Μπήκε λοιπόν στη ζωή των Ηρακλειωτών το...μέγαρο και σιγά σιγά όλοι θα ανακαλύψουμε την κλασική μουσική , την όπερα, το κονσερτίνο, το λιμπρέτο και θα ζήσουμε από κοντά τις μαγικές στιγμές που ο μαέστρος καθοδηγεί από το πόντιουμ την ορχήστρα! Χρειάζεται και κάποιος να μας τα πει φυσικά, κάποιος θα μας καθοδηγήσει. Όλα θα γίνουν, θα μου πείτε!
Γι αυτό μάλλον πρέπει να εκπαιδευτούμε, να γνωρίζουμε το σαβουάρ βιβρ που πρέπει να ακολουθούμε και να μην έχουμε τα...χθεσινά και προχθεσινά με...άκαιρα χειροκροτήματα, κινητά τηλέφωνα ανοιχτά που μάλιστα...βιντεοσκοπούν(!) , αλλά και...σφυρίγματα τύπου κρητικής αποσπερίδας- εντάξει ενθουσίασε η λύρα του Σπυριδάκη μα μέχρι εκεί! Δεν περιμένουμε να βγει ο μαέστρος και μετά να...βγούμε εμείς να γυρεύουμε κάθισμα! Επίσης δεν...χειροκροτάμε στη μέση των μερών, πρέπει σιγά σιγά να ασκηθούμε στην ίδια τη μουσική των μεγάλων συνθετών. Και φυσικά όταν το πρώτο βιολί σηκώνεται για να εισπράξει ένα χειροκρότημα το δίδουμε, δεν το αφήνουμε σε αμηχανία!
Λέγεται επίσης ότι ένας μανιακός θαυμαστής της κλασικής μουσικής αποστήθιζε παρτιτούρες, για να εντοπίσει το ακριβές δευτερόλεπτο που το κοντσέρτο θα λάμβανε τέλος. Με στόχο να είναι εκείνος που θα χειροκροτούσε πρώτος.
Βεβαια η τελευταία νότα δεν είναι απαραίτητα το τέλος της μουσικής. Στην Ενάτη του Μπετόβεν δεν μπορείς παρά να χειροκροτήσεις, αλλά σε έργα όπως η Ενάτη του Μάλερ, που συμβολίζει το τέλος της ζωής, η αποχή επιβάλλεται. Κανείς δεν πρέπει να φωνάζει «μπράβο» ενδιάμεσα στα κομμάτια. Καλύτερα να αφήνεις μερικά λεπτά να σβήσει η μουσική. Για να αναγνωρίσεις τι έγραψε ο συνθέτης. Το χειροκρότημα «ενοχλεί» όσο και το κινητό ή ο βήχας. Να μην ξεχάσουμε και το καθάρισμα του λαιμού στις παύσεις. Η μεγαλύτερη προσβολή; Να ακούς ρέκβιεμ του Μπαχ και να χτυπήσει το κινητό σου με ringtone...μαντινάδας από τα μονοφατσώτικα!
Η κλασική δεν είναι ποπ μουσική, δεν έχει να κάνει με αναμμένους αναπτήρες , ποπ κορν, πατατάκια , πασατέμπρο και οποιουδήποτε είδους φυσική συμμετοχή του κοινού. Σε μια ροκ συναυλία μπορείς να τα δώσεις όλα, να χειροκροτάς σαν τρελός, να ουρλιάζεις, να χοροπηδάς. Αυτό όμως δεν επιτρέπεται στα κοντσέρτα κλασικής μουσικής.
Βέβαια υπάρχουν και οι άλλες απόψεις. Των ειδικών. Πως το πρόβλημα της κλασικής μουσικής στην αμεσότητά της με τον κόσμο δημιουργήθηκε όταν μετατράπηκε από ένα ζωντανό καλλιτεχνικό γεγονός σε μία υπερβολικά σοβαρή τελετή με αυστηρό και σχεδόν «μυστικό» πρωτόκολλο. Ο άγραφος κανόνας που επικρατεί σήμερα, πως το χειροκρότημα είναι άστοχο ανάμεσα στα μέρη ενός έργου, είναι εν μέρει μόνο σωστός. Ιστορικά, σε πολλές περιπτώσεις, όπως μετά το πρώτο μέρος στα ρομαντικά κοντσέρτα, ή μετά τις άριες στην όπερα, το χειροκρότημα ήταν ένας άμεσος δείκτης της συμμετοχής του κοινού στην παράσταση. Είναι δύσκολο να υπάρξει ένας ενιαίος κώδικας συμπεριφοράς. Υπάρχουν φορές που η παρατεταμένη σιωπή μετά το τέλος ενός στοχαστικού έργου είναι πιο τιμητική για τον καλλιτέχνη από το χειροκρότημα. Αρκετοί συνθέτες, όταν θέλουν να εντείνουν την αίσθηση της μυσταγωγίας στο τέλος του έργου, σημειώνουν μέτρα ή κορώνες παύσεων με απόλυτη ακινησία. Κάποιους το «άκαιρο» χειροκρότημα δεν τους ενοχλεί καθόλου. Η ατμόσφαιρα δεν χαλάει από τους ανθρώπους που εκφράζουν αυθόρμητα τον ενθουσιασμό τους, αλλά από αυτούς που δείχνουν αμέτοχοι στο γεγονός...
Όλα αυτά λίγη σημασία έχουν όταν μάθουμε να...δείχνουμε τον απόλυτο σεβασμό στους καλλιτέχνες. Και στο ίδιο τους το έργο. Στο κόσμημα του Ηρακλείου και της Κρήτης ακόμη περισσότερο φυσικά!
