ΚΡΗΤΗ
Δώρα Πασχαλίδου: «Για μια κοινωνία πιο συμπεριληπτική και χωρίς διακρίσεις»
Συνέντευξη από την χάλκινη παραολυμπιονίκη Δώρα Πασχαλίδου είχε την τιμή να πάρει η κινηματογραφική ομάδα του 8ου Γυμνασίου Ηρακλείου
Η ομάδα, η οποία αποτελείται από μαθητές και μαθήτριες της Α’ και της Γ’ Γυμνασίου του από το 8ο Γυμνάσιο Ηρακλείου, την Τρίτη 21/1/2025 μίλησαν με την παραολυμπιονίκη Δώρα Πασχαλίδου και της έθεσαν τις ερωτήσεις που είχαν οι ίδιοι προετοιμάσει, αφού προηγουμένως σαν καλοί “δημοσιογράφοι” είχαν παρακολουθήσει βίντεο και συνεντεύξεις της συγκεκριμένης αθλήτριας.
Οι μαθητές/τριες με πολλή χαρά και αναμενόμενο άγχος πραγματοποίησαν αυτήν την συνέντευξη μέσω της τεχνολογίας αφού η κα Πασχαλίδου ζει στην Θεσσαλονίκη.
Η κινηματογραφική ομάδα έχει θέσει ως στόχο την τρέχουσα χρονιά να δημιουργήσει μια ταινία για άτομα με αναπηρία όρασης, προκειμένου να ευαισθητοποιήσει τα μέλη της σχολικής κοινότητας και την τοπική κοινωνία. Τα μη βλέποντα άτομα είναι ΙΣΑΞΙΑ μέλη της κοινωνίας μας, τα οποία έχουν μια παραπάνω δυσκολία να διαχειριστούν.
Στο πλαίσιο λοιπόν της έρευνας και της αναζήτησης πληροφοριών για τους μη βλέποντες αναζητήσαμε Έλληνες και Ελληνίδες που έχουν διακριθεί στον τομέα τους. Επιστήμονες, καλλιτέχνες, συγγραφείς, ζωγράφους και αθλητές. Έτσι μάθαμε για την Δώρα Πασχαλίδου, η οποία ανταποκρίθηκε άμεσα στην πρόσκληση μας για συνέντευξη και με μεγάλη προθυμία δέχτηκε να μας μιλήσει, παρά τις καθημερινές απαιτητικές διπλές της προπονήσεις.
Η συζήτηση με την Δώρα Πασχαλίδου, η οποία ήταν σημαιοφόρος στην τελετή έναρξης στους Παραολυμπιακούς στο Παρίσι τον Αύγουστο του 2024, και κατέκτησε χάλκινο μετάλλιο στο τζούντο κράτησε λίγο παραπάνω από μισή ώρα. Μιλώντας μαζί της είδαμε έναν άνθρωπο χαμογελαστό, ευγενικό, μορφωμένο, ευαίσθητο, δυναμικό με τόλμη και τσαγανό, μια δυναμική παρουσία ικανή να σε εμπνεύσει να βάζεις νέους στόχους και να κατακτάς όσα ονειρεύεσαι.
Μάθαμε πως ένα ιατρικό λάθος την ώρα του τοκετού ήταν αυτό που της στέρησε την όραση της.
Θυμάται η κα Πασχαλίδου τα παιδικά της χρόνια με νοσταλγία, τα παιχνίδια στην αυλή, τις φιλίες που κάποιες κρατάνε ως σήμερα και τις μουσικές εκδηλώσεις του σχολείου.
Μας είπε πως η αναπηρία στην οικογένεια είναι μια δύσκολη συνθήκη καθώς όλοι διακατέχονται αρχικά από άγχος, φόβο και στεναχώρια για το άγνωστο, δεν ξέρουν πως να τη χειριστούν και κάνουν υποθετικά σενάρια για το μέλλον. Στην πορεία, η οικογένεια δένεται πολύ με τα παιδιά με αναπηρία καθώς αναγκάζονται να κάνουν πράγματα για να τα υποστηρίξουν που ούτε τα φαντάζονταν. Εκείνη με τον δικό της τρόπο και τη συμπεριφορά της, έδειξε στην οικογένεια της πως υπάρχει ένας άλλος δρόμος αυτός της ΙΣΑΞΙΑΣ, ότι θα είναι κοντά η οικογένεια όταν τους χρειάζεται αλλά είναι ένα κανονικό παιδί απλά με μια αναπηρία.
