ΑΠΟΨΕΙΣ
27η Σεπτεμβρίου: Η μέρα που αποτύχαμε όλοι!
Απέτυχαν και οι δοξασίες που για χρόνια κούρνιαζαν στο κεφάλι μας: πως η θάλασσα σώζει την Κρήτη.
Του Δεκανέα Αλλαγής
Η μέρα του φονικού Εγκέλαδου, χαράσσεται πια ανεξίτηλα στην Ιστορία της Κρήτης. Είναι η μέρα εκείνη που όσα ξέραμε για τους σεισμούς στο νησί μας, αλλάζουν επίπεδο, είτε βυθιζόμενα όπως το πληγωμένο Αρκαλοχώρι κατά 15 εκατοστά, είτε κατακρημνιζόμενα όπως οι απόψεις, οι θεωρίες και οι δοξασίες που κουβαλούσαμε όλοι μας για τη σχέση του φυσικού φαινομένου με την Κρήτη.
Καταρχήν απέτυχαν οι κατεξοχήν ειδικοί, οι σεισμολόγοι. Που από το περασμένο καλοκαίρι διαβεβαίωναν πως δεν περιμένουμε άλλο μεγαλύτερο σεισμό από εκείνους που μέχρι τότε είχε καταγράψει η ήπια τεκτονική διέγερση. Θες επειδή τους αιφνιδίασε το φαινόμενο, θες επειδή και ο ίδιος ο σεισμός, αγρίμι άγνωστο κι ακόμα απρόβλεπτο στην ολότητα του, έβαλε άλλη προβιά και επέδειξε άλλη συμπεριφορά, τους ξεγέλασε, ξεγλίστρησε από τα εξελιγμένα μηχανήματα και τα επιστημονικά δεδομένα, γιατί αυτός είναι ο χαρακτήρας των φυσικών φαινομένων να τα περιμένεις από την πόρτα κι αυτά να ξεπροβάλλουν από το υπόγειο, έβγαλε την κραυγή του, ακόνισε τα δόντια του και μας δάγκωσε σαν έτοιμος από καιρό.
Αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός πως παρόλο που μας είχε προειδοποιήσει, θεωρούσαμε πως ήταν ένα σκυλί που δεν δαγκώνει, μέχρι που άφησε τα σημάδια και τα αποτυπώματα από τα δόντια του πάνω μας. Συσκέψεις, εκτιμήσεις, επισκέψεις ειδικών, ακόμα και σεισμικές ενημερωτικές εκδηλώσεις, όπως εκείνη στο Εκθεσιακό Κέντρο Αρκαλοχωρίου, πήγαν στο βρόντο, φτερό στον άνεμο, ανάλογο της επιτάχυνσης του ιστορικού σεισμού της περασμένης Δευτέρας.
Απέτυχε και το κράτος όχι μόνο στο άκρως θεωρητικό κομμάτι του προληπτικού ελέγχου όπου λογικά από το καλοκαίρι έπρεπε να έχουν γίνει γοργές περπατησιές στην προετοιμασία ενός φαινομένου που για χρόνια συζητάμε, αλλά πάντα το ξορκίζαμε, λες και θα συνέβαινε κάπου αλλού, αλλά και στο πως θα έπρεπε να κινηθούμε σ’ αυτά τα πρώτα δύσκολα 24ωρα μετά το φαινόμενο.
Με κουβέρτες του ‘ 57 δεν ζεσταίνεις τις παγωμένες ψυχές και απλά αποδεικνύεις πως έχεις μείνει δεκαετίες πίσω, τότε που αναζητούσες έξωθεν βοήθεια σαν εκείνη που έρχονταν μετακατοχικά στη χώρα μας!
Η αναζήτηση στέγης και τροφής, το οργανωμένο σχέδιο που θα δίνει άμεσες πρακτικές λύσεις στον δύσκολο γρίφο της ζοφερής πραγματικότητας, η αναζήτηση λύσεων για το μέγα θέμα των σχολείων, αλλά και η προφανής έλευση του χειμώνα που δεν μπορεί να αφήσει τους σεισμόπληκτους, ηλικιωμένους ως επί το πλείστον σε σκηνές, θέλει ταχύτατα αντανακλαστικά, σηκωμένα μανίκια κι ένα πλάνο για το πως, προς τα που, και με τι ιεραρχήσεις ξεκινάμε άμεσα την επούλωση των τραυμάτων.
Κυρίως εδώ απαιτείται ένας ευέλικτος φορέας, που θα παίρνει αποφάσεις δώδεκα παρά πέντε και θα τις υλοποιεί 12 ακριβώς!
