Αγαπητό Cretalive
Τις προάλλες βρέθηκα στο τμήμα επειγόντων περιστατικών του εφημερεύοντος νοσοκομείου, εδώ στο Ηράκλειο, συνοδεύοντας ένα δικό μου πρόσωπο. Το τι ταλαιπωρία περάσαμε δεν λέγεται!...
Πήγαμε μετά τις 7 το απόγευμα. Συναντήσαμε ουρές από κόσμο. Άλλοι πονούσαν, άλλοι γκρίνιαζαν, άλλοι προσπαθούσαν να εξυπηρετηθούν.
Πριν προχωρήσουμε στα... ιατρικά, αξίζει πιστεύω να αναφερθούμε στο προσωπικό του νοσοκομείου και ειδικότερα στους ανθρώπους της ασφάλειας! Οι τελευταίοι θεωρώ ότι έχουν πάρει (πάρα πολύ) στα.. σοβαρά τον ρόλο τους και με υπερβάλλοντα ζήλο λες και δούλευαν για το... LAPD ή λες κι είναι... πόρτα σε κάποιο πολυσύχναστο νυχτερινό κέντρο, επιτελούν το έργο τους. Μόνο Face control που δεν έκαναν. Αυτό θα πει... αφοσίωση! Κι ας πάνε στα κομμάτια κι οι... τρόποι (οι ποιοι;) και τα υπόλοιπα...
Τέλος πάντων, τα προσπερνάμε όλα αυτά. Πάμε στα αμιγώς ιατρικά. Το συγγενικό μου πρόσωπο, είχε πονοκεφάλους, ζαλάδες και τάση για εμετό, έπειτα από χτύπημα στο κεφάλι το μεσημέρι εκείνης της μέρας. Αφού λοιπόν βρέθηκε μέσα στο ιατρείο που παραπέμφθηκε να πάει, περίμενε να εξεταστεί για να δει τι ακριβώς έχει. Οι γιατροί, νεαρής ηλικίας οι περισσότεροι, του έκαναν διάφορες ερωτήσεις –μόνο!- (στις συνεντεύξεις για δουλειά ρωτάνε περισσότερα σημειωτέον!) και μετέθεσαν την εξέτασή για... τέσσερις ώρες αργότερα! «Μείνετε εδώ τριγύρω. Πηγαίνετε να πιείτε ένα καφέ. Αν δείτε και χειροτερεύει η κατάστασή σας, θα μπείτε έκτακτα», τον συμβούλευσαν.
«Δεν μπορεί... Επίτηδες το κάνουν για να μας... διώξουν, έμμεσα κι... ευγενικά!», σκεφτήκαμε!
Αμ, δεν τους πέρασε! Εμείς αποφασίσαμε να μείνουμε και να περιμένουμε! «Όχι, κύριοι! Φορολογούμενοι πολίτες είμαστε, συνεπείς στις υποχρεώσεις μας είμαστε, η Υγεία είναι κοινωνικό αγαθό, που πρέπει να απολαμβάνουν όλοι ανεξαιρέτως!» (μέσα σε αξιοπρεπείς συνθήκες βεβαίως –βεβαίως! Ξέρω, πολλά ζητάμε!)
Περιμέναμε λοιπόν, περιμέναμε. Οι πόνοι, οι ζαλάδες και η ανακατωσούρα δεν υποχωρούσαν, αλλά ο συγγενής έκανε υπομονή. Βγήκαμε έξω, ξαναμπήκαμε μέσα. Ήπιαμε ένα χυμό, συζητήσαμε. Κοιτούσαμε μπας και δούμε κανένα γνωστό να πιάσουμε κουβέντα! Μέχρι που πέρασε η ώρα και ήρθε η σειρά μας. Είχε πάει 11 το βράδυ...Μπαίνοντας μέσα, στην αίθουσα αναμονής, είδαμε ανθρώπους να φωνάζουν και να εκρήγνυνται για την καθυστέρηση που υπήρχε και το προσωπικό ασφαλείας να προσπαθεί να βάλει... τάξη, με καθησυχαστικές δηλώσεις, σαν κι αυτές που κάνουν οι εκάστοτε κυβερνητικοί εκπρόσωποι. Και δικαιολογίες του στιλ «δεν φταίμε εμείς, φταίνε οι άλλοι». Έννοια σας, μα τα έχουμε ξανακούσει όλα αυτά... (Μα να μην υπάρχει καμία... λεκτική πρωτοτυπία πια σ’ αυτή τη χώρα;;;)....