Από πολύ μικρή της άρεσε να παλεύει με τους φίλους και τις φίλες της, καθώς είχε πολύ μεγάλη σωματική δύναμη για κορίτσι μικρό και πολλή ενέργεια και ενώ είχε δοκιμάσει και άλλα αθλήματα όπως κολύμβηση και τρέξιμο, αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με το τζούντο όταν γνώρισε τον δάσκαλο της 5 φορές παραολυμπιονίκη Παπαχρήστου Θεόκλητο.
Οι απαιτήσεις μιας παραολυμπιονίκη είναι αυξημένες, χρειάζεται πειθαρχία στα γεύματα, οι βόλτες είναι περιορισμένες, χρειάζεται μεγάλη αγάπη για αυτό που κάνεις γιατί είναι εξαντλητικό το πρόγραμμα και ξεκούραση.
Οι δυσκολίες πολλές… Από τη μια το άθλημα του τζούντο δεν είναι καθόλου διαδεδομένο στην Ελλάδα, δεν προβάλλεται από την τηλεόραση και αυτό έχει σα συνέπεια να μην υπάρχουν χορηγίες. Αυτό σε συνδυασμό με την απουσία κρατικής στήριξης και τους αρμόδιους φορείς δυσκολεύει πολύ τα πράγματα. Άλλη δυσκολία που έχει όμως πλέον ξεπεραστεί σε μεγάλο βαθμό είχε να κάνει με τη δυσκολία των ανθρώπων του τζούντο που δυσκολεύονταν να καταλάβουν πως ένας άνθρωπος που δε βλέπει μπορεί να αγωνιστεί στα ίσα με κάποιον που βλέπει και τους συμπεριφέρονταν σαν παιδάκια και όχι σαν αθλητές- πρωταθλητές. Επίσης, το επίπεδο πρωταθλητισμού δεν είναι υψηλό στην Ελλάδα. Οι μετακινήσεις δύσκολες από τη μια μεριά της πόλης στην άλλη με τα μέσα μεταφοράς.
Επόμενος στόχος οι παραολυμπιακοί αγώνες του Λος Άντζελες και όπως χαρακτηριστικά μας είπε στη συνέντευξη η κα Πασχαλίδου η προπόνηση έχει ήδη ξεκινήσει καθώς το να κατακτήσεις ένα μετάλλιο είναι δύσκολο το να το κρατήσεις και να πας παραπάνω είναι ακραία δύσκολο.
Το καθημερινό πρόγραμμα απαιτητικό αρχίζει με πολύ πρωινό ξύπνημα, παρασκευή γευμάτων, πρωινό, φροντίδα του σκύλου οδηγού τη Joy, μετακινήσεις, προπόνηση, ξεκούραση, και το απόγευμα πάλι προπόνηση.
Η αυτονομία και ανεξαρτησία σε πολλά κομμάτια της καθημερινής ζωής των ατόμων με αναπηρία έχει θετική επίδραση και στην ψυχολογία τους.
Η μετακίνηση με τα πόδια στην πόλη της Θεσσαλονίκης δεν είναι καθόλου ασφαλής και άνετη αν ένας τυφλός δεν έχει σκύλο οδηγό. Υπάρχουν μόνο δύο ηχητικά φανάρια σε ολόκληρη την πόλη, πολλά παρκαρισμένα αμάξια και μηχανές, στενά πεζοδρόμια, δέντρα, τραπεζοκαθίσματα, κολόνες στη μέση μέση.
Η στάση των συμπολιτών της στη Θεσσαλονίκη μετά τα μετάλλια και τις διακρίσεις δεν άλλαξε ιδιαίτερα ενώ υπήρξαν βέβαια κάποιοι άνθρωπο που την αναγνώρισαν και την συνεχάρησαν. Η Ελλάδα δεν είναι μια φίλαθλη χώρα μάλλον πιο πολύ “οπαδική” και οι παραολυμπιονίκες δε χαίρουν την εκτίμηση που έχουν οι ολυμπιονίκες μας και αυτό δείχνει την κουλτούρα μας ως Έλληνες και αυτό είναι κάτι που ως αθλήτρια την θλίβει.
Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ.