Το δικό μου αστέρι*… στα Παραμύθια της Δευτέρας!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Μ’ αρέσει να μιλώ με παραμύθια, ακόμα για τα πιο δύσκολα πράγματα. Άλλωστε για αυτό γεννήθηκαν οι ιστορίες. Να ταξιδεύουν, να απαλύνουν την μοναξιά, τον πόνο, να παρηγορούν. Παραμυθία σημαίνει παρηγοριά! Ίσαμε να΄ρθει η στιγμή της κάθαρσης, να ξεπεράσεις τη δυσκολία, να φύγει το «κακό»….

Γιατί κι εμείς σήμερα στην ηλεκτρονική μας τάξη θα μιλήσουμε για την απώλεια, για εκείνο το λαμπρό αστέρι της κ. Κατερίνας μας που θα την οδηγεί πάντα στην αγάπη, στα δύσκολα, στο να μην ξεχνά ποτέ τον υπέροχο άνθρωπο που είχε δίπλα της…

*Το δικό μου αστέρι, Corrinne Averiss – Rosalind Beardshow, εκδ. Ίκαρος

Θά θελα κι εγώ να έχω ένα δικό μου αστέρι! Ή μήπως έχουμε όλοι μας αλλά δεν το ξέρουμε; Μήπως αστεράκια είναι όλα εκείνα τα πολύτιμα που συχνά θεωρούμε δεδομένα και μόνο σαν χαθούν ή φύγουν τα εκτιμούμε. Μήπως σαν αστέρι φωτεινό μοιάζει εκείνη η ζεστασιά που νιώθουμε σαν φροντίζουμε κάποιον κι ας γνωρίζουμε πως κάποια στιγμή …θα φύγει; Μήπως το αστέρι είναι η δική μας αγάπη, η δική μας αφοσίωση, τα δικά μας θέλω που τα χαρίζουμε επειδή εμείς το θέλουμε σε όποιον και όπου, και όχι επειδή πρέπει;

Ένα μικρό τρυφερό, δυνατό και πολύτιμο βιβλίο για μικρούς και μεγάλους. Το αστέρι είναι άπιαστο κι απρόσιτο. Κατοικεί στον Ουρανό  κι εμείς απλά το κοιτάμε, το θαυμάζουμε και πάνω του στολίζουμε τα δικά μας όνειρα, τις επιθυμίες, τα αγαπημένα που χάνουμε από τη γη. Στο βιβλίο της Corrine Averiss το αστέρι γίνεται αντικείμενο λατρείας, φίλος μοναδικός, και ανάγκη αφοσίωσης. Όταν χάνεται η λάμψη από τα πράγματα και τους ανθρώπους είναι γιατί τους παραμελούμε. Είναι γιατί τους πληγώνουμε. Είναι γιατί μας χρειάζονται οι άλλοι και μόνο σαν δούμε τα δύσκολα το καταλαβαίνουμε.

Μια ιστορία φιλίας, μια ιστορία αγάπης, αφοσίωσης, φροντίδας. Μια ιστορία για τις απώλειες. Για όλα εκείνα ή εκείνους  που χάνονται, που… φεύγουν. Για την ανάγκη μας να συνεχίζεται το όνειρο, την ύπαρξη, την αγάπη που κανείς δεν ξέρει αν κρατάει για πάντα.

Πολλές φορές όσο κι αν θέλουμε να κρατήσουμε κοντά μας κάποιον πρέπει να του δείχνουμε το δρόμο να φύγει, να νιώσει ελεύθερος, να βρει μόνος του τα δικά του θέλω, το δικό του μέρος να ζήσει. Εμείς μένουμε πίσω αλλά  πάντα πιστοί σε ότι η ψυχή πρόσφερε απλόχερα. Θαυμάζουμε, στεκόμαστε και παρατηρούμε και αποδεχόμαστε την απώλεια γιατί είναι και αυτό μέρος της ζωής μας… Αν πάλι τούτη η απώλεια είναι από εκείνες που δεν έχουν ζωή τότε ίσως να γίνονται αστέρια που η λάμψη τους μέσα μας δεν σβήνει ποτέ.

Για όλα τούτα και άλλα τόσα μας μιλάει αυτό το υπέροχο βιβλίο με την πρωτότυπη και φανταστική ιστορία του και με την πολύ εντυπωσιακή και ζωντανή εικονογράφηση της Rosalin Beardshaw.

Γιατί οι αποχωρισμοί γενικά είναι δύσκολοι, για αυτούς που μένουν…

Γιατί η ανάγκη του να υπάρχει κάποιος, κάπου  είναι πηγή ζωής…

Γιατί κι εμείς σήμερα στην ηλεκτρονική μας τάξη θα μιλήσουμε για την απώλεια, για εκείνο το λαμπρό αστέρι της κ. Κατερίνας μας που θα την οδηγεί πάντα στην αγάπη, στα δύσκολα, στο να μην ξεχνά ποτέ τον υπέροχο άνθρωπο που είχε δίπλα της…

*Το δικό μου αστέρι, Corrinne Averiss – Rosalind Beardshow! Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος και θα το βρείτε εδώ : https://ikarosbooks.gr/893-diko-moy-asteri.html

Η στήλη των Παραμυθιών του Σαββάτου γίνεται και πάλι καθημερινή μέχρι το τέλος του 2020  προτείνοντας και παρουσιάζοντας ένα βιβλίο κάθε μέρα!

Αν θέλετε να δείτε ένα πλήρη κατάλογο για παιδικά βιβλία με θέμα την απώλεια, μπείτε εδώ : https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/2019/11/blog-post_20.html