Αγαπητό Cretalive,
Το όνομά μου είναι Ανδρέας και το πατρώνυμό μου Πέτρος. Όσο για το επώνυμο… ε, αυτό έχω χρόνια να το χρησιμοποιήσω, που σχεδόν το έχω ξεχάσει.
Βλέπετε, από μικρός, είχα μια λόξα με την συγγραφή (νόμιζα, τρομάρα μου, πως θα γινόμουν μεγάλος) και χρησιμοποιούσα ψευδώνυμο. Έτσι δεν κάνουν όλοι οι μεγάλοι;
Είδα τη ζωή σ’ ένα χωριό στις δυτικές υπώρειες των Λασιθιώτικων ορέων, τον ξακουστό Ξιδά. Στην αρχή, όταν ήρθα πια μόνιμα να ζήσω στην πρωτεύουσα, το Ηράκλειο, σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω ψευδώνυμο που να παραπέμπει στον τόπο καταγωγής μου. Όπως αντιλαμβάνεστε όμως δεν ήταν και τόσο εύηχο, αν και ταίριαζε απόλυτα με την συναισθηματική κατάσταση που βρίσκομαι εδώ και ορισμένες δεκαετίες. Ναι! Είμαι θυμωμένος. Πολύ θυμωμένος! Γιατί; Για τον ίδιο πάντα λόγο. Δεν έχω νερό, όποτε θέλω, στο σπίτι μου. Τι αγανάκτηση, τι θυμός τι αδιαφορία, από τους αρμόδιους! Οπότε; Θύμωσες; Ξίδι! Βέβαια αυτό δεν ήταν λύση. Δεν χρησιμοποίησα τελικά αυτό το ψευδώνυμο, αν και συνέχισα να παραπονιέμαι στου αρμόδιους για την έλλειψη νερού στο σπίτι μου. Όπως όλοι οι συμπολίτες μου, τοποθέτησα δεξαμενή στην ταράτσα, εγκατέστησα ηλεκτρική αντλία για να ανεβάζω το νερό, αλλά αρκετές φορές ξέμενα. Άσε δε που για να πιω, αγόραζα και αγοράζω εμφιαλωμένο. Τότε βγήκε στην αγορά ένα νερό που είχε το όνομα της αρχαίας πόλης που βρισκόταν δίπλα στο χωριό μου. Λύττος! Αγόραζα απ’ αυτό. Αυτό μου έδωσε την ιδέα να το χρησιμοποιήσω και ως ψευδώνυμο, γράφοντάς το όμως με κεφαλαία: ΛΥΤΤΟΣ.
Περνούσαν τα χρόνια, άλλαζαν οι δήμαρχοι, εγκαινίαζαν φράγματα, υπόσχονταν ότι θα έλυναν το πρόβλημα ύδρευσης κι εγώ δεν είχα νερό στο σπίτι μου και αγόραζα το εμφιαλωμένο από τον τόπο καταγωγής μου. Όπως και οι υπόλοιποι συμπολίτες μου, βοήθησα κι εγώ να εκλεγεί νέος δήμαρχος, που ξαναεγκαινίασε το φράγμα που είχε εγκαινιάσει και ο προηγούμενος και περίμενα να δω νερό στο σπίτι μου. Μάταια! Τότε άρχησα πιο εντατικά να διαμαρτύρομαι, να γράφω άρθρα σε εφημερίδες, υπογράφοντας τα με το ψευδώνυμο που σας ανέφερα. Τίποτα! Ζούσαμε, μας λέγαν, σε περίοδο λειψυδρίας, οπότε στην καλύτερη περίπτωση, θα είχαμε νερό μέρα παρά μέρα. Τότε πληροφορήθηκα ότι η δημοτική αρχή μείωσε τα τέλη των βιομηχανικών μονάδων, χρεώνοντας τες οικιακό τιμολόγιο. Άρχισα, λοιπόν κι εγώ από τότε μια σκληρή διαπραγμάτευση μαζί τους. Ζητούσα το αυτονόητο. Αφού δεν μπορούσαν να μου ικανοποιήσουν το δικαίωμα να έχω πάντα νερό στο σπίτι μου και θα είχα μέρα παρά μέρα (δηλαδή τον μισό χρόνο) να πληρώνω μόνο τα μισά τέλη. Τότε ήταν που έκανα και μια μικρή αλλαγή στο ψευδώνυμό μου, μιμούμενος κάποιον άλλο, που διαπραγματεύτηκε κάποτε σκληρά για δέκα οκτώ ώρες, και υπέγραφε ως ΓΙΑΝΗΣ, κι έγραψε κι ένα βιβλίο μετά, που κάποιος μεγάλος σκηνοθέτης το γυρνάει ταινία.
Έτσι έκανα κι εγώ το δικό μου ψευδώνυμο ΛΥΤΟΣ! (Γιατί, εγώ δεν διαπραγματεύομαι;) βέβαια, ακόμα δεν με προσέγγισε κανείς σκηνοθέτης, αλλά τουλάχιστον το ψευδώνυμό μου είναι ορθογραφικά εν τάξει. Μπορεί να σημαίνει και ο χωρίς δεσμά.
Τελικά ακόμα και φέτος που άνοιξαν οι ουρανοί, που έπεσαν γεφύρια, που υπερχείλισε το φράγμα, που πνίγηκαν άνθρωποι, εμείς νερό έχουμε μέρα παρά μέρα. Λες και αυτό είναι κάτι παγιωμένο, που δεν αλλάζει. Και να ‘μια πάλι που θυμώνω πολύ! Που οργίζομαι! Που δεν μ’ ενδιαφέρουν τα λογοτεχνικά ψευδώνυμα! Που θέλω να κάνω κάτι πραγματικά δυναμικό και αποτελεσματικό. Και θα το κάνω! Θα βρω κι άλλους! Θα συσπειρωθούμε και θα απαιτήσουμε τα κοινωνικά αγαθά να μην γίνονται μπίζνες! Δεν ανέχομαι άλλο την κοροϊδία! Την αδικία! Δεν θα μας αντιμετωπίζουν άλλο σαν δεδομένους! Δεν θα ανεχτώ άλλο αυτόν τον ξεπεσμό! Ξέρω τι θα κάνω και με ποιους θα το κάνω! Με τους κόκκινους! Παντού! Δεν θέλω να είμαι άλλο ο…
Α.Π.ΛΥΤΟΣ!
Υ.Γ. τα νερά ΛΥΤΤΟΣ δεν κυκλοφορούν πια, αφού η εταιρία που τα εμφιάλωνε, η γνωστή και μη εξαιρετέα coca cola, σταμάτησε την παραγωγή τους.
14/4/2019
Παύλος Μιχελάκης
