ΚΡΗΤΗ
Το Σπαθί της Δίκτης κατέκτησε ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου
14 χιλιόμετρα σε 8 ώρες με τις στάσεις και υψομετρική διαφορά λίγο πιο πάνω απ’ τα 1000 μέτρα!
Την Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2022 ο Ορειβατικός Αγίου Νικολάου έβαλε στόχο να ‘κατακτήσει’ την ψηλότερη κορυφή του Νομού Λασιθίου, το Σπαθί της Δίκτης στα 2.148 μέτρα.
Στην περιγραφή τους οι διοργανωτές αναφέρουν:
Υπήρχαν κάποιες αμφιβολίες πριν την εξόρμηση, μια κι ο Σύλλογός μας δε φημίζεται για τους ..αλπινιστές του και η προχωρημένη εποχή, τέλη φθινοπώρου, ίσως να έκρυβε δυσάρεστες εκπλήξεις λόγω καιρού.
Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΕ ΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ
Μ’ αυτές τις σκέψεις ξεκινήσαμε με λεωφορείο ξημερώματα, 6.30 η ώρα, από τον Άγιο Νικόλαο, 16 αγουροξυπνημένοι επίδοξοι κατακτητές κορυφής, μερικοί ήδη από πολύ πιο νωρίς στο πόδι, αφού είχαν και την έξτρα διαδρομή από Ιεράπετρα ή Σητεία.
Μετά από περίπου 1,5 ώρα διασχίζουμε το οροπέδιο Λασιθίου και παίρνουμε τον στενό επαρχιακό ανηφορικό δρόμο, που ξεκινά απ’ το χωριό Αβρακόντε. Το μικρό μας λεωφορείο χοροπηδά αρκετές φορές στο φθαρμένο τσιμεντένιο οδόστρωμα και κραυγές μας ξεφεύγουν, καθώς νιώθουμε να κρεμόμαστε στις κλειστές κι απότομες στροφές. Όμως ο οδηγός μας, ο κυρ Γιώργος είναι γάτα, ενώ όσο ανεβαίνουμε η θέα στο οροπέδιο με την πρωινή πάχνη να απλώνεται σαν λευκή κουρτίνα απ’ άκρη σε άκρη είναι εντυπωσιακή.
ΕΝΑΡΞΗ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ
Φτάνουμε στο μικρό οροπέδιο, Λιμνάκαρο στις 8.15. Από δω στα 1.120 μέτρα υψόμετρο, θα ξεκινήσουμε την ανάβαση. Ο καιρός προς μεγάλη μας έκπληξη είναι ιδανικός: ανέφελος ο ουρανός, καθόλου αέρας, καθαρή ατμόσφαιρα. Δεν υπάρχει δικαιολογία για ακύρωση ή αναπροσαρμογή πορείας. Ένας είν’ ο δρόμος κι αυτός οδηγεί στο Σπαθί!
Ξεκινάμε την ανηφορική πορεία με τους εντυπωσιακούς πύργους του βουνού να υψώνονται θεόρατοι επιβλητικά από πάνω μας. Αρχικά περπατάμε σε ρεματιά με μεγάλες πέτρες κι αργότερα ακολουθώντας το πολύ καλά σηματοδοτημένο ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4. Στη μισή ώρα έχουμε ήδη πετάξει τα περιττά κι ανεβαίνουμε με κοντομάνικα. Ομάδες από κατσίκια μας κοιτάζουν από απόσταση ξεδιάντροπα! Το πειραχτήρι ο Νικολής μιμείται τις φωνές τους και γελάμε..
Είναι αξιοσημείωτο πως ειδικά αυτές οι εξορμήσεις, που έχουν αυξημένο βαθμό δυσκολίας, συνοδεύονται από κέφι και πειράγματα. Ίσως γιατί θέλουμε να ξορκίσουμε τους φόβους μας ότι δεν θα τα καταφέρουμε και θα ‘πέσουμε’ στην υπόληψη των συνοδοιπόρων, αλλά κυρίως του εαυτού μας. Προσωπικά κάθε φορά φέρνω στο μυαλό μου τη σκηνή απ’ το Ζορμπά, όπου ο Άντονι Κουήν κραυγάζει κραδαίνοντας το σκαλίδι του «Άτιμο βουνό, θα σου φάω τα σωθικά»!
Η ΑΝΗΦΟΡΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
Με τέτοιες …ηρωικές σκέψεις ανηφορίζουμε στις γυμνές πλαγιές της Δίκτης. Ένας ανήφορος που δε φαίνεται να έχει τελειωμό.
Όσο ανεβαίνουμε ξεδιπλώνεται τριγύρω το ανάγλυφο σχεδόν ολόκληρης της ορεινής Κρήτης. Πρώτα εντοπίζουμε δυτικά τις φρεσκοχιονισμένες κορφές του Ψηλορείτη και πίσω του, αυτές των Λευκών Ορέων. Πιο κοντά σε μας οι χαμηλότερες πλαγιές της Δίκτης με φαράγγια-περάσματα σε Έμπαρο και Βιάννο. Νότια ένα πυραμιδοειδές εξόγκωμα, που διακρίνουμε ξεκάθαρα είναι ο Κόφινας, μαζί με τα υπόλοιπα Αστερούσια. Νοτιοανατολικά φαίνονται ολοκάθαρα τα θερμοκήπια της Ιεράπετρας και το Λιβυκό πέλαγος. Ανατολικά, η τρίτη σε ύψος κορυφή, ο Λάζαρος, και το οροπέδιο Καθαρού και βόρεια ίσια κάτω σχεδόν απ’ τα πόδια μας το οροπέδιο Λασιθίου με τα χωριά του κι η λιμνοδεξαμενή του Αγίου Γεωργίου.
