Αγαπητό cretalive,
Διαβάζοντας σήμερα δυο άρθρα για παράπονα που γίνονται από πολίτες προς ιδιοκτήτες σκύλων στη περιοχή του Καράβολα, θα ήθελα να εκφράσω τη γνώμη μου.
Για τα σκυλιά με προβληματική συμπεριφορά, η θετική εκπαίδευση επιβράβευσης και οχι απλά η διόρθωση , βοηθάει το σκυλί να ειναι πιο γαλήνιο και λύνει τις ανεπιθύμητες συμπεριφορές και πραγματικά είναι μια επένδυση ζωής.
Υπάρχουν σκυλιά που δεν μπορούν να ανταποκριθούν σωστά σε ενα χώρο με άλλα σκυλιά και ανθρώπους, περιφραγμένο η μη, και ας συλλογιστούν οι ιδιοκτήτες τους πως κάνεις δεν μπορεί να ζει μέσα στον φόβο για το πότε θα βρεθεί τραυματισμένος. Τόσο σκύλος όσο και άνθρωπος. Για το φίμωτρο σε φιλήσυχα σκυλιά διαφωνώ κάθετα και είναι μέσα σε ολα μια αρνητικά εικόνα προς τα παιδια καθώς θα θεωρήσουν πως τα ζώα αποτελούν μόνο κίνδυνο.
Προσωπικά είμαι αντίθετη στο να υπάρχουν σκυλιά χωρίς λουρί. Με το λουρί τους όμως, έχουν δικαίωμα να κινηθούν και να κάτσουν σε οποιοδήποτε σημείο του πάρκου.
Για το πάρκο σκύλων στον Καράβολα... Με αυτές τις εγκαταστάσεις οι υπεύθυνοι υποτιμούν τη νοημοσύνη μας. Τόσο των σκυλογονεων άσο και του κοινού. Απλά έφτιαξαν ένα χώρο γιατί είχαν βαρεθεί τη γκρίνια του κόσμου.
Το dog park ειναι το μόνο μέρος που μπορώ να αφήσω το σκυλί μου ελεύθερο. Όμως δεν επιλέγω να μπαίνω και οι λόγοι ειναι αρκετοί.
Τοσο οι παιδικές χαρές οσο και τα πάρκα σκύλων σε όλο τον κόσμο έχουν κάποιες προδιαγραφές . Εδω που τις βλέπουμε? Οσο και να αποτελεί ανακούφιση για αυτούς που δικαιωματικά δεν θέλουν σκυλιά γύρω τους, μπείτε και λίγο σας παρακαλώ στη θέση μας.
Για να είμαι λοιπόν ένας νόμιμος σκυλογονεας, πρέπει να μπαίνω υποχρεωτικά σε αυτό το χώρο? Το οτι υπάρχει, δεν με υποχρεώνει να περιορίζομαι μόνο εκεί. Και έστω πως μπαίνω, πρέπει να κρυφτώ κάτω απο τα παγκάκια για να μην πάθω ηλίαση.
Και στα δυο πάρκα, τα μικρά και τα μεσαίου μεγέθους σκυλιά βγαίνουν κάτω από την περίφραξη. Οι πόρτες σπάνε και μένουν έως και μήνες χωρίς να φτιαχτούν.
Νερό και φως κόβονται για μεγάλα χρονικά διαστήματα.
Άνθρωποι και σκυλιά κάνουν πληγές απο τα σκουριασμένα σιδερά είτε της περίφραξης είτε απο αυτά που ειναι πεταμένα στο έδαφος. Το σκυλί μου και εγώ, επιστρέφουμε σπίτι γεμάτοι χώματα. Επίσης γεμίζουμε και περιττώματά καθώς άλλοι σκυλογονεις αμελούν την καθαριότητα του πάρκου.
Μπαίνοντας εκεί μέσα βεβαία, παίρνω το ρίσκο το σκυλί μου κ εγώ να δαγκωθούμε καθώς πολλοί νομίζουν πως ο σωστός τρόπος κοινωνικοποιησης γίνεται πετώντας ένα σκυλί με προβληματική συμπεριφορά ανάμεσα στα υπόλοιπα. Γίνονται σφαγές σκύλων εκεί μέσα και δεν υπερβάλλω.
Η εικόνα που δίνουν αυτά τα δυο πάρκα στους γονείς με τα παιδάκια που κοιτάνε απ έξω, είναι σαν ενα κακό τσίρκο. Πως αργότερα αυτά τα παιδιά θα σεβαστούν τα ζώα εάν έχουν μάθει να τα φοβούνται η εάν βλέπουν πως το να έχεις ζώο σε καθιστά στο περιθώριο?
Θα μπορούσα να συνεχίσω να απαριθμώ προβλήματα αλλα νομίζω ειναι περιττό. Θα πηγαίνατε εσείς με τα παιδιά σας σε μια τέτοια παιδική χαρά? Είναι και τα δυο δημόσια έργα που αξίζουν τον ίδιο σεβασμό.
Τα σκυλιά μας τα αγαπάμε και έχουμε δικαίωμα να απολαμβάνουμε μαζί τους ωραίους περιπάτους χωρίς να ενοχλούμε κανέναν, ούτε να μας ενοχλούν.
Άλλωστε , η κάθε μορφή ρατσισμού συνήθως οδηγεί σε αντιδραστική συμπεριφορά απο την πλευρά που είναι σε μειονεκτική θέση.
Η λύση δεν είναι να μαντρωθούν τα σκυλιά σε έναν τέτοιο περιθωριακό και επικίνδυνο χώρο. Εξάλλου, οι κίνδυνοι στον Καράβολα για όλους τους πολίτες είναι γνωστοί και πολλοί (πχ πατεράδες με παιδιά που κάνουν βόλτα με το μηχανάκι).
Αλλά σε κάθε περίπτωση, το πρόβλημα είναι η έλλειψη σεβασμού και πολιτισμού. Απ όλους, προς όλους. Έχουμε μόνο απαιτήσεις. Μπορούμε όλοι να συνυπάρχουμε αρμονικά. Η θέληση μας λείπει.
Ας δείξουμε εμείς οι σκυλογονεις, με καλή συμπεριφορά και σεβασμό προς τους γύρω μας , πως έχουμε όλοι ίσα δικαιώματα.
Μία αναγνώστρια