Με τα πολλά, ήρθε η ώρα της περιβόητης εξέτασης...Το καλό πράγμα αργεί να γίνει, λένε. Οπότε για να είχε αργήσει τόσο, θα άξιζε τον κόπο... Φευ...
Η εξέταση άντε να κράτησε τρία λεπτά. Τόσο έχει προοδεύσει.... η επιστήμη, τόσο... μπροστά είναι τα δημόσια νοσοκομεία! Στο άψε σβήσε βρίσκουν τι έχεις! Βουλωμένο γράμμα... διαβάζουν! Σε βλέπουν και ξέρουν τι έχεις...Τέσσερις ώρες αναμονή για λιγότερο από τρία λεπτά εξέταση, για πόνους στο κεφάλι! Και το κορυφαίο, μετά από αυτόν τον τόσο... ενδελεχή έλεγχο, είχαμε και το... πόρισμα: «Αν δείτε και συνεχίζονται κι αύριο οι πονοκέφαλοι και οι ζαλάδες, να πάτε στο άλλο νοσοκομείο που θα εφημερεύει!» «Συγχαρητήρια, μας φώτισες», έπρεπε να τους πούμε, αλλά που να βρεθεί το κουράγιο μετά από τόση.... αναμονή!
Μερικές απλές ερωτήσεις:
Από τη στιγμή που το τραύμα είναι στο κεφάλι, δεν πρέπει να γίνει κάποιος πιο αναλυτικός έλεγχος; Λέω εγώ τώρα... Δηλαδή, ακτινογραφίες, εγκεφαλογράφημα κλπ; Ή μήπως περιμένουμε ο άλλος να βγει τελείως... νοκ αουτ, για να «συγκινηθούμε»; Κι επίσης, επειδή μιλάμε για ένα ευαίσθητο σημείο, όπως είναι ο εγκέφαλος, δεν είναι κάπως παρακινδυνευμένο να μετατίθεται κάτι για αργότερα; Κι αν υπάρχει τραύμα εσωτερικά, από πού θα διαπιστωθεί; Θα περιμένουμε να λιποθυμήσει ο άλλος, για να τον δούμε στα σοβαρά;
Και καλά, πάει στα κομμάτια εμείς είμαστε νεαροί κι έχουμε αντοχές κι υπομονή. Στους ηλικιωμένους, άραγε κάνουν τα ίδια;
Και τέλος, επειδή η «εξέταση» διήρκεσε το πολύ τρία λεπτά, γιατί δεν έγινε στην αρχή, για να μην ταλαιπωρηθεί κανείς; Θα ήταν πολύ πιο... έντιμο, να μας είχαν «ξεπετάξει» από την αρχή! Ή να μας έλεγαν, «κοιτάξτε, πηγαίνετε καλύτερα σε έναν ιδιώτη, θα τα σκάσετε βέβαια, αλλά θα κάνετε τη δουλειά σας».
Κύριε Ξανθέ και κύριε Πολάκη. Διατείνεστε ότι είστε Αριστεροί. Σεβαστό. Απλά αναρωτιέμαι: Αυτή είναι η Δημόσια Υγεία που οραματίζεται μια αριστερή κυβέρνηση, με "φιλολαϊκό πρόσημο"; Ήταν όντως τέτοια η Δημόσια Υγεία στα καθεστώτα που έχετε σαν... πρότυπο; Δηλαδή, προχειρότητα, ταλαιπωρία και δεν... συμμαζεύεται;
Αν όντως βγαίνουμε από τον Κυκεώνα της κρίσης και της λιτότητας (πολύ αμφιβάλλω) κι αν όντως η «ελπίδα έρχεται», έστω και αργοπορημένη τριάμιση χρόνια μετά το περίφημο σποτ του κυβερνώντος κόμματος που περιελάμβανε την συγκεκριμένη ατάκα, ας ενισχυθούν η Υγεία και η Παιδεία (με προσωπικό και τον απαραίτητο εξοπλισμό).
Εκεί θα φανεί ότι ένα κράτος πηγαίνει μπροστά και μπορεί και πατάει στα πόδια του. Όλα τα υπόλοιπα, οι γραβάτες, οι φιέστες, τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα και οι κόντρες των κομμάτων, να’ χαμε να λέγαμε.
Φιλικά,
Γ.Π.
