Ο Ρωσο-αμερικανός μηχανικός υπολογιστών και συνιδρυτής της μηχανής αναζήτησης Google Sergey Brin και ο αμερικανός Νομπελίστας Ιατρικής το 2013 Randy W. Schekman αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους στον αγώνα κατά της νόσου του Πάρκινσον. Και αυτό αποτελεί είδηση. Ο επιχειρηματίας προτίθεται στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα να επενδύσει περίπου 1 δις δολάρια στην έρευνα, χρηματοδοτώντας ερευνητικά εργαστήρια σε ολόκληρο τον κόσμο που επικεντρώνονται στη συγκεκριμένη νόσο. Και αυτό δεν είναι τυχαίο, αφού και ο ίδιος το 2008 ανακάλυψε πως έχει μια κληρονομική προδιάθεση για τη νόσο από τη μητέρα του.
Σε αυτό το εγχείρημα θέλει αρωγό και σύμβουλο τον Νομπελίστα. «Νομίζω ότι αυτό μου ήρθε ως ένα δώρο από τον ουρανό. Τουλάχιστον για τα επόμενα δέκα χρόνια έχω έναν σημαντικό λόγο για να αγωνιστώ!», μου λέει ο Schekman με έκδηλη χαρά, συμπληρώνοντας πως υπάρχουν αρκετοί ερευνητές στην Ασία και σε όλο τον κόσμο που διερευνούν τη χρήση των πολλά υποσχόμενων επαγόμενων πολυδύναμων βλαστοκυττάρων (iPSC) - μια ανακάλυψη του Ιάπωνα ερευνητή Shinya Yamanaka το 2006 - για να σχεδιάσουν θεραπεία για τη νόσο του Πάρκινσον. «Η νόσος του Πάρκινσον προκαλείται κυρίως από ανεπάρκεια ντοπαμίνης που παράγεται από ντοπαμινεργικούς νευρώνες στον εγκέφαλο. Τα iPSC είναι ενήλικα κύτταρα τα οποία μπορούν να επαναδιαφοροποιηθούν και να μετατραπούν σε διαφορετικά κύτταρα – κάτι το οποίο σημαίνει ότι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να αντικαταστήσουν κύτταρα τα οποία έχουν υποστεί βλάβες εξαιτίας κάποιας νόσου. Στην περίπτωση της νόσου αυτά που χρειάζονται αντικατάσταση είναι οι ντοπαμινεργικοί νευρώνες», εξηγεί ο Schekman.
Ζώντας από κοντά τη νόσο και την απώλεια
Ο 69χρονος Randy W. Schekman είναι άνθρωπος με φιλική διάθεση, πολύ απλός και προσιτός. Έχει μια διακριτικότητα στη συμπεριφορά και μια γλυκύτητα στο βλέμμα, αλλά ταυτόχρονα και μια μελαγχολία. Μου εξομολογείται πως στη ζωή του έχει βιώσει πολλές απώλειες και αυτό τον έχει κάνει πιο ευαίσθητο. Έχει χάσει τη μητέρα και την αδερφή του από καρκίνο, αλλά πριν από δύο χρόνια έχασε και την αγαπημένη του σύντροφο από νευροεκφυλιστική νόσο, και αυτό τον βύθισε στη θλίψη. Μου διηγείται μάλιστα πως είχε αναλάβει ο ίδιος εξ ολοκλήρου τη φροντίδα της, με αποτέλεσμα τα τελευταία χρόνια η ζωή του να μοιράζεται αποκλειστικά μεταξύ αυτής της φροντίδας και του εργαστηρίου, αφήνοντας πίσω όλες τις κοινωνικές του δραστηριότητες, ακόμη και τις υποχρεώσεις που επιφέρει ένα βραβείο Νόμπελ. «Δυστυχώς δεν μπόρεσα να χαρώ στο έπακρο τη βράβευσή μου με το Νόμπελ λόγω της ασθένειας της συζύγου μου. Έπασχε τα τελευταία είκοσι χρόνια από Πάρκινσον. Όμως μέσα στην κατάστασή της χάρηκε και σηκώθηκε από το κρεβάτι να χορέψει μαζί μου, αναφωνώντας “There it is!” (Επιτέλους!)», αφηγείται με συγκίνηση ο Καθηγητής.
