Στην μνήμη της Άννας Τζανετάκη που έφυγε ξαφνικά από κοντά μας..

Αννούλα,

Η επικοινωνία μας άρχισε τηλεφωνικά.....όπως και τελείωσε.

Τα πρώτα χρόνια λειτουργίας του, το Πανεπιστήμιο  Κρήτης στο Ηράκλειο στεγάζοταν στις Σχολές Νιταδωρου στην Αλικαρνασο.

Εκεί είχα βάρδια ένα απόγευμα, όταν, στον μακρύ διάδρομο των γραφείων,

χτύπησε το κουδούνι του τηλεφώνου  (τηλεφωνητής υπήρχε μόνο το πρωί).

Έτυχε να το σηκώσω εγώ και  στην άλλη άκρη, μια ευγενεστατη κυρία, μου ζήτησε να την συνδέσω με το γραφείο του συζύγου της, Πάνου Τζανετάκη.

Εκείνα τα αξέχαστα χρόνια, είμαστε λίγοι στο Π.Κ .  Καθηγητές, Διοικητικοι, Φοιτητές και γνωριζομασταν μεταξύ μας σαν οικογένεια, μέσα και από τις διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις που γινότανε. 

 Εκεί , γνωριστηκαμε και από κοντά με την Άννα.

 

Το ζεύγος Τζανετάκη,  ήταν πτυχιουχοι Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών,

μετά βρέθηκαν  στην Grenoble και αργότερα στο Illinois και μετά όπως άλλοι λαμπροι επιστήμονες ήρθαν στην Κρήτη για να βοηθήσουν στο ξεκίνημα του Π.Κ.

Η Άννα μεγάλωσε στην Αθήνα,  αλλά  καταγόταν από την Καλαμάτα,

 με μια μόνο ξαδέρφη  εδώ,την Βασουλα. 

Έτσι  έπρεπε να σηκώσει το φορτίο των οικογενειακων υποχρεώσεων και την ανατροφή των παιδιών, οπότε δεν εργάστηκε αρχικά.

Αργότερα που  τα παιδιά μεγάλωσαν, όταν, συνέβη το ατύχημα στο Τσερνιμπιλ, δημιουργήθηκε το εργαστήριο μέτρησης ραδιενεργειας στο ΙΤΕ, όπου και εργάστηκε.

Πέρα όμως από την Φυσική, είχε τεράστια  αγάπη στην μουσική, που την τελειοποίησε εδώ, κοντά στην καθηγήτρια πιάνου, κυρία Μαρικα Ορφανου, με την οποία συνδέθηκε πολύ στενά.

Ανέπτυξε μεγάλη δραστηριότητα στα μουσικά δρώμενα του τόπου, σε χορωδιες κλπ και κυρίως με το Ωδείο Απόλλων όπου και τα παιδιά της ξεδιπλωσαν το ταλέντο τους.  

Η Φλώρα,  κοντά στην μοναδική  Ρίκα Δεληγιαννάκη, στο πιάνο, με το οποίο ασχολείται επαγγελματικά στην Αγγλία.

Ο Γιώργος στο σαξόφωνο, παράλληλα με τις σπουδές του στην Επιστήμη Υπολογιστών που του έδωσε θέση Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Victoria του Καναδά.

Στις μουσικές της ανησυχίες αργότερα, βρήκε ένα εξαιρετικό συνεργάτη στο Π.Κ. τον Πρυτανη Γιώργο Γραμματικάκη.

Σκέφτηκαν να ιδρυσουν μια Χορωδια στο Πανεπιστήμιο και οι ουρανοί ήταν ανοιχτοί,  παρά  τις πολλές γραφειοκρατικες δυσκολίες.

Το όραμα τους έγινε πραγματικότητα και γεννήθηκε η χορωδία του Φραγκίσκου Λεονταριτη με πλούσια δράση εντός και εκτός Ελλάδος.

