Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Πέσανε χθες οι υπογραφές στους Ψαράδες Πρεσπών , δώσανε τα χέρια οι συντέκνοι για το όνομα του κοπελιού: «Βόρεια Μακεδονία»! Το πως θα τη φωνάζουν βέβαια τη…νεοφώτιστη θα φανεί από το χειροκρότημα και κυρίως από τις βουλές της «μαμάς» που πάντα είναι εκείνη η οποία θα δώσει τον τόνο. Βόρεια Μακεδονία, Μακεδονία, Μακεδονίτσα, Νίτσα…Κάπως θα τη λέει και καμιά συμφωνία ή συνθήκη δεν θα υπαγορεύσει στην καθημερινότητα το πως θα τη φωνάζουν στο …σπίτι αλλά και στις διεθνείς συναναστροφές της.
Οπότε ας μην έχουμε αυταπάτες ότι είμαστε χαμένοι σε σχέση με το όνομα. Ήταν από την αρχή φανερό ότι δεν το έχουμε, δεν μπορούμε να το ελέγξουμε!
Αλλά είναι τέτοια και τόσο κακή η συμφωνία που μπορεί να ξεθάψει το τσεκούρι του πολέμου ; Να προκαλείται αχός από βαρείς και ασήκωτους πατριδοκάπηλους, από λαϊκιστές και συμφεροντολόγους που δεν έχουν σε τίποτα να παίξουν στα ζάρια τη χώρα για την πάρτη τους;
Ας απαντήσουμε με το χέρι στην καρδιά πως ναι είναι μια…κακή συμφωνία! Το είπε και ο Κοτζιάς…κάναμε συμβιβασμό, δεν γίνεται κι αλλιώς.
Αλλά ας βάλουμε και το μυαλό μας να δουλέψει λίγο. Γιατί είναι μια…κακή συμφωνία; Μα, γιατί προφανώς αρνηθήκαμε όλες τις προηγούμενες! Και η ιστορία διδάσκει ,εάν θέλουμε να την μελετούμε και να παραδειγματιζόμαστε, πως κάθε συμφωνία που δίδεται είναι ασφαλώς καλύτερη εκείνης που έπεται. Χρόνια τώρα, αιώνες. Και η Ελλάδα το έχει πληρώσει ακριβά είτε στο θέμα των Σκοπίων, είτε στο Κυπριακό- θυμηθείτε το σχέδιο Άτσεσον- είτε σε άλλες κρίσιμες καμπές της νεώτερης και σύγχρονης ιστορίας μας.
Εάν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές και να μην αναμασούμε τους βερμπαλισμούς των κυβερνώντων που περιαυτολογούν και πανηγυρίζουν άνευ λόγου και αιτίας, ναι λοιπόν είναι μια κακή συμφωνία. Εάν θέλουμε όμως να μιλούμε για τα εθνικά συμφέροντα ήταν μια συμφωνία που ΕΠΡΕΠΕ να γίνει! Γιατί μακροπρόθεσμα τα συμφέροντά μας είναι υπέρ της διατήρησης ενός κρατιδίου στα βόρεια σύνορά μας, μιας συμμαχικής δύναμης και όχι ενταγμένο σε άλλους σχεδιασμούς του κάθε Ερντογάν, του κάθε Πούτιν και των Αλβανών- όλοι …φίλοι μας δηλαδή…. Το διασφαλίζει αυτό μια τέτοια συμφωνία; Για τις επόμενες δεκαετίες προφανέστατα , για μετά κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος.
Επρεπε να γίνει λοιπόν. Η ιστορία τρέχει με δικές της ταχύτητες άλλωστε. «Υπάρχουν δεκαετίες στις οποίες τίποτα δεν συμβαίνει και υπάρχουν εβδομάδες στις οποίες συμβαίνουν δεκαετίες» είχε πει ο Βλαδίμηρος Λένιν και ταιριάζει απόλυτα εδώ στην περίπτωση του Τσίπρα και του Ζάεφ.
Ειδικά ο «δικός» μας απέδειξε ότι αυτός και μόνο αυτός μπορούσε μετά από 25 χρόνια να φέρει κάτι, μια συμφωνία. Καλή , κακή την έφερε. Το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα- προσωπικό ,που σήμερα κραυγάζει και θέλει να διχάσει ως…Τσίπρας του 2015, με την άκριτη υποσχεσιολογία , τον τυχοδιωκτισμό και την αρπακλοκατζίδικη πολιτική, ήταν δέσμιο μιας εθνικής αγκύλωσης μεταξύ λαϊκισμού και υποκρισίας. Και αδυνατούσε να πάει ένα βήμα παραπέρα. Ο Τσίπρας έφερε τη δική του πρόταση, οι άλλοι απλώς κάνουν θόρυβο.
δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
