Ήμουν μικρός όταν γινόταν ο «Μουσικός Αύγουστος» του Μάνου Χατζιδάκι στο Ηράκλειο. Αλλά είχα ακούσει τόσα πολλά για εκείνες τις μαγικές βραδιές που ζήλευα!
Έλεγα, εμείς δεν θα ζήσουμε ποτέ κάτι τέτοιο; Και να που το ζούμε! Γυρίζοντας από την συναυλία της Αλίκης Καγιαλόγλου έξω από τη Βασιλική του Αγίου Μάρκου για το «Τέχνη καθ’ οδόν» και αφού πρώτα είχα περάσει από το Πάρκο Θεοτοκόπουλου όπου δυο εξαιρετικά νέα παιδιά, ο Έκτορας Ανδρουλάκης και Ιωάννα Καρανίκα έπαιζαν πολύ ωραία ξένα κομμάτια, ένιωσα ότι ζω, όχι έναν μουσικό Αύγουστο, αλλά έναν μαγικό Ιούλιο!
Τρέχω κάθε απόγευμα σε όσες περισσότερες εκδηλώσεις μπορώ, να «μυρίσω» αυτό το κλίμα της γιορτής που τους κάνει όλους πιο κεφάτους, πιο χαμογελαστούς! Δεν ξέρω αν σε μερικές δεκαετίες από σήμερα ο κόσμος μνημονεύει το «Τέχνη καθ’ οδόν», όπως μνημονεύει τον «Μουσικό Αύγουστο».
Ξέρω, όμως ότι η δημοτική αρχή του Βασίλη Λαμπρινού (ο οποίος βρισκόταν κρυμμένος στο πλήθος κατά τη διάρκεια της συναυλίας της Καγιαλόγλου, δείγμα και αυτό του ήθους του και του πόσο διαφορετικός είναι από άλλους δημάρχους που τρέφονται από τα φώτα της δημοσιότητας) με όλες της τις ενέργειες, και το «Τέχνη καθ΄οδόν» και το «5 + 1 πολισμοί» και άλλα πολλά μας δείχνει ξεκάθαρα κάτι που κοντεύαμε να ξεχάσουμε: Ο πολιτισμός είναι η περιουσία μας.
Και σε εποχές ηθικής κρίσης, όπως αυτή που διανύουμε, η πολιτιστική ανάπλαση του Ηρακλείου που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, είναι πολύ σημαντικότερη από οποιαδήποτε άλλη τεχνική ανάπλαση! Τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για αυτό.
Ν.Π.
