Μια ενδιαφέρουσα πεζοπορία πραγματοποίησε ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου την Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2022 κοντά στην πόλη του Ηρακλείου.
Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά:
"Μια πολυμελής ομάδα, περίπου 40 ατόμων, από διάφορα σημεία του Νομού, αλλά και από το Ηράκλειο, ξεκινήσαμε την πορεία λίγο πριν τις 10 η ώρα από τον Πρασά, όπου μας άφησε το λεωφορείο και αφού περπατήσαμε αρχικά σε χωματόδρομο, ακολουθήσαμε το μονοπάτι δίπλα στην κοίτη του Καρτερού ποταμού.
Μια μικρή ζούγκλα, κοντά στο Ηράκλειο
Ήδη από την αρχή φάνηκε το στίγμα της διαδρομής: πολύ νερό για την εποχή -σε πολλά σημεία υπερχείλιζε και χρειαζόταν βοήθεια να περάσουμε από αυτοσχέδιες ‘γέφυρες’ με πέτρες ή και λάστιχα (;!). Εντυπωσιακές και οι γνώσεις του αρχηγού μας, του Μαρίνου Γκόγκολου στο χώρο, αλλά και στα ζώα και τα φυτά, που ενδημούν στην περιοχή: «Αυτό εδώ είναι το εκτός εποχής fagonia cretica, ενδημικό της Κρήτης. Πω, πω ένα Λιμόνιο, τόσο μακριά απ’ την ακτή! Να και μια Veronica anagallis-aquatica. Αυτή η πανέμορφη αραχνούλα (;!) είναι Styrax officinallis! Σ’ αυτόν το λόφο τις προάλλες καταγράψαμε με τα φιλαράκια (εννοεί την παρέα της cretan flora, που μας μαθαίνουν με τις ωραίες φωτογραφίες τους τη χλωρίδα του νησιού) για πρώτη φορά στην Κρήτη ένα σπάνιο κολχικό! Για να το ταυτοποιήσουμε έπρεπε να σκάψουμε βαθιά, να φωτογραφίσουμε τις ρίζες και στη συνέχεια να το ξαναθάψουμε, πέρασα χθες να το ξαναδώ, είναι μια χαρά». Άνθρωπος που ζει στη φύση, τη σέβεται και την αγαπά. Εξοργίζεται κι αυτός κι εμείς, γιατί στην πορεία μας συναντάμε δύο πεθαμένες γερακίνες. «Τις σκοτώνουν κυνηγοί, λέει, έτσι μόνο για πλάκα, για εξάσκηση στο σημάδι»!
Ας εστιάσουμε όμως στην πορεία μας. Αφού περάσαμε από ελαιώνες φορτωμένους -βεντέμα φέτος-, πλήθος καλαμιές, πλατάνια, πικροδάφνες, αγριοροδιές, καρυδιές, αντραμιθιές κι αστύρακες (‘δέντρο που δεν υπάρχει στην ανατολική Κρήτη’), φτάσαμε στο πρώτο σημείο επίσκεψης: στο όμορφο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου και στα ερείπια νερόμυλου καθώς κι ενός πολύ καλά σωζόμενου σταύλου των αλόγων-μουλαριών, όσων ερχόταν εδώ να αλέσουν. Προχωράμε μέσα στο καταπράσινο και σκιερό φαράγγι -τα γυαλιά ηλίου είναι σχεδόν αχρείαστα. Ανακούφιση, γιατί η μέρα είναι ζεστή με νοτιά κι υψηλές θερμοκρασίες για την εποχή. Όμως εδώ το φθινόπωρο καλά κρατεί! Ο αέρας κουνά τα δέντρα και τα φύλλα πέφτουν σαν βροχή και ταξιδεύουν στο ρέμα του ποταμιού. Που και που μας περιμένει σαν από παραμύθι ένας κρυμμένος νερόμυλος, τυλιγμένος στους κισσούς ή ένας αγωγός νερού ή άλλες ανθρώπινες κατασκευές, καλόγουστες ή μη. Παρά τη βιάση μας, όλο και ξεκλέβουμε χρόνο να τα δοκιμάσουμε τα ώριμα βατόμουρα. Πολλές φορές το μονοπάτι μάς οδηγεί ψηλά, έξω απ’ το πράσινο κι ο δυνατός ήλιος μας χτυπά κατακούτελα. Ανυπομονούμε να βυθιστούμε πάλι κάτω απ’ τα δέντρα. Σε πολλά σημεία αναδύονται λευκά βράχια σε πανέμορφους σχηματισμούς και σπηλαιώσεις.