Τίποτα δεν θά' ναι ίδιο στην περιοχή αλλά και σ’ όλο το νομό Ηρακλείου για τα επόμενα χρόνια και για να ξαναδούμε τα χωριά μας, να αποκτούν νόημα και ζωή θέλει να σηκώσουμε το κεφάλι και να δουλέψουμε εντατικά σε βάθος χρόνου. Απέτυχαν και οι δοξασίες που για χρόνια κούρνιαζαν στο κεφάλι μας: πως η θάλασσα σώζει την Κρήτη.
Πως το πέλαγος αποτελεί τη μεγάλη ασπίδα για το νησί μας και που δημιουργούσε τον αίσθηση πως ότι κι αν γίνει, από πλευράς σεισμού, θα αποροφηθεί η ενέργεια του από τη θάλασσα, συνεχίζοντας μας να ζούμε στη μακαρία μας! Όλα αυτά έγιναν θρύψαλα και σκόνη, σαν αυτή που σηκώθηκε το πρωινό της Δευτέρας, σκορπώντας στους πέντε ανέμους όλα όσα πιστεύαμε ως σήμερα.
Κι αν το Αρκαλοχώρι και τα γύρω χωριά σε Αρχάνες, Χερσόνησο και Οροπέδιο πληγώθηκαν ανεπανόρθωτα, αδυνατούμε να σκεφτούμε τι θα συνέβαινε αν ο ίδιος σεισμός είχε το τόξο του 20 χιλιόμετρα βορειότερα, με επίκεντρο το Ηράκλειο, τα χιλιάδες αυθαίρετα του και το τι κρύβουν τα μπετά όλων αυτών των κατασκευών που τα περισσότερα θεμελιώθηκαν στην κυριολεξία μέσα στην άγρια νύχτα!
Τα δύσκολα πέρασαν ή περνούν, αφού η σεισμική δραστηριότητα συνεχίζεται. Όμως τα πιο δύσκολα είναι μπροστά μας. Για τους χιλιάδες ανθρώπους που έγιναν πρόσφυγες στα ίδια τους τα χωριά, γέροι κι ανήμποροι πολλοί απ’ αυτούς. Για τους επιχειρηματίες, εμπόρους, ελεύθερους επαγγελματίες που δεν έχουν μαγαζιά μα και πελάτες με μηδενική αγοραστική δύναμη πια στην τσέπη τους.
Μα και το δήμο Μινώα, κυρίως που βρέθηκε μπροστά σ’ αυτόν τον ιδιότυπο Μινώταυρο μπροστά του και πήρε αμπάριζα, περιουσίες, σπίτια και βανδάλισε ψυχές και συναισθήματα !
Η μέρα του φονικού Εγκέλαδου, χαράσσεται πια ανεξίτηλα στην Ιστορία της Κρήτης. Είναι η μέρα εκείνη που όσα ξέραμε για τους σεισμούς στο νησί μας, αλλάζουν επίπεδο, είτε βυθιζόμενα όπως το πληγωμένο Αρκαλοχώρι κατά 15 εκατοστά, είτε κατακρημνιζόμενα όπως οι απόψεις, οι θεωρίες και οι δοξασίες που κουβαλούσαμε όλοι μας για τη σχέση του φυσικού φαινομένου με την Κρήτη.
Καταρχήν απέτυχαν οι κατεξοχήν ειδικοί, οι σεισμολόγοι. Που από το περασμένο καλοκαίρι διαβεβαίωναν πως δεν περιμένουμε άλλο μεγαλύτερο σεισμό από εκείνους που μέχρι τότε είχε καταγράψει η ήπια τεκτονική διέγερση. Θες επειδή τους αιφνιδίασε το φαινόμενο, θες επειδή και ο ίδιος ο σεισμός, αγρίμι άγνωστο κι ακόμα απρόβλεπτο στην ολότητα του, έβαλε άλλη προβιά και επέδειξε άλλη συμπεριφορά, τους ξεγέλασε, ξεγλίστρησε από τα εξελιγμένα μηχανήματα και τα επιστημονικά δεδομένα, γιατί αυτός είναι ο χαρακτήρας των φυσικών φαινομένων να τα περιμένεις από την πόρτα κι αυτά να ξεπροβάλλουν από το υπόγειο, έβγαλε την κραυγή του, ακόνισε τα δόντια του και μας δάγκωσε σαν έτοιμος από καιρό.
Αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός πως παρόλο που μας είχε προειδοποιήσει, θεωρούσαμε πως ήταν ένα σκυλί που δεν δαγκώνει, μέχρι που άφησε τα σημάδια και τα αποτυπώματα από τα δόντια του πάνω μας. Συσκέψεις, εκτιμήσεις, επισκέψεις ειδικών, ακόμα και σεισμικές ενημερωτικές εκδηλώσεις, όπως εκείνη στο Εκθεσιακό Κέντρο Αρκαλοχωρίου, πήγαν στο βρόντο, φτερό στον άνεμο, ανάλογο της επιτάχυνσης του ιστορικού σεισμού της περασμένης Δευτέρας.
