"Κάποτε θα επικρατήσει η ομορφιά και τότε ο κόσμος θα σωθεί!"

Γράφει ο Μανώλης Βλαστός

Λένε πως κάποτε στον κόσμο θα επικρατήσει ομορφιά, και τότε ο κόσμος θα σωθεί.

Υπάρχει ένα μικρό, φτερωτό, ανυπεράσπιστο ζωάκι, που λέγεται ψυχή. Καθένας μας έχει από ένα, όσο ζει.

Όλες οι ψυχές γεννιούνται όμορφες.Όμως οι ψυχές είναι πολύ φίλοπερίεργα και ευαίσθητα ζωάκια.Από την ώρα που γεννιόμαστε ρουφάνε αχόρταγα εντυπώσεις, χωρίς κανένα φραγμό.Τίποτα δεν αφήνει Ανεπηρέαστη μια ψυχή:Κάθε ερέθισμα, φως, ήχος, αφή,γεύση, οσμή, αλλά κυρίως, οι άλλες ψυχές επηρεάζουν και διαμορφώνουν την ψυχή, που αλλάζει συνεχώς. Έτσι, η κάθε ψυχή είναι μοναδική στον κόσμο.

Με το πέρασμα του χρόνου άλλες ψυχές ομορφαίνουν, και άλλες ασχημαίνουν. Όσο πιο πολλή ομορφιά ρουφήξει μια ψυχή, τόσο πιο όμορφη γίνεται, και το αντίστροφο.Μια ψυχή που φτερουγίζει μέσα στην ασχήμια, χάνει σιγά-σιγά την ομορφιά της και φθείρεται! Και όμως, όλες οι ψυχές, όμορφες, άσχημες, και αδιάφορες,μοιάζουν μεταξύ τους, σαν παραλλαγές στο ίδιο μουσικό θέμα ακόμα κι αν φαινομενικά τις χωρίζουν αβυσσαλέες διαφορές.

Αναπόσπαστα κομμάτια της ζωής μιας ψυχής είναι ο έρωτας και ο πόνος. Άλλες ψυχές απαντούν στον έρωτα και στο πόνο με ασχήμια, άλλες με αδιαφορία, άλλες με ομορφιά. Εκείνες που απαντούν ομορφιά, είναι οι όμορφες ψυχές.

Όσο πιο πολύ ερωτευτεί μια όμορφη ψυχή, όσο πιο πολύ πονέσει μια όμορφη ψυχή, τόσο πιο πολύ ομορφαίνει,και όσο πιο πολύ ομορφαίνει μια ψυχή, τόσο πιο πολύ ερωτεύεται, και τόσο πιο πολύ πoνά. Οι πιο όμορφες από όλες τις ψυχές είναι εκείνες που έχουν ερωτευτεί και έχουν πονέσει πάρα πολύ.

Όταν μία όμορφη ψυχή πονέσει, δακρύζει, και το δάκρυ της είναι αγνή, καθαρή ομορφιά.Όταν μια όμορφη ψυχή πονέσει πολύ, τραγουδάει το τραγούδι της, είναι αγνή, καθαρή ομορφιά.Όταν μια όμορφη ψυχή πονέσει πάρα πολύ, ματώνει, και το αίμα της ρέει αγνή, καθαρή ομορφιά.
Όταν ο έρωτας εγκαταλείψει την ψυχή και μένει μόνο σύντροφος της ο πόνος. Τότε πεθαίνουμε και η ψυχή μας σβήνει μαζί μας,σαν τη φλόγα από ένα κερί που τελειώνει.Τίποτα δε μένει, ούτε από τό Σώμα όμως ούτε από την ψυχή μας. Τίποτα εκτός από το αίμα των όμορφων ψυχών, που γίνεται άγιο μύρο και κάνει τον κόσμο λίγο πιο όμορφο.

Λένε πως κάποτε στον κόσμο θα επικρατήσει η ομορφιά και τότε ο κόσμος θα σωθεί!
Κοιτάζοντας άλλοτε τον ήλιο που δύει,άλλοτε τις στάλες της βροχής στο παράθυρο μας, το φορτίο της αστραπής,όλοι μας με ανοιχτά τα μάτια, βλέπουν την αλήθεια.

Ας μην ξεχνάμε το σημείο που ήλιος πάντα θα αρχίζει, σαν κόκκινη κουκίδα. Ίδια η αίσθηση,η γεύση ίδια.Της ανάγκης, της στοργής η αγκαλιά. Και μια σιωπή ψιθυριστή συνοδεία της, όμοια των κυμάτων ίδια η ΑΓΑΠΗ. Με εικόνες με αισθήσεις, με ζωή. Έτσι κι αλλιώς όσοι έμαθαν αντέχουν, ξεχειλίζουν και όταν κάτι δεν τους χωράει βρίσκουν ρωγμές,χαραμάδες,τρύπες, γωνίες και καμπύλες και απλώνονται τριγύρω χωρίς μουτζούρες αχνές σιωπές παρά μόνο έντονες κραυγές γεμάτες θ;eληση!

Εξάλλου οι άνθρωποι όταν μιλούν αυτοπροσώπως είναι λιγότερο ο εαυτός τους...