Η 25η Μαρτίου ξύπνησε από έναν εφιάλτη.
Μία 25η Μαρτίου που κοιμήθηκε σε ένα όνειρο. Και μία παρέλαση που έζησε ένα όραμα.
Άλλη μία μέρα λοιπόν πάνω στη Γη - τι κάναμε, ενώ τίποτα δεν ήταν τυχαίο. Με την διακριτικότητα της άνοιξης και την αδιακρισία των εξουσιών.
Έτσι, ενώ η περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου άνθιζε γεωπολιτικά, λόγω ενέργειας, ο Πολιτισμός περίμενε διακριτικά να ζήσει έναν αιώνα όπου ο ανθρωποκεντρισμός θα ξε/καθΌριζε το μεσοδιάστημα, που είχε ο καπιταλισμός.
Ήταν μία αναγκαία πρό(σ)κληση.
Ο λαός παγιδεύτηκε στην οικονομία ενώ είχε τόση ενέργεια για την Ευρώπη. Δεν είχε επιτροπή σοφών, δεν είχε κάποια γερουσία, είχε όμως ιστορικά τη νοημοσύνη του Δούρειου Ίππου.
Έτσι αν τα αυγά των φιδιών σκέφτηκαν αυτόν, ήταν πολύ μικρά για να δουν τον παίκτη και έμειναν στον ίππο.
Έτσι αν υπήρχε έγκλημα, με τον σιγανό: θα γινόταν ένα βήμα πίσω στον χρόνο για την ακύρωση, ένα βήμα μπροστά για την καθυστέρηση στην ενέργεια και δύο βήματα μπροστά για την Μακεδονία.
Το κλάδεμα πριν την αναδίπλωση του Ελληνισμού ήταν λάθος, δεν υπήρχε όφελος και οι μυστικές διαπραγματεύσεις, δεν είχαν έδαφος.
Η Φιλική Εταιρεία μετασχημάτισε τα προσωπικά οφέλη σε οικογενειακό όφελος.
Ο Ελληνισμός είναι γαλάζιος, όμως κατά βάθος λευκός, χρειαζόταν το γαλάζιο για να το πει.
Δεν είχαμε ανάγκη να πιστέψουμε ότι τίποτα δεν είχε τελειώσει. Γιατί η πίστη μας ήταν εκεί.
Χρόνια πολλά Μακεδονία-χρόνια πολλά Ελλάδα
Στέλιος Βεϊσάκης
