυμηθώ τα παλιά .Να κατηφορίσω προς την παλιά ...αγαπητικιά ,τη λεωφόρο .by pass
Είχα αργήσει κάπως κείνο το πρωινό ,και θά ήταν περασμένες οκτώ όταν έφτανα στο λιμάνι.Καθώς περνούσα δίπλα από τον Κούλε,, την προσοχή μου τράβηξε ένα ζευγάρι νέων παιδιών - αγόρι και κορίτσι - που κάθονταν σ ένα κοντινό παγκάκι .Το αγόρι μελαχρινό ,γεροδεμένο με κούρεμα...ινδιάνου .Το κορίτσι, πιο στυλάτο με κόκκινα μάγουλα και μακριά ξανθά μαλλιά που φθάνανε σχεδόν μέχρι την πλάτη.
Είχαν αφήσει τις τσάντες τους κάτω απ το παγκάκι, δίπλα -δίπλα και μιλούσαν ζωηρά ,συνοδεύοντας τα λόγια τους με χαρακτηριστικές χειρονομίες.
''Καμίνι''θα την έχουν κάνει, είπα μέσα μου ,κι αυτόματα σκαρφάλωσαν στην κορφή του νου παλιές θύμησες.Τότε που,εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 50,σαν άρχιζαν οι ζέστες , αντί για το ''Καπετανάκειο'' ,προτιμούσαμε-αραιά και που- τη δροσεράδα της ''Τρυπητής''.
Δε βαριέσαι ,χαλάλι τους είπα μέσα μου,ενώ έβλεπα το αναμμένο τσιγάρο να ταξιδεύει από το ένα στόμα στο άλλο.με υποδειγματική συνέπεια.Στο κάτω κάτω, αν και τα νιάτα δεν κάνουν αποκοτιές,αν δεν έχουν την τόλμη να υπερβούν το μέτρο και τον κανόνα ,τότε τι σόι νιάτα είναι και ποια η διαφορά τους από τις ηλικίες που τα αντικαθιστούν τόσο γρήγορα
Με τις σκέψεις αυτές ξεκίνησα το δρομολόγιό μου μου, πότε τρέχοντας, πότε βαδίζοντας και πότε σταματώντας για μερικές βαθιές ανάσες Η ώρα πέρασε πάντως γρηγορα και σε σαράντα τοσα λεπτά βρέθηκα ξανά στο σημείο απ όπου είχα ξεκινήσει.
Καθώς πλησίαζα ,είδα πάλι τα δυο παιδιά να κάθονται στην ίδια θέση .Δεν κάπνιζαν τώρα ,και τα κεφάλια τους, ακουμπισμένα το ένα στον ώμο του άλλου, ,ήταν στραμμένα του αγοριού προς τον Κούλε και του κοριτσιού προς τη Ρογδιά, εντελώς ακίνητα.
Απορροφήθηκαν τόσο πολύ ,σκέφτηκα ,από την ησυχία και τη γλύκα της στιγμής που τον ...μισοπήραν. Με αυτή τη σκέψη πέρασα σχεδόν ακροπατητά δίπλα τους για να μην τα ενοχλήσω..Την ίδια στιγμή ένας κοντός κακοφτιαγμένος ανθρωπάκος με γένεια ημερών , και ναυτικό καπέλο ,ερχόταν από την αντίθετη πλευρά μουρμουρίζοντας. ''Αυτό μας έλειπε τώρα ,να' ρχονται και να φτιάχνονται μπρος στα μάτια μας τα κ...'', μπόρεσα ν ακούσω.
Σταμάτησα απότομα. Γύρισα ξανά το κεφάλι προς τα παιδιά .Ακίνητα εντελώς,παρέμεναν στην θέση τους κοιτάζοντας σε Ανατολή και Δύση.
Να έχει δίκιο άραγε αυτός , αναρωτήθηκα και γύρισα πάλι να τα ξανακοιτάξω. Δε μπορεί είπα στον εαυτό μου. Δυο παιδιά καλοφτιαγμένα ,όμορφα ,μια τέτοια καταπληκτική μέρα, με τη ζωή ολάνοιχτη μπροστά τους ! Δεν μπορεί , θα πέφτει έξω αυτός ο κακομούτσουνος άνθρωπος που δε φαίνεται να του περισσεύει συμπάθεια για κανένα.
Όμως, η διάθεση μου είχε πια χαλάσει και μαζί της και η μέρα μου. Είχε ,βλέπεις, φωλιάσει μέσα μου η αμφιβολία.
