ΥΓΕΙΑ
Καρκίνος παχέος εντέρου: Ο ρόλος της άσκησης στην υγεία των ασθενών
Η συχνή άσκηση μπορεί να βοηθήσει τους επιζώντες από καρκίνο του παχέος εντέρου να ζήσουν περισσότερο, ίσως και περισσότερο από τον μέσο άνθρωπο, σύμφωνα με νέα μελέτη.
Οι ασθενείς με καρκίνο του παχέος εντέρου που ήταν πολύ δραστήριοι σωματικά είχαν ποσοστά επιβίωσης στην τριετία ελαφρώς υψηλότερα από τον γενικό πληθυσμό, αναφέρουν οι ερευνητές στο περιοδικό Cancer.
«Αυτές οι νέες πληροφορίες μπορούν να βοηθήσουν τους ασθενείς με καρκίνο του παχέος εντέρου να καταλάβουν πώς παράγοντες που μπορούν να ελέγξουν, όπως τα επίπεδα της σωματικής τους δραστηριότητας, μπορούν να έχουν ουσιαστικό αντίκτυπο στη μακροπρόθεσμη πρόγνωσή τους», ανέφερε ο επικεφαλής ερευνητής Justin Brown, διευθυντής του προγράμματος μεταβολισμού του καρκίνου στο Κέντρο Βιοϊατρικών Ερευνών Pennington του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Λουιζιάνα.
Για τη μελέτη, η ομάδα του συγκέντρωσε τα αποτελέσματα από δύο μελέτες που χρηματοδοτήθηκαν από το Εθνικό Ινστιτούτο Καρκίνου και μελετούσαν άτομα που είχαν υποβληθεί σε θεραπεία για καρκίνο παχέος εντέρου σταδίου 3.
Στη μελέτη, σχεδόν 2.900 συμμετέχοντες ανέφεραν επίπεδα φυσικής δραστηριότητας, τα οποία οι ερευνητές μετέφρασαν σε μεταβολικά ισοδύναμα (MET-hours) ανά εβδομάδα.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι συμμετέχοντες που ασκούνταν περισσότερο είχαν συνολικό ποσοστό επιβίωσης στην τριετία 3% υψηλότερο από τον γενικό πληθυσμό.
«Οι επιζώντες από καρκίνο που είχαν απαλλαγεί από τον όγκο κατά το τρίτο έτος και ασκούνταν τακτικά πέτυχαν ακόμη καλύτερα ποσοστά επιβίωσης στη συνέχεια από αυτά που παρατηρήθηκαν στον αντίστοιχο γενικό πληθυσμό», σημειώνουν οι ερευνητές.
Παραδείγματα άσκησης μέτριας έντασης είναι το γρήγορο περπάτημα, το κολύμπι αναψυχής, η ποδηλασία με ταχύτητα μικρότερη των 16 χιλιομέτρων την ώρα, γιόγκα, χορό σε αίθουσα χορού ή γενικές εργασίες στην αυλή ή επισκευές στο σπίτι, σύμφωνα με τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ (CDC).
Από την άλλη πλευρά, οι επιζώντες από καρκίνο του παχέος εντέρου που ασκούνταν λιγότερο είχαν συνολικό ποσοστό επιβίωσης 3% χαμηλότερο από τον γενικό πληθυσμό, σύμφωνα με τα συγκεντρωτικά στοιχεία, ενώ όσο μειωνόταν ο χρόνος που αφιέρωναν στην άσκηση τόσο μειωνόταν και το ποσοστό επιβίωσης σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό.
