Εκεί που το φως ανταμώνει με το σκοτάδι

Σούρουπο...

Εκεί που το φως ανταμώνει με το σκοτάδι, εκεί που το ορατό το αόρατο συναντά,εκεί που η στιγμή το χρόνο απαντά.

Στιγμή έξω απ’ το χρόνο, σαν το ξημέρωμα.

Στιγμή που τα πάντα αφουγκράζονται.

Ώρα που τα πάντα νιώθεις πως να συμβούν μπορούν, ώρα που κοπάζουν οι ανέμοι, που γαληνεύει η Πλάση.

Που το κόκκινο το γαλάζιο συναντά, τα σύννεφα ζωγραφιές φτιάχνουν, ώρα που οι Κόσμοι να συναντιούνται μοιάζουν..

Και κείνη την ώρα νιώθεις, μια ησυχία, κι ας είσαι μες το κέντρο του θορύβου, ας είσαι μες στη μέση της πόλης.

Όπου κανένας ησυχία δε νιώθει, μα δεν το βλέπεις με τα μάτια σου, με της ψυχής τα μάτια το κοιτάζεις, εκείνα που δεν τα σκιάζουν τα τσιμέντα, εκείνα που βλέπουν του δειλινού, τους ήχους, εκείνα τα μάτια που θωρούν έναν άλλο ουρανό,

που έρχεται από άλλο Κόσμο θαρρείς, καταγάλανος και καθάριος, εκείνος ο ουρανός που γαλήνη σε γεμίζει,

που την ψυχή με χρώματα πληροί, εκείνος που σου θυμίζει,πως κι αν εδώ ζεις, αν το τσιμέντο της παραίτησης, της απελπισίας, την καρδιά σου κυκλώνει, όλα είναι εδώ, και βρίσκονται, μαζί μας, η ομορφιά, η ελπίδα, η Αγάπη,

Κι ας φαίνονται στο μεταίχμιο μοναχά...

*Κείμενο-φωτογραφίες Γιάννης Τσιγκένης