Στάση για κολατσιό στο δεύτερο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου κοντά στην έξοδο του φαραγγιού, ένα μινιμαλιστικό αριστούργημα, που αναδύεται απ’ τους βράχους. Καθίζουμε στη δυσανάλογή παράγκα απέξω και μερικοί μπαίνουν στον πειρασμό να χτυπήσουν την καμπάνα εδώ στην ερημιά προκαλώντας έναν εκνευρισμό στο Μαρίνο: μην ενοχλούμε τα λογής-λογής ζωάκια. Κάποιοι ανάβουν τα καντήλια, κάποιοι θυμιάζουν: είναι αυτά τα μικρά λιτά εκκλησάκια μέσα στη φύση, που σου ξυπνούν το θρησκευτικό συναίσθημα, καθώς, αν μη τι άλλο, θαυμάζεις την ταπεινή πίστη των ανθρώπων, που τα έκτισαν και τα συντηρούν.
Βγαίνουμε για λίγο, διασχίζουμε την άσφαλτο, περνούμε αγροτικούς δρόμους με αμπέλια κρεβατινιασμένα, που θυμίζουν ότι βρισκόμαστε κοντά στα Πεζά, στην καρδιά της οινοκαλλιέργειας στην Κρήτη, για να ξαναχωθούμε στο γειτονικό Κουναβιανό φαράγγι. Αυτό είναι ακόμα πιο πράσινο, πιο εντυπωσιακό και παραμυθένιο. Δυστυχώς δεν το ευχαριστιόμαστε όσο θα θέλαμε, καθώς η ατμόσφαιρα με τους νότιους ανέμους, σε συνδυασμό με τα ξερά φύλλα των δέντρων, σε πολλούς προκαλεί συνάχι και βήχα. Κρίμα πάντως, που μια τέτοια περιοχή φυσικού κάλλους τόσο κοντά στο Ηράκλειο, δεν έχει προβληθεί ή υιοθετηθεί από φορείς, ώστε να καθαρίζεται τακτικά, να φτιαχτούν γέφυρες στα δύσκολα σημεία, να μαζευτούν τα σκουπίδια (το νερό κατεβάζει πολλά από ρόδες ως σκελετούς κρεβατιών είδαμε) και να αναδειχτούν τα παλιά κτίρια, ώστε να κάνουν το χώρο πιο προσιτό στο αστικό κοινό, γιατί είναι ιδανικό για βόλτες οικογενειακές τα Σαββατοκύριακα.
Όταν η πορεία μας στο φαράγγι τελειώνει, παίρνουμε την ανηφόρα ως το χωριό Μυρτιά, γνωστό για το Μουσείο του Καζαντζάκη. Όμως εμεί είμαστε κουρασμένοι, διψασμένοι και πεινασμένοι. Ανεβαίνουμε στο λεωφορείο κι ο οδηγός μας, ο κύριος Γιώργος, μας προσφέρει κρύο νερό να δροσιστούμε.
àΣΤΟΥ ΜΠΟΥΤΑΡΗ ..ΤΟ ΚΟΝΑΚΙ
Φτάνουμε με το λεωφορείο στο κτήμα Scalarea και το Οινοποιείο Μπουτάρη. Αν κι έχουμε βγει εκτός προγράμματος για πάνω από μια ώρα, τα παιδιά εκεί μας υποδέχονται με το χαμόγελο. Πρόκειται για τον Χριστόφορο Χειλαδάκη, για τον οποίο ότι κι αν πεις είναι λίγο, φιλαράκι του Συλλόγου από παλιά, αλλά κι ένας άνθρωπος, που, εκτός απ’ το κρασί, ξέρει πολύ καλά την Κρήτη, καθώς έχει περπατήσει κάθε σπιθαμή της σε βουνό και θάλασσα και με τις δημοσιεύσεις του την μαθαίνουμε κι εμείς (αρθρογράφος στην πολύ γνωστή ιστοσελίδα Cretan beaches κι όχι μόνο), αλλά και ‘ερευνητής και καταγραφέας’ της κρητικής χλωρίδας. Μαζί του ο Γιώργος Μιχελάκης, υπεύθυνος πωλήσεων της εταιρείας.