Μέσα σε αυτή την ομάδα συνεργαστηκαμε στενά με την Άννα και είχαμε την τύχη να βιώσουμε δυνατές συγκινήσεις και εμπειρίες μαζί με όλα τα μέλη ηλικίας 19-79 ετών.

Μα η ζωή μας κύκλους κάνει,  άλλους ανοίγει....άλλους κλείνει. 

Έτσι έκλεισε και ο κύκλος της χορωδιας μας, χωρίς αυτό να επηρεάσει τις αγαθες σχέσεις των χορδών που ένοιωθαν  σαν μέλη μιας αγαπημένης οικογένειας.

Φαίνεται όμως, πως η φιλοσοφία της μουσικής έρεε  στις φλέβες της Άννας.

Σαν να είχε στο μυαλό της ένα....μετρονομο. 

Όλα (με τι κόστος άραγε;) έπρεπε να είναι προγραμματισμενα  στην θέση τους, στην ώρα τους,  όπως οι νότες και οι αξίες στο πενταγραμμο. 

Δεν χωρούσαν παραφωνίες πουθενά : 

σε καμία σχέση οικογενειακή, φιλική, επαγγελματική, κοινωνική.

 Με αυτόν τον τρόπο ανταποκρινοταν  στις υποχρεώσεις της από την μία άκρη του πλανήτη στην άλλη, στα παιδιά και εγγόνια, στους γονείς και στους φίλους της.

Ήταν σαν ένα κυκλάμινο στου βράχου την σκισμάδα που έβρισκε δύναμη 

ν ανθει και μισχο να σαλευει...που λέει και το τραγούδι 

 Η Άννα, σαν ένα πολύ επικοινωνιακο άτομο, είχε αναπτύξει δυνατές σχέσεις σε πολλά επίπεδα από μαθήτρια, φοιτήτρια από τους συναδέλφους και φοιτητές του Πάνου και από τις γειτονιές που έμεινε κατά καιρούς.

Τιμουσε πάντοτε τους φίλους της με ειλικρίνεια και γενναιοδωρια και εκτιμούσε υπέρ του δεόντως  την όποια προσφορά δεχόταν.

Ειδικά τα τελευταία χρόνια, που ένας κύκλος, πολύ σημαντικός στην ζωή της, άρχισε να κλείνει μαρτυρικά.

Το λαμπρό μυαλό του Πανούλη της, του εξαιρετικού εκπαιδευτικού, 

άρχισε να σβήνει.

Με το brain drain να μαστιζει τις ελληνικές οικογένειες και τις ελλιπεστατες κοινωνικές παροχές τρίτης ηλικίας,

 η Άννα έβρισκε παρηγοριά στους φίλους και γνωστούς,

 όμως το Tabula rasa στη μνήμη του συζύγου της ,

την κατεβαζε οκτάβες κάτω.

Όλα γίνονταν πιο δυσκολα από μέρα σε μέρα,

 ώσπου, με βαριά καρδιά,

 κατέληξε,  ότι το ίδρυμα, ήταν μονόδρομος.

Δρόμος χωρίς επιστροφή και η πορεία της νόσου, μιας και χρειαζονταν επιπλέον ιατρικές εξετάσεις, νοσηλειες κλπ.

Προπαραμονή της Αγίας Άννας, το απόγευμα, την ειδοποίησαν ότι ο Πάνος είχε πυρετό και θα πήγαινε  γιατρός να τον εξετάσει....

Την τρίτη φορά, που με πήρες τηλέφωνο,  εκείνο το απόγευμα, 

Αννούλα μου,  

μου είπες ότι είσαι πολύ ταραγμενη, ότι θα μπεις για μπάνιο,

 "γιατί μάλλον, θα πάμε ...νοσοκομείο πάλι  ."

 

Την Κυριακή 14/1/24 θα τελεστει το 40ημερο μνημόσυνο της στο Νέο Κοιμητήριο Ηρακλείου 

 

Εύα Ανυφαντάκη - Μαργιολάκη