"Φέτος είναι 92 χρόνια ,που ψάλλω στην εκκλησία κάθε Κυριακή, αλλά χρειάζομαι πλέον...γυαλιά!

του Κώστα Μπογδανίδη 

Τον πρωτοείδα να χορεύει ένα Χανιώτη, με την οικογένειά του. Τα παιδιά, τα εγγόνια, τα δισέγγονα, τα ανήψια του. Ευθυτενής, χαρούμενος και ευτυχισμένος που περιτριγυριζόταν από δικά του πρόσωπα των οποίων υπήρξε ο γεννήτορας. Δυσκολεύτηκα να το πιστέψω όταν μου είπαν ότι «ο Σπυρίδος είναι 103 ετών»! Πολύ περισσότερο αμφέβαλα όταν ξεκινήσαμε τη συζήτηση! Τέτοια διαύγεια πνεύματος, τέτοια καθαρότητα μυαλού ούτε…σε πενηντάρη!

Κι όμως φέτος συμπληρώνει…92 χρόνια που είναι ο βασικός ψάλτης στην εκκλησία της Πολυθέας Καστελλίου!

Ο Σπυρίδος Κομπολάκης είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Μαζί του ο Θεός έδειξε ότι έχει κέφια. Πάει στο ανώτατο δυνατό όριο ,που φτάνουν οι θνητοί και με το καλύτερο σενάριο!

«Ναι, είμαι ευτυχισμένος! Έφτασα στα 103 μου χρόνια. Έκανα μια μεγάλη και καλή, πιστεύω, οικογένεια. Έκαμα θυσίες, είμαι υγιής και το μυαλό μου κόβει ακόμη» λέει ο κ.Σπυρίδος Κομπολάκης που για να με…πειράξει συμπληρώνει:

«Εντάξει για να ψάλλω ακόμη στην εκκλησία βάνω τα γυαλιά μου, αλλά δεν πειράζει!»

Ναι, 92 χρόνια πηγαίνει κάθε Κυριακή στην εκκλησία για να ψάλλει. Και τα γυαλιά δεν τα χρειάζεται διότι στην πραγματικότητα θυμάται…απ έξω τους ψαλμούς και τα απολυτίκια. Κι αν χρειαστεί ποτέ…ξέρει και τα λάθη που κάνουν οι άλλοι!

«Ο μητροπολίτης μας για να με πειράξει μου λέει να κάνουμε ένα ‘συμβόλαιο’ για 25 χρόνια ακόμη να ψάλλω κι εγώ του απαντώ: λίγα είναι!»

Μια ζωή δύσκολη αλλά κι ευτυχισμένη

Ο Σπ.Κομπολάκης είναι από τους ανθρώπους που δεν…νοσταλγεί τα παλιά ως συνήθως συμβαίνει.

«Όλα τα χρόνια έχουν τα καλά τους και τα κακά τους. Περάσαμε δύσκολες εποχές, δεν χρειάζεται οι άνθρωποι να τις ξαναζήσουν. Και σήμερα είναι δύσκολα, όχι όμως εκείνα τα δικά μας χρόνια» λέει και είναι αισιόδοξος ότι μπορούμε να πάμε ακόμη καλύτερα.

«Χρειάζεται μόνο δουλειά, υπομονή και μυαλό» αναφέρει και άνετα μου κάνει μια ανάλυση των όσων συνέβησαν  και συμβαίνουν ακόμη.

Έζησε πρωθυπουργούς ,που θυμάται από τη δεκαετία του ’20, τον πόλεμο ,στον οποίο πήγε, τις μεγάλες κρίσεις και αργότερα την πολλή δουλειά που έκανε στο Καστέλλι για να ζήσει την οικογένειά του» και να δει τα 4 παιδιά του να προκόβουν (μάλιστα ο ένας έφτασε στρατηγός και ο άλλος αντιπρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου).

«Δούλεψα πολύ! Κατάλυσα στη ζωή μου 2 άλογα»! λέει και θυμάται αυτές τις…10 δεκαετίες που πέρασε πάντα όρθιος και διαυγής.

Το εντυπωσιακό είναι ότι θυμάται τα πάντα με λεπτομέρειες. Τις παλιές ιστορίες- όπως γίνεται συνήθως με τους πιο ηλικιωμένους- αλλά και ότι συνέβη χθες, προχθές, περυσι…Τα πάντα!

«Είχα μυαλό να σπουδάσω, να βγω παραέξω.Εξυπνος ήμουνε μάλλον, έπρεπε βέβαια να διαβάζω περισσότερο. Τέλειωσα το γυμνάσιο τότε, αλλά έπρεπε να ζήσω την οικογένεια μου. Ήταν μια θυσία που δεν εμετάνιωσα ποτέ»! αναφέρει και θυμάται με παράπονο ότι οι καθηγητές του τον εσπρωχναν να διαβάζει περισσότερο, να ξεφύγει από τα αγροτικά…Όπως θυμάται που τον…έκοψαν από τη μεγάλη νίκη του ακοντίου!

«Το 1926 στα Χανιά κάναμε αγώνες. Έριξα το ακόντιο εκεί που δεν το έριξε κανένας. Αλλά με…ακύρωσαν και δεν άφησαν να ρίξω άλλη βολή»! λέει χαριτολογώντας για το…στήσιμο που του έκαναν!

Το μυστικό

Πρόσφατα έκανε ένα…τσεκ απ όπως μου λέει. Πήγε στο γιατρό και…σήκωσε τα χέρια ψηλά η επιστήμη!

«Ο γιατρός μου είπε ότι δεν έχω τίποτα! Όλα καλά μου λέει και τονέ…πιστεύω» λέει γελώντας, αλλά το παράπονο για τα μάτια το έχει:

«Πρέπει να βάνω γυαλιά, τι να κάνω θα το αντέξουμε κι αυτό! (γέλια…)

Το μυστικό ποιο είναι;

«Τι θα πει μυστικό; Όλοι το ξέρετε. Μια ευτυχισμένη οικογένεια, καλή διάθεση, λίγο φαί, αφήστε τα πιοτά και τα τσιγάρα! Τελευταία φορά που κάπνισα ήταν στον Αλβανικό πόλεμο. Μετά το κοψα!» υπογραμμίζει ο κ.Σπυρίδος.

«Εσύ θα ζήσεις πολλά χρόνια ακόμη! Τι να σου ευχηθώ;» του λέω…

«Μπα! Θα τελειώσω κι εγώ! Μια χαρά όλα. Και τα βουνά τελειώνουνε σε αυτή τη ζωή, οι ανθρώποι θα πομείνουνε;»