Αρχίζει η ξενάγηση στους χώρους του οινοποιείου. Μας εξηγεί ο Γιώργος κι ο Χριστόφορος, ο ταξιδευτής, μεταφράζει για τους ξένους της ομάδας μας. Μαθαίνουμε λοιπόν ότι το κτήμα βρίσκεται 4 χλμ απ’ τον αρχαιολογικό χώρο της Κνωσσού και η θέση του είναι ιδανική για αμπέλια, καθώς τα προστατεύει απ’ το νοτιά κι αντίθετα αφήνει τα μελτέμια να τα στεγνώνουν απ’ την υγρασία. Επίσης περιλαμβάνει πολλές ρίζες ελιές, απ’ τις οποίες παράγουν ελαιόλαδο για χρήση της εταιρείας. Το κτήμα αγοράστηκε απ’ τον Μπουτάρη το 1989 και βασίστηκε μόνο σε κρητικές ποικιλίες, ενώ στο χώρο του λειτουργεί και ξενώνας για τους επισκέπτες. Το μικρό καλαίσθητο κτίριο, περιλαμβάνει εκτός από τους χώρους ζύμωσης του κρασιού κι ένα πανέμορφο κελάρι με βαρέλια για τη φύλαξη σε ιδανικές συνθήκες θερμοκρασίας και με ελάχιστο φως, καθώς και μία αίθουσα υποδοχής με τζαμαρία, όπου απολαμβάνεις το κρασί σου θαυμάζοντας τη φύση. Εδώ τα παιδιά μάς παρουσίασαν και μας σέρβιραν τα πολύτιμα κρασιά τους και πήραμε λίγο μια αίσθηση γκλαμουριάς -κάπως παράταιροι στο χώρο, είν’ αλήθεια, έτσι σκονισμένοι και με τις αρβύλες μας. Πρώτα δοκιμάσαμε το λευκό φρουτώδες Φανταξομέτοχο (όνομα από μια παράδοση με νεράιδες στην περιοχή) από ποικιλίες Σαρντονέ και Ασύρτικο, στη συνέχεια το επίσης λευκό με πιο δυνατή γεύση Scalarea (βιδιανό και αθήρι) και το ομώνυμο κόκκινο Scalarea (κοτσιφάλι με syrah) και για το τέλος το γλυκό –σαν λικεράκι- Ιουλιάτικο, βασισμένο στην αρχαία κρητική ποικιλία Λιάτικο. Άπαιχτα όλα!!! Ανάμεσα στα κρασιά έρχεται κι ο Μαρίνος με την κάμερά του «Κοίτα δω μια ομορφιά, λέει, Tylopsis lilifolia και μου δείχνει ένα πετακάκι, που εντόπισε στις γλάστρες του Μπουτάρη!!!».
Είχαμε λοιπόν μια πλούσια μέρα, όπου καλύψαμε τα δύο φαράγγια, περίπου 14 χιλιόμετρα σε 4 και κάτι ώρες, και δόθηκε ένα όμορφο τέλειωμα της μέρας στο οινοποιείο του Μπουτάρη. Ευχαριστούμε τον οργανωτή όλων αυτών, Παναγιώτη Ευδαίμων, τον αρχηγό μας και γητευτή των ζώων και των φυτών της περιοχής, το καλό μας φίλο, τον Μαρίνο Γκόγκολο, τα φιλαράκια απ’ του Μπουτάρη, τον Γιώργο και τον Χριστόφορο, αλλά και την συνοδοιπόρο μας, Μαρία Οικονομίδου, που μας πρόσφερε λυχναράκια και τυροπιτάκια από το Παραδοσιακό Παντοπωλείο της, ‘Μεσοστράτι’, στην πλατεία του Αγίου Νικολάου, φρεσκοψημένα πρωί-πρωί από την ίδια! Να είστε όλοι καλά παιδιά κι ευχαριστούμε από καρδιάς!
Πληροφορίες για την πεζοπορία και την περιοχή, φωτογραφίες στο blog του συλλόγου https://orsian.blogspot.com/