Ο Νομπελίστας πληροφορήθηκε τη μεγάλη είδηση τηλεφωνικά στη μια μετά τα μεσάνυχτα. Είχε μόλις επιστρέψει από τη Φρανκφούρτη όπου είχε βραβευτεί με το Otto Warburg Prize και ήταν αρκετά εξαντλημένος και, φυσικά, υπό την επήρεια του jet lag. Ήξερε πως το επόμενο πρωί θα ανακοινώνονταν τα Νόμπελ, αλλά δεν είχε φανταστεί τι τον περίμενε. «Την Κυριακή το βράδυ είχα διαβάσει ένα άρθρο που ανέφερε πέντε επιστημονικά επιτεύγματα που δεν είχαν ακόμη βραβευτεί με Νόμπελ. Ανάμεσα σε αυτά ήταν και το δικό μας. Όταν τα χαράματα χτύπησε το τηλέφωνο και άκουσα πως είχα βραβευτεί έμεινα άναυδος. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να αναφωνήσω δύο φορές ‘‘ω θεέ μου!’’ και κατόπιν να τηλεφωνήσω στον 86ρονο πατέρα μου, που προσδοκούσε αυτό το βραβείο εδώ και πολλά χρόνια», λέει ο Καθηγητής, περιγράφοντας ο ίδιος αυτή την ξεχωριστή στιγμή.
Το ενδοκυτταρικό κούριερ…
Ο Νομπελίστας μοιράστηκε το Νόμπελ Ιατρικής το 2013 με τον Αμερικανό βιοχημικό James Rothman και τον Γερμανό επίσης βιοχημικό Thomas Sudhof, γιατί ανακάλυψαν τον «μηχανισμό ρύθμισης της μετακίνησης κυστιδίων, το μείζον σύστημα μεταφοράς στα κύτταρά μας». Με άλλα λόγια, διαλεύκαναν τον τρόπο με τον οποίο τα κύτταρα οργανώνουν το σύστημα μεταφοράς του μοριακού τους φορτίου σε μικρές δομές σαν φούσκες, που ονομάζονται κυστίδια, και το παραδίδουν στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή, αποτρέποντας τη δημιουργία ενός χάους στο ενδοκυτταρικό περιβάλλον. Τα κυστίδια διακινούν διαλυτές πρωτεΐνες και άλλα κυτταρικά υλικά μεταξύ των κυτταρικών διαμερισμάτων, αλλά και συγχωνεύονται με την εξωτερική επιφάνεια του κυττάρου, για να απελευθερώσουν το περιεχόμενό τους στο εξωκυτταρικό περιβάλλον. Στην ουσία οι τρεις επιστήμονες εντόπισαν το εσωτερικό σύστημα διανομής του κυττάρου, ένα είδος «ενδοκυτταρικού ταχυμεταφορέα (κούριερ)», που παραδίδει ζωτικές χημικές ενώσεις στην κατάλληλη διεύθυνση και τον σωστό χρόνο.
Για να αντιληφθεί κανείς πόσο ζωτικής σημασίας είναι ο μηχανισμός εσωτερικής οργάνωσης του κυττάρου που ανακάλυψαν οι τρεις Νομπελίστες, αρκεί να μάθει ότι σχετίζεται με διεργασίες όπως η απελευθέρωση ορμονών (π.χ. ινσουλίνης) και ενζύμων στο αίμα ή η επικοινωνία νευρικών κυττάρων. Ένα ελαττωματικό σύστημα μεταφοράς κυστιδίων εμπλέκεται, για παράδειγμα, στο σακχαρώδη διαβήτη και σε διάφορες εγκεφαλικές διαταραχές. Ο Καθηγητής Randy Schekman είναι αυτός που ανακάλυψε τα γονίδια που ευθύνονται για την κυκλοφορία των κυστιδίων.
Ο Νομπελίστας εργάστηκε πάνω σε μύκητες προκειμένου να ταυτοποιήσει τη γενετική βάση του μηχανισμού. Εντοπίζοντας μεταλλαγές, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα την παρεμπόδιση του ενδοκυτταρικού μηχανισμού μεταφοράς μορίων, πέτυχε να αναγνωρίσει τις τρεις ομάδες γονιδίων που ρυθμίζουν τη λειτουργία του. Σταδιακά, όμως, αποκρυπτογράφησε πλήρως τον μηχανισμό σχηματισμού κυστιδίων, την επιλογή του φορτίου με την εμπλοκή πρωτεϊνών και την επιλογή της σωστής διαδρομής έξω από το κύτταρο, ταυτοποιώντας όχι ένα, ούτε δύο, αλλά 50 γονίδια που εμπλέκονται στη διαδικασία με τη σειρά και τον ρόλο που παίζει το καθένα. Ένα από τα σημαντικότερα γονίδια που βρήκε ο Schekman, όπως ο ίδιος λέει, είναι το SEC61, οι μεταλλαγές του οποίου μπλοκάρουν τη διαδικασία έκκρισης, που σχετίζεται με ασθένειες όπως το Αλτσχάιμερ. Ο ίδιος λέει πως από τις χιλιάδες πρωτεΐνες που παράγει το κύτταρο ένα εντυπωσιακό ποσοστό, περίπου το 30% αυτών, οδηγείται στον εξωκυττάριο χώρο με τον παραπάνω μηχανισμό. Εκτός όμως των πρωτεϊνών το κύτταρο «εξάγει» και άλλα μόρια, όπως κάποια μόρια RNA. Σε αυτή τη διαδικασία επικεντρώνει τώρα την έρευνά του.
