Απροετοίμαστη φέτος κι η άνοιξη. Λες και σε κάθε βήμα της «κοντοστέκεται, σαστίζει και σωπαίνει». Και πρόωρα μας αποχαιρετά. Τίμημα βαρύ στην αβελτηρία μας. Που τραυματίζει ανεπανόρθωτα την άνοιξη, την ομορφιά, τη ζωή. Η γη ερημώνεται, τα είδη της κρητικής χλωρίδας περιορίζονται, τα χρώματα λιγοστεύουν, τα λουλουδιασμένα μονοπάτια χάνονται.
Όμως «την άνοιξη αν δεν τη βρεις, τη φτιάχνεις». Αυτό κάνει χρόνια τώρα η Αρετούσα Ιερωνυμάκη, οργώνοντας λαγκάδια και βουνά, από τα Σπήλια ως τη Μεσαρά κι από τον Άη-Θωμά ως τον Ψηλορείτη, για να συλλάβει την ομορφιά στην πιο καλή της ώρα. Η ζωγράφος υποκλίνεται μπροστά στο πένθιμο μωβ της ανεμώνας, στο φούξια της μαχαιρίδας, στο λευκοκίτρινο του κρόκου. Μεθά από την ομορφιά, πλησιάζει με ευλάβεια κάθε ταπεινό και σπεύδει να το απαθανατίσει και να το διασώσει από του χρόνου την καταδρομή.
Αλλά η Αρετούσα δεν αρκείται στην απλή απεικόνιση. Στην τέχνη της «τα άνθη μιλούν» κι εκείνη αφουγκράζεται ευλαβικά τη φωνή τους, την κραυγή της φύσης, την αγωνία της γης. «Φθεγγομένη ζωγραφία» λοιπόν η τέχνη της ακολουθεί τον κύκλο της ζωής, διαβάζει το ετήσιο εορτολόγιο από τα χρώματα των Χαιρετισμών ώς τα αρώματα της Σταυροπροσκυνήσεως και από τους λεμονανθούς και τα μύρα της Μεγάλης Παρασκευής ώς τις βαγιές του Πάσχα. Κι ακόμη: πίσω από την ταπεινότητα του κρόκου που πρόβαλε δειλά μέσα στις αγκαθιές η Αρετούσα βλέπει τους τοίχους της Κνωσού και τη γραφή της τη Γραμμική.
Αυτά ζωγραφίζει η Αρετούσα Ιερωνυμάκη στις ανάλαφρες, στις τρυφερές σαν τα λουλούδια ακουαρέλλες της. Τρεις σταγόνες, ένα λουλούδι. Αυτά εκθέτει με σεμνότητα στο βιβλιοπωλείο της Βικελαίας. Ο τίτλος της έκθεσης σεμνός κι αυτός: «Ό,τι μου λέει η άνοιξη». Η άνοιξη που πληγώνουμε, μια άνοιξη όμως δυναμική και διαχρονική, που δρασκελίζει τόπους και αιώνες. Και η έκθεση αφιερώνεται στα κοτσύφια. Γιατί αυτά ξέρουν να χαίρονται την άνοιξη κι αυτά της κράτησαν –αποκαλύπτει- συντροφιά, καθώς σπυρί-σπυρί συνέλεγε τη μυριόχρωμη σκόνη της άνοιξης και άκουγε ευλαβικά τους ψιθυρισμούς της.