Λίγο πριν απ’ την κορφή αφήνουμε το μονοπάτι και τραβερσάρουμε αριστερά, με ελεύθερο περπάτημα, για να συντομέψουμε. Βρίσκουμε έπειτα το στενό μονοπάτι, που ανοίγεται κοφτά, πάνω στην απόκρημνη πλαγιά, άγριο και καθηλωτικό. Εδώ βλέπεις τους πρόποδες του ψηλού βουνού να σβήνουν πολλά μέτρα χαμηλά κάτω απ’ τα πόδια σου. Νιώθεις βαθιά μέσα σου την απόσταση, που σε χωρίζει απ’ τον κόσμο εκεί κάτω, να γιγαντώνεται. Εδώ είσαι μέτοχος ενός άλλου κόσμου, που τον ορίζουν άλλοι κανόνες, άλλα μέτρα. Ενός κόσμου μαγικού. Ενός κόσμου που μοιράζεσαι με τους γύπες, που φέρνουν βόλτες στις απόκρημνες πλαγιές, απλώνοντας τα τεράστια φτερά τους, όπου στραφταλίζουν οι αχτίνες του μεσημεριανού ήλιου.
ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ
Μετά από 4 ώρες περίπου φτάνουμε στην κορυφή περπατώντας παράλληλα στα γκρεμνά των πύργων, των οποίων η απότομη κοψιά σε τρομάζει. Βρίσκουμε κομμάτια πάγων σφηνωμένα στα πλευρά τους. Κάτω απ’ τις πέτρες συγκεντρώσεις από πασχαλίτσες –τι στο καλό γυρεύουν εδώ πάνω τόσες πολλές εκτός τόπου και χρόνου;- μας παραξενεύουν!
Στο κολονάκι γίνεται ουρά για μια φωτογραφία. Ακολουθεί το κολατσιό, συντροφικό ως συνήθως, κι ο Ray μοιράζει τη ρακή. Βρίσκουμε και μια μικρή ομάδα νεαρών, που έχουν ανέβει πριν από μας κι η παρέα μας μεγαλώνει. Την αράζουμε στον ήλιο, τιτιβίζοντας χαρούμενα, αφού τα δύσκολα πέρασαν και τα καταφέραμε όλοι ως το τέλος. Βγάζουμε την καθιερωμένη αναμνηστική φωτογραφία. Γράφουμε στο βιβλίο ‘επισκεπτών’ –ναι, υπάρχει και τέτοιο!
«Ο καιρός αλλάζει απ’ τα δυτικά». Είναι ο Παναγιώτης, που πάντα μας επαναφέρει. Σύννεφα απλώνονται στις απέναντι κορφές. Μια μικρή ανησυχία, όσο να ‘ναι, μας πιάνει. Τα βουνά είν’ απρόβλεπτα. Είναι ώρα για την επιστροφή.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Αυτή η εικόνα της ομίχλης που αχνοσκεπάζει την κορυφή του Αφέντη –δεύτερη κορφή της Δίκτης- απέναντί μας και δίνει ένα απόκοσμο εξωπραγματικό φωτισμό στο ‘λαιμό’, που ενώνει τα δύο βουνά είναι αυτό, που θέλω να κρατήσω σαν κορυφαία ανάμνηση αυτής της διαδρομής. Γεμίζει η ψυχή σου δέος και θαυμασμό!
Κατεβαίνουμε αυτή τη φορά ακολουθώντας πιστά το μονοπάτι και φτάνουμε στο λεωφορείο κατά τις 4. Ο επίλογος θα γραφτεί σε ταβερνείο της περιοχής, όπου με ελάχιστη συνεισφορά κατ’ άτομο θα απολαύσουμε ό,τι μας φέρνει ο ιδιοκτήτης: ‘κάτω γνάθος στιφάδο’ (!;), αρνί σε διάφορες εκδοχές, χοιρινό με πρασοσέλινα, ομελέτες χωριάτικες κλπ. Έχει πέσει άγρια πείνα και δε μιλάει άνθρωπος. Εδώ θα έχουμε την τύχη να συναντήσουμε τον Μιχάλη τον Καρυωτάκη, θρύλο της ορειβασίας στην περιοχή μας και να μοιραστούμε ένα κρασί μαζί του!
ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ
Στο μεταξύ έχει σκοτεινιάσει για τα καλά, όταν παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Είμαστε κουρασμένοι, αλλά το καμάρι ξεχειλίζει. Μια κουβέντα του αρχηγού, κρατάω για το τέλος: «Μου είπαν άνθρωποι ‘ευχαριστώ’, γιατί πρώτη φορά ανέβηκαν σε τόσο ψηλή κορυφή, κάτι που δεν πίστευαν ότι θα καταφέρουν κι αυτό είναι για μένα η μεγαλύτερη ηθική ικανοποίηση!». Έτσι είναι, όπως τα λες, αρχηγέ Τάσο Τσινάρη! Ευχαριστούμε από καρδιάς, που μοιράστηκες τις εμπειρίες και τις γνώσεις σου για τη Δίκτη, που τόσο αγαπάς, μαζί μας κι ευχόμαστε καλές πορείες.
Συνολικά καλύψαμε 14 χιλιόμετρα σε 8 ώρες με τις στάσεις και υψομετρική διαφορά –χαλαρά- λίγο πιο πάνω απ’ τα 1000 μέτρα! Πήρε τα πάνω της η ομάδα και ..πάμε γι’ άλλα!
