«Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω μάστορας. Αλλά, όχι οποιοσδήποτε μάστορας. Ήθελα να επιδιορθώνω το τέλος των ιστοριών.»
Και μόνο από μια τέτοια εισαγωγή σε τούτην εδώ την ιστορία, σού γεννιέται η περιέργεια για το περιεχόμενο, την πλοκή και το «τέλος» της.
Κι αρχίζεις να ξεφυλλίζεις το βιβλίο και να διαβάζεις τις λεζάντες του σε κάθε σελίδα μαζί με εικόνες που επίσης σου εξάπτουν την περιέργεια και την δική σου φαντασία. Αναρωτιέσαι πόσο πολύ έχει δίκιο ο συγγραφέας σαν λέει πως συχνά το τέλος μιας ιστορίας μπορεί να είναι απότομο, θλιβερό, περίπλοκο, αχώνευτο, δύσκολο να το αποδεχτείς ή να διαλέξεις ανάμεσα σε διαφορετικές εκδοχές και ίσως τελικά να είναι και σαχλό.
Εντάξει σκεφτείτε λίγο και βρείτε κι εσείς τι σας έχει δημιουργήσει μια ιστορία διαβάζοντάς την και πείτε πως νιώσατε σαν τελείωσε…
Καταστροφή, απογοήτευση, βαρεμάρα; Ή όλα ήταν υπέροχα;
Γράφει ο συγγραφέας πως αγαπά πολύ τις ιστορίες γιατί τον μεταφέρουν σε άλλους κόσμους. Γίνονται απίθανα πράγματα στις σελίδες τους και μπορεί να ταυτιστείς με τα πιο αλλόκοτα ζώα, φυτά, καταστάσεις και επαγγέλματα.
Το αγαπημένο σαλόνι στο βιβλίο είναι εκεί που οι εικόνες του γίνονται τόσο μικρές αλλά με τεράστιο περιεχόμενο που σχεδόν μας ταξιδεύει παντού…
Τι μπορείς να γίνεις εσύ διαβάζοντας μια ιστορία; Αόρατος, σούπερ ήρωάς, να φτιάξεις χιονάνθρωπο το κατακαλόκαιρο; Ένα λασποκέικ μήπως; Να ταξιδέψεις στη σελήνη ή και αν χαθείς μέσα σε ένα μπροκολοδάσος.
Ακόμα όμως κι όταν η φαντασία καλπάσει τοοοοσο πολύ πρέπει κάποια στιγμή πρέπει να τελειώσει για να μην πλατειάσει ασύστολα η ιστορία. Ένα STOP μας επαναφέρει στο σήμερα και …στο τέλος.
Κι ύστερα κάνεις μία δεύτερη ανάγνωση και βρίσκεις πως τούτη η ιστορία θα μπορούσε να έχει αλληγορική σημασία και να εννοεί σαν «ιστορία» την ίδια τη ζωή μας. Μια ζωή που ξεκινά σε λευκό χαρτί, με συγγραφείς εμάς τους ίδιους να γράφουμε τις σελίδες μας χωρίς να μπορούμε να φανταστούμε την πλοκή, τις διαδρομές, το τέλος. Με γόμες, ξύστρες και μολύβια ασπρόμαυρα και χρωματιστά ανάλογα την περίσταση και την περίοδο που διανύουμε. Με πρόσθετα σχόλια, εικόνες , με μουτζουρώματα, ΚΕΦΑΛΑΙΑ και πεζά γράμματα… Μια «ιστορία» και μια ζωή γεμάτη με εμπειρίες, καλά και κακά συμβάντα, δυσκολίες, ομορφιές, γνώση, ταξίδια, παιχνίδια, συζητήσεις, κατασκευές και πολλά πολλά άλλα. Μια ιστορία - ζωή που ο καθένας δίνει το δικό του τέλος. Εμείς το ορίζουμε, εμείς το αποφασίζουμε, εμείς ζούμε όπως θέλουμε και είμαστε υπεύθυνοι για την πορεία και την εξέλιξη.
