Αγαπητό Cretalive,
Με αφορμή την δημοσίευση "πόσο ακόμα να αντέξουμε" τολμώ να δώσω συνέχεια.
Όσα αναφέρονται είναι σωστά και δίκαια. Η συνέχεια....
Ανήκω στην δεκαετία του '70. Είμαι 50 χρονών. Μέσα στην κρίση έχασα την δουλειά μου. Πέρασα απ' όλα τα στάδια. Του θυμού, της αγανάκτησης, της ντροπήw, της τάσης αυτοκτονίας και τέλος της αποδοχής της άσχημης κατάστασης, απ' την οποία έπρεπε να βγω.
Τα εισοδήματα μηδενικά. Έψαξα για δουλειά. Τίποτα. Όλοι απαντούσαν ότι είμαι πολύ μεγάλη να δουλέψω. Τελικά είμαι μεγάλη να δουλέψω, αλλά πολύ μικρή για να πεθάνω. Προσπαθώ να ορθοποδήσω, να προχωρήσω.
Δεν έχω εισοδήματα, ζω από την βοήθεια της μητέρας μου που παίρνει 400€ σύνταξη, μετά τις περικοπές (μεγάλη ντροπή που 50 χρονών δεν είμαι άξια να ζήσω τον εαυτό μου). Το μεγάλο λάθος είναι ότι έχω ένα σπίτι από τους γονείς μου και ένα αμάξι 15 ετών.
Το κράτος με θεωρεί ότι με αυτά, είμαι ένας πλούσιος άνθρωπος και με φορολογεί με ένα τρελό ποσό. Η μόνη διέξοδος είναι να είμαι φιλοξενούμενη. Αισθάνομαι ότι ζω στην ζώνη του "λυκόφωτος". Η μόνη λύση είναι να κλείσω το σπίτι μου, ν αφήσω πίσω τα σκυλιά μου, που τα είχα απ' όταν είχα "ζωή", να πηγαίνω να τα ταΐζω και να τα βγάζω βόλτα και να βρω να με φιλοξενήσουν.
Εμείς οι φιλοξενούμενοι! Θεωρείται ότι με αυτό τον τρόπο, έχουμε λύσει το πρόβλημα της διαβίωσης, είμαστε τακτοποιημένοι, άρα δεν έχουμε δικαίωμα στην οποιαδήποτε κρατική βοήθεια. Σωστό ή λάθος; Οι "προύχοντες" του κράτους μάλλον το θεωρούν σωστό, για να μην μπουν στον κόπο να αλλάξουν την κατάσταση, τώρα που όπως μας λένε "βγήκαμε απο την κρίση".
Εγώ ο "πλούσιος άνθρωπος" με φιλοξενούν. Μάλλον εκτός από πλούσια πρέπει να είμαι και τσιγκούνα, αφού δε θέλω να σπαταλάω χρήματα. Νιώθω ότι, που μου έδωσαν οι γονείς μου είναι βάρος. Θέλω να τα ξεφορτωθώ και προσπαθώ να το κάνω.
Πόσο ακόμα να αντέξω, εγώ και τόσοι άλλοι που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με εμένα.
Όλοι μας προσπαθούμε ν' αναπνεύσουμε και δεν μπορούμε. Ο αέρας δεν φτάνει ως τα πνευμόνια μας. Άλλοι δεν αντέχουν και αυτοκτονούν, άλλοι έχοντας πολύ μεγάλη αίσθηση του χιούμορ, προσπαθούν να προχωρήσουν.
Αυτή είναι η πραγματικότητα. Σήμερα, όλα όσα γίνονται από τους "άρχοντες" είναι για το "φαίνεσθαι" και όχι για το "γίγνεσθαι".
Αν αθροίσουμε τους ανθρώπους που έχουν μία δουλειά και λόγω της κατάστασης είναι "είλωτες", και ανθρώπους με την δικιά μου μοίρα, το αποτέλεσμα είναι ένας ολόκληρος λαός.
Ένας ολόκληρος λαός δεν μπορεί ν' αναπνεύσει. Ας μου πει κάποιος, με ποιό τρόπο να πάρω πίσω την ζωή μου. Όχι μόνο εγώ, αλλά όλοι μας.
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Ε.Σ.
