Κραυγή αγωνίας και απόγνωσης από μια γυναίκα, σύζυγο ατόμου με κινητικά προβλήματα. Η Μ. με κείμενό της προς το Cretalive, απευθύνεται στην κοινωνία του Ηρακλείου και όχι μόνο, θίγοντας καίρια ζητήματα, όπως η έλλειψη ενσυναίσθησης, η απουσία σεβασμού και ο "ωχαδελφισμός"...
Περιγράφει την αντικοινωνική συμπεριφορά των οδηγών που καταλαμβάνουν ράμπες και αναπηρικές θέσεις, δυσκολεύοντας τη μετακίνηση των ατόμων με αναπηρία, για να "βολευτούν" οι ίδιοι. Την ίδια ώρα, ελάχιστες είναι οι επιχειρήσεις στο Ηράκλειο που παρέχουν πρόσβαση σε άτομα με αναπηρία.
Το κείμενο της Μ.
Γράφω αυτό το κείμενο, αντιμετωπίζοντας την απάθεια και την αναισθησία των συνανθρώπων και των οδηγών της πόλης μου, του Ηρακλείου.
Η πρόσβαση των ανθρώπων που κινούνται με αμαξίδια λόγω αναπηρίας ή ακόμα και μιας μητέρας με μωρό και καρότσι πρέπει να είναι αυτονόητο και να υπάρχει ενσυναίσθηση.
Αντίθετα, αυτό που καθημερινά βλέπω και αντιμετωπίζω, ζώντας με τον σύζυγο μου που κινείται με αμαξιδιο, είναι να κλείνουν την αναπηρική ράμπα με τα αυτοκίνητα ή τα μηχανάκια τους, γιατί βαριούνται να περπατήσουν δυο βήματα, να παρκάρουν στις ελάχιστες αναπηρικές θέσεις που υπάρχουν στην πόλη και γενικά να δυσκολεύουν την ζωή των ατόμων με αναπηρία, γιατί δεν αντιλαμβάνονται την χρησιμότητα τους προφανώς.
Επίσης είναι ελάχιστες οι επιχειρήσεις - μεγάλες και μικρές - στο Ηράκλειο που έχουν προνοήσει την άνετη πρόσβαση ατόμων με αναπηρία στο κατάστημα τους. Πλέον μόνο όταν είναι βαμμένη με έντονο μπλε χρώμα η αναπηρική θέση πάρκινγκ και το αναπηρικό σήμα έντονο, αποτρέπονται κάποιοι - όχι όλοι- από το να παρκάρουν.
Το πρόβλημα είναι μεγάλο και ο δήμος θα πρέπει να προνοήσει και να φτιάξει περισσότερο τα πεζοδρομία, τις ράμπες και να κάνει πιο άνετη την ζωή των ατόμων με αναπηρία στην πόλη μας. Σεβαστείτε λοιπόν και σκεφτείτε ότι αύριο μπορεί εσείς να κινείστε με αμαξίδιο. Τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή την ζωή.