Απέτυχε και το κράτος όχι μόνο στο άκρως θεωρητικό κομμάτι του προληπτικού ελέγχου όπου λογικά από το καλοκαίρι έπρεπε να έχουν γίνει γοργές περπατησιές στην προετοιμασία ενός φαινομένου που για χρόνια συζητάμε, αλλά πάντα το ξορκίζαμε, λες και θα συνέβαινε κάπου αλλού, αλλά και στο πως θα έπρεπε να κινηθούμε σ’ αυτά τα πρώτα δύσκολα 24ωρα μετά το φαινόμενο.
Με κουβέρτες του ‘ 57 δεν ζεσταίνεις τις παγωμένες ψυχές και απλά αποδεικνύεις πως έχεις μείνει δεκαετίες πίσω, τότε που αναζητούσες έξωθεν βοήθεια σαν εκείνη που έρχονταν μετακατοχικά στη χώρα μας!
Η αναζήτηση στέγης και τροφής, το οργανωμένο σχέδιο που θα δίνει άμεσες πρακτικές λύσεις στον δύσκολο γρίφο της ζοφερής πραγματικότητας, η αναζήτηση λύσεων για το μέγα θέμα των σχολείων, αλλά και η προφανής έλευση του χειμώνα που δεν μπορεί να αφήσει τους σεισμόπληκτους, ηλικιωμένους ως επί το πλείστον σε σκηνές, θέλει ταχύτατα αντανακλαστικά, σηκωμένα μανίκια κι ένα πλάνο για το πως, προς τα που, και με τι ιεραρχήσεις ξεκινάμε άμεσα την επούλωση των τραυμάτων.
Κυρίως εδώ απαιτείται ένας ευέλικτος φορέας, που θα παίρνει αποφάσεις δώδεκα παρά πέντε και θα τις υλοποιεί 12 ακριβώς!
Τίποτα δεν θά' ναι ίδιο στην περιοχή αλλά και σ’ όλο το νομό Ηρακλείου για τα επόμενα χρόνια και για να ξαναδούμε τα χωριά μας, να αποκτούν νόημα και ζωή θέλει να σηκώσουμε το κεφάλι και να δουλέψουμε εντατικά σε βάθος χρόνου. Απέτυχαν και οι δοξασίες που για χρόνια κούρνιαζαν στο κεφάλι μας: πως η θάλασσα σώζει την Κρήτη.
Πως το πέλαγος αποτελεί τη μεγάλη ασπίδα για το νησί μας και που δημιουργούσε τον αίσθηση πως ότι κι αν γίνει, από πλευράς σεισμού, θα αποροφηθεί η ενέργεια του από τη θάλασσα, συνεχίζοντας μας να ζούμε στη μακαρία μας! Όλα αυτά έγιναν θρύψαλα και σκόνη, σαν αυτή που σηκώθηκε το πρωινό της Δευτέρας, σκορπώντας στους πέντε ανέμους όλα όσα πιστεύαμε ως σήμερα.
Κι αν το Αρκαλοχώρι και τα γύρω χωριά σε Αρχάνες, Χερσόνησο και Οροπέδιο πληγώθηκαν ανεπανόρθωτα, αδυνατούμε να σκεφτούμε τι θα συνέβαινε αν ο ίδιος σεισμός είχε το τόξο του 20 χιλιόμετρα βορειότερα, με επίκεντρο το Ηράκλειο, τα χιλιάδες αυθαίρετα του και το τι κρύβουν τα μπετά όλων αυτών των κατασκευών που τα περισσότερα θεμελιώθηκαν στην κυριολεξία μέσα στην άγρια νύχτα!
Τα δύσκολα πέρασαν ή περνούν, αφού η σεισμική δραστηριότητα συνεχίζεται. Όμως τα πιο δύσκολα είναι μπροστά μας. Για τους χιλιάδες ανθρώπους που έγιναν πρόσφυγες στα ίδια τους τα χωριά, γέροι κι ανήμποροι πολλοί απ’ αυτούς. Για τους επιχειρηματίες, εμπόρους, ελεύθερους επαγγελματίες που δεν έχουν μαγαζιά μα και πελάτες με μηδενική αγοραστική δύναμη πια στην τσέπη τους.
Μα και το δήμο Μινώα, κυρίως που βρέθηκε μπροστά σ’ αυτόν τον ιδιότυπο Μινώταυρο μπροστά του και πήρε αμπάριζα, περιουσίες, σπίτια και βανδάλισε ψυχές και συναισθήματα !
