Ένα «πάλαι ποτέ» βασιλοβάπορο πραγματοποιεί σήμερα το τελευταίο ταξίδι του. Ένα ταξίδι που δεν έχει γυρισμό... Το όνομα του γράφτηκε με χρυσά γράμματα στο πάνθεον της σύγχρονης ιστορίας της ελληνικής ακτοπλοΐας.
Το «ΛΑΤΩ» ήταν το εφαλτήριο για να στηθεί η αυτοκρατορία της ΑΝΕΚ στην Αδριατική, στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και να γίνει μια από τις τρεις μεγαλύτερες ακτοπλοϊκές δυνάμεις της εποχής εκείνης, καθώς μαζί με το «ΛΙΣΣΟΣ» έβαλαν την εταιρεία στο παιχνίδι των γραμμών της Αδριατικής.
Ναυπηγημένο στην Ιαπωνία το 1975, αγοράστηκε από την κρητική εταιρεία το 1987 και μετά από μετασκευή ευρείας κλίμακας συνολικής χρονικής διάρκειας δύο ετών, πρωτοταξίδεψε στη γραμμή ΠΑΤΡΑ – ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ – ΚΕΡΚΥΡΑ – ΑΝΚΟΝΑ το 1989.
Με τη δρομολόγηση του η τότε εταιρεία του ανέβασε πολύ ψηλά τον πήχη, διαφημίζοντας σε φυλλάδια εποχής εκτός από την «αυτοκρατορική» πολυτέλεια του πλοίου και τη μεγάλη του ταχύτητα! 24 κόμβους την ώρα μπορούσε τότε να αναπτύξει, σύμφωνα με τη διαφημιστική μπροσούρα της ANEK LINES το 1989.
Πρόσφερε τα μέγιστα στην εταιρεία του και στο πρεστίζ της, κάνοντας ευρέως γνωστή την κρητική φιλοξενία στην Αδριατική και άνοιξε το δρόμο για την αγορά κι άλλων εντυπωσιακών πλοίων από την εταιρεία των Χανίων.
Η δυσμενής κατάσταση του μεγάλου γιαπωνέζικου σκαριού ως αποτέλεσμα της μακροχρόνιας ακινησίας, δεν επέτρεψε την ανάσταση του σε πλωτό ξενοδοχείο, όπως όμορφα είχε οραματιστεί η SEAJETS και είχε στα πλάνα της, κάτι που πιθανόν να χάριζε αρκετά χρόνια ζωής ακόμη στο πλοίο.
