Ιδιαίτερη αναφορά στα όσα συνέβησαν πρόσφατα στο κέντρο της Αθήνας, με τη ρίψη μολότωφ στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, έκανε στο Κυριακάτικο κήρυγμά του στον Άγιο Γεώργιο Ανωγείων ο ιερέας Ανδρέας Κεφαλογιάννης, εκφράζοντας τον προβληματισμό του για την πορεία των πραγμάτων στη χώρα μας!
Ειδικότερα στο κήρυγμά του ο παπα-Ανδρέας ανέφερε:
"Αγαπημένοι μου πιστοί, συνάνθρωποι, άνθρωποι…
Πονάει όποτε θέλω να πω πολλά αλλά η κάθε ξεχωριστή καθημερινότητα καταπνίγει τα πριν και με καλεί να ασχοληθώ με τα τωρινά, με τον κίνδυνο πάντα τα αυριανά, να είναι ικανά να με φέρουν στη θέση να πάψω να πονάω για όλα τα προηγούμενα…
Μα υπάρχουν κάποιες εικόνες κάποιες πράξεις κάποιες στιγμές που ορθώνονται στο μυαλό την καρδιά και την ψυχή μου που δεν επιτρέπουν σε τίποτε άλλο να τις πλησιάσει για να τις επισκιάσει….
Στιγμές, εικόνες πράξεις, όπως το κάψιμο της Ελληνικής σημαίας, ο βανδαλισμός εκκλησιών, το κάψιμο μνημείων, η βία σε ότι αφορά τη συνέχεια της ύπαρξης μας, τη μνήμη και τον πολιτισμό της σκέψης μας.
Πρόσφατη άτυχη και οδυνηρή για τη δική μου οπτική, η ρίψη μολότωφ στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη….. του μνημείου που ορθώθηκε στην Πλατεία Συντάγματος, στους πρόποδες της Δημοκρατίας, του Ελληνικού Κοινοβουλίου με στόχο να τιμήσει αποκλειστικά όλους εκείνους που έπεσαν για τη δική μας πατρίδα τη δική μας ελευθερία, τη δική μας αξιοπρέπεια, τη δική μας γη…. Τη δική μας και των παιδιών μας και των παιδιών των παιδιών μας. Μνημείο που ορθώθηκε σε εποχές παράξενες με στόχο να διατηρήσει τη μνήμη για όλους τους στρατιώτες των τακτικών ενόπλων δυνάμεων, που βρέθηκαν σε εκστρατείες και μάχες αντιστεκόμενοι πάντα σε όλους όσους θέλησαν να επιβάλλουν το ζυγό, την κατοχή, να διασπείρουν το θρήνο, το μίσος και να αμαυρώσουν την κατάλευκη μητέρα όλων μας…. Την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ…..
Στρατιώτες που άφησαν την πνοή τους στις μάχες της δεκαετίας 1912-1922, στον ελληνοϊταλικό πόλεμο στον ελληνογερμανικό πόλεμο στο Γράμμο το Βίτσι, την Κύπρο και όπου αλλού βρέθηκαν οι έλληνες στρατιώτες μας, για να αποδείξουν όσες φορές μπόρεσαν ότι το ελληνικό πνεύμα η ελληνική ψυχή, ο Σταυρός της πίστης, η αγάπη της μάνας, η αγκαλιά του πατέρα, η ευλογία του παπά και το σφιχταγκάλιασμα των αδερφών, όλα από μόνα τους αλλά και από κοινού μαζί, μπορούν, μπόρεσαν και θα μπορούν στους αιώνες, να δίνουν τη δύναμη στη χώρα ετούτη και στους έλληνες να υπάρχουν και να ευωδιάζουν σε κάθε πράξη αλήθειας, σε κάθε πράξη, αξιοσύνης, σε κάθε οικογένεια, σε κάθε ενορία, σε κάθε χωριό, πόλη, μετερίζι.
Δεν αφήνω την καρδιά μου να κατακρίνει το χέρι που ρίχνει τη μολότωφ στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Αφήνω το θεό μου, τον θεό μας, το χρόνο και τη ζωή να του υποδείξουν το λάθος του για το οποίο είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι θα αναγνωρίσει σε κάποια πολύ ιδιαίτερη στιγμή της ζωής και της ψυχής του. Ζητάω όμως τόσο από τον εαυτό μου όσο και από όλους εσάς και όλους εκείνους που δεν βρίσκονται ανάμεσα μας, να σκεφτούν να σκεφτούμε την τραγωδία που μπορεί να επιφέρει σε έναν λαό, το ντρόπιασμα των μνημείων του, η λήθη στην ιστορία του, και η παράδοση από γενιά σε γενιά ενός βιβλίου με σχισμένες σελίδες.
Ζητάω, να κάνουμε αυτό που δεν κάνουν οι μεγαλόσχημοι…. ΝΑ πιαστούμε χέρι χέρι, να αγκαλιάσουμε τον τόπο μας, με τα καλά και τα άσχημα του, να τον προστατεύσουμε και να υψώσουμε τις προσευχές μας και τη σημαία μας, τόσο ψηλά που όλη η ανθρωπότητα να διαπιστώσει πως μπορούμε ακόμα να υπάρχουμε, παρά τα δεινά μας, παρά τις διαφωνίες μας, παρά τις μπερδεμένες κακοσύνες μας, που άθελα μας πληγώσαμε και επιτρέψαμε και σε άλλους να πληγώσουν, όλα εκείνα που μας κράτησαν και μας κρατούν δυνατούς.
Να υψώσουμε την προσευχή μας, την πίστη μας τη σημαία μας, όχι γιατί μας ανήκουν και θέλουμε να δείξουμε την ισχύ μας, αλλά διότι ανήκουν σε όλους τους ανθρώπους όπου γης, αγκαλιάζουν όλους τους ανθρώπους όπου γης και έχουν τη δυνατότητα, όποτε προσευχή, πίστη και σημαία, συμπορεύονται με τον άνθρωπο, να δημιουργούν μία ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΠΟΡΕΙΑ…
Αυτή την ευλογημένη πορεία σας καλώ να μην εγκαταλείψουμε ποτέ γιατί τότε θα μοιάζει πως το χέρι που προσπάθησε να κάψει το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη δεν ήταν άλλο από το δικό μας χέρι.
Πάτερ ημών ο εν τις ουρανίοις…. Φύλαξε μας από τη φθορά των άδικων καιρών που βιώνει όλη η ανθρωπότητα… Που βιώνει η πατρίδα μου και ο κάθε άνθρωπος που ακόμη δεν έχει γνωρίσει την ευλογία της Ελλάδας, της ευλογία του θεού της πίστης μας.
Μπορούμε να συγχωρούμε αδερφοί μου, διότι μπορούμε ακόμη να υπάρχουμε μπροστά και πίσω από τη θυσία κάθε ενός ξεχωριστά, υπερασπιστή της γαλανόλευκης πατρίδας μας"