Στην τρίτη πια ανάγνωση είμαι σίγουρη πως τούτο το βιβλίο θα μπει από το Σεπτέμβριο στην τάξη μου. Είναι ιδανικό βιβλίο για παιδιά που χάρις στην εκπληκτική του εικονογράφηση θα αποτελέσει αφετηρία για μεγάλες συζητήσεις και για να φτιαχτούν πολλές καινούργιες ιστορίες.
Κάθε σελίδα γραφεί πολλά …βιβλία.
Κάθε εικόνα έχει να πει τη δικιά της…
Όλες οι εικόνες λες και φτιάχτηκαν μαζί με παιδιά μιας και τούτη την εικονογράφηση την καταλαβαίνουν πιότερο από άλλες. Κι όσο για τα μεγαλύτερα παιδιά εκεί πια η δική τους φαντασία και γραφή θα φτάσει σε πολλά κι πιο δημιουργικά «μαθήματα» και αποτελέσματα.
Στην γραφή της Νoemi Vola απολαμβάνει ο αναγνώστης έναν κόσμο γεμάτο φαντασία και εικόνες που φτιάχνουν πολύ περισσότερες ιστορίες. Μαγικός και με δική μου μεγάλη αδυναμία ο κόσμος των …ποντικών που η συγγραφέας τα βάζει να οδηγήσουν το «τέλος» της συγκεκριμένης ιστορίας. Θα μπορούσε επίσης όλη αυτή η μικρή - μεγάλη ομάδα μαστοροποντικών να αποτελεί ένα ακόμα αλληγορικό σημείο του βιβλίου. Τα ποντίκια είναι ζωάκια που ζουν παντού και σκάβουν παντού. Άρα γνωρίζουν περισσότερα από τους ανθρώπους που μάλιστα οι τελευταίοι τα αποδιώχνουν και σπάνια τα συμπαθούν. Είναι όμως εκείνα που πάντα σε ιστορίες ξετρυπώνουν χαμένα αντικείμενα και πολυδαίδαλες διαδρομές.
Απορίες όλων, σκέψεις και λόγια που όλοι τα έχουμε πει κατά καιρούς ειδικά αν μια ιστορία δεν έχει το δικό μας επιθυμητό τέλος. Όμως ποιος μπορεί να καθορίσει την έκβαση μιας ιστορίας παρά μόνο ο συγγραφέας του. Κι εμείς; Εμείς απλά ακολουθούμε το σενάριο και ταυτιζόμαστε ή φανταζόμαστε κι άλλους κόσμους και νέες περιπέτειες. Άλλωστε μία καλή ιστορία σε ταξιδεύει …
Το βιβλίο έχει μια πρωτότυπη ιδέα και γραφή και νομίζω πέρα από το θέμα του που σε βάζει σε πολλές σκέψεις, κερδίζει τον αναγνώστη με την μοναδική του εικονογράφηση. Καρέ καρέ σε μικρά ή μεγάλα κάδρα ξετυλίγεται η φαντασία με χρώμα και σκίτσο ιδιαίτερα.
Σουρεαλιστικό, κωμικό, πλήρες, ευφάνταστο και αξιαγάπητο βιβλίο που θα σας ανοίξει ( σε σας το λέω παιδιά!) πολλούς δρόμους της δικής σας δημιουργικότητας και γραφής.
Το βιβλίο κυκλοφόρησε πρώτη φορά στην Πορτογαλία το 2018 και κέρδισε το διεθνές βραβείο SERPA για εικονογραφημένο βιβλίο.
*Τέλος; Μα, τι τέλος είναι αυτό; Noemi Vola, Μετάφραση : Μαριάννα Ψύχαλου, εκδ. Μικρή Σελήνη
Αναζητήστε το στα βιβλιοπωλεία και μπείτε εδώ να δείτε περισσότερες πληροφορίες :
https://mikriselini.gr/product/telos-ma-ti-telos-einai-ayto/
