Οικογενειακές στιγμές απολαμβάνει στην Κρήτη ο αγαπητός ηθοποιός Μανώλης Μαυροματάκης. Ο τηλεοπτικός Μετιν ή ... ομορφάντρας της διαφήμισης διατηρεί στενούς δεσμούς με το νησί και επισκέπτεται συχνά αγαπημένα συγγενικά του πρόσωπα.
Με αφορμή τις διακοπές του στο νησί ο ανιψιός του αγαπητού ηθοποιού Μιχάλης Περάκης ανάρτησε στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook τις προσωπικές του σκέψεις για έναν άνθρωπο που αγαπά τον τόπο του και τους ανθρώπους του όσο αγαπά την τέχνη ...
Στην ανάρτηση του αναφέρει :
ο θείος «Μετίν», η γιαγιά η Άννα .. και η κρήνη στο Παντέλη
τον θείο τον Μανώλη τον θυμάμαι από μικρός με πολλά ονόματα…
Άλλοτε Ορέστη, Περικλή, Φον Κανάρη, Ομορφάντρα… και τώρα τελευταία Μετίν…
Όμως πάντα αναγνώριζα, πως όποιο ρόλο κι αν ερμήνευε στο θέατρο ή στην τηλεόραση, για εμάς ήταν πάντα ο «επαναστάτης» που ενώ τελείωσε το πολυτεχνείο… τον κέρδισε η τέχνη …
Καθώς μεγαλώναμε και μίκραινε η «απόσταση» των ρόλων της ζωής, ανακάλυπτα σε αυτόν, έναν «διαβασμένο» θείο, που μπορούσαμε να συζητάμε από μαθηματικούς γρίφους έως Καστοριάδη…
χτίζοντας έτσι έναν αμοιβαίο σεβασμό, που όμως «κληρονόμησα» από τον πατέρα του και αγαπημένο θειο μου… τον Μιχάλη Μαυρομματάκη.
Λένε πως στην Ζωή όμως δεν έχει σημασία που θα φτάσεις, αλλά πως…
Τις τελευταίες μέρες έζησα δίπλα του έναν γλυκό «εφιάλτη»… η αναγνωρισιμότητα του ως ο τηλεοπτικό «Μετίν», του διακόπτει την ροη μιας φυσιολογικής ιδιωτικότητας…
ξάφνου εκεί που περπατά ή κουβεντιάζει, άλλοι τον δείχνουν, άλλοι τον κοιτούν περίεργα και σχολαστικά, άλλοι ζητούν αυτόγραφο, κι άλλοι μια φωτογραφία… κάποιοι το κάνουν ευγενικά, διακριτικά … κι άλλοι όμως όχι…
Δύσκολα πράγματα και καταστάσεις του λέω…
Κι εκείνος στωικά προσπαθεί να εξηγήσει στα παιδιά την διαφορά της πραγματικής ζωής και των εφήμερων ειδώλων της τηλεόρασης…
Κι αν ένα πράγμα μπορώ να πω με βεβαιότητα για τον «Μετίν» είναι πως αγαπά με δύναμη την τέχνη και τις ρίζες του…
Η θεια του η Άννα στα 90 της πια, το ξέρει καλά πως κάθε που θα έρθουν στην Κρήτη τα παιδιά του Μιχάλη, θα περάσουν να την δουν, να φάνε σπιτικό φαγητό, να πιουν καφέ από τα χέρια της και να ανεστορηθούν παλιές κι αγαπημένες ιστορίες της οικογένειας και του χωριού…
Η γιαγιά του λέει… «σου μιλώ εγώ στο γυαλί… » κι εκείνος την γεμίζει «δώρα απλόχερα» με μια αυθεντική αγκαλιά και ένα πλατύ χαμόγελο… επιβεβαιώνοντας της πόσο σημαντική είναι η σχέση της οικογένειας και η αγάπη των μελών της…
Και είναι τόσο σημαντική και δυνατή αυτή η σχέση, που δεν χάνεται ακόμα κι όταν οι άνθρωποι που αγαπήσαμε, έφυγαν από την ζωή…
Στην μνήμη του πολυτάλαντου ξαδέλφου του Μανώλη Περάκη, επισκεφθήκαμε την σμιλευμένη και περίτεχνη κρήνη στο Παντέλη… καθώς η σεμνότητα και η αγάπη για τους ανθρώπους και τον τόπο, δεν νογούν ούτε αποστάσεις μα ούτε και χρόνο…
Οι αυθεντικοί άνθρωποι πατούν σε γερά θεμέλια… στα έργα τους, στις στιγμές, τις καλές και τις δύσκολες… στα λίγα λόγια και στα πολλά συναισθήματα…
Προχθές το βράδυ, παρέα με το διοικητικό συμβούλιο του Θεάτρου της Σητείας έζησα ως παρατηρητής πως η τέχνη και ο έρωτας για αυτήν δεν έχει αφεντικά και εργάτες…
μονάχα υπηρέτες και εραστές…
ο θειος ο Μανώλης του βραβείου «Κάρολος Κουν» και η Αγγελική, που διδάσκει θέατρο σε μικρά και μεγάλα παιδιά, καλεσμένοι για μια ρακή-κουβέντα από τα παιδιά του θεάτρου της μικρής μας Σητείας, ανταλλάσουν βιώματα και ιδέες για το μέλλον…
Ωραίο πράγμα να βλέπεις τους ανθρώπους να μιλούν για ρόλους… χωρίς να έχουν ρόλους…
τον θείο τον Μανώλη τον θυμάμαι από μικρός με πολλά ονόματα…
Άλλοτε Ορέστη, Περικλή, Φον Κανάρη, Ομορφάντρα… και τώρα τελευταία Μετίν…
