Η Λαϊκή Ενότητα αναφέρει σε ανακοίνωσή της:
"Οι ηθοποιοί είναι άνθρωποι εργαζόμενοι. Το όνομα, το σώμα, το πρόσωπο
και η φωνή τους δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εργατική τους δύναμη την
οποία προσφέρουν όπως όλοι οι εργαζόμενοι για να ζήσουν και πρέπει να
αμείβονται για αυτή.
Όπως καλά γνωρίζουμε μια θεατρική παράσταση δεν δημιουργείται αυτόματα. Απαιτούνται δεσμεύσεις χρόνου, μελέτη και προγραμματισμός. Όπως όλοι οι εργαζόμενοι έτσι και οι ηθοποιοί προγραμματίζουν και κάνουν επιλογές, αφήνοντας στην άκρη κάποιες δουλειές και προκρίνοντας κάποιες άλλες για να πραγματώσουν το καλλιτεχνικό τους όραμα και να κερδίσουν τη ζωή τους με τη δουλειά τους.
Βεβαίως και τα πράγματα μπορεί να είναι κάπως πιο ρευστά στον
καλλιτεχνικό χώρο σε σχέση με άλλα επαγγελματικά πεδία, όμως η δέσμευση
ενός καλλιτέχνη και του ονόματός του, με την υπόσχεση συμμετοχής του σε
μια παραγωγή, θα έπρεπε να χαρακτηρίζεται από αξιοπιστία.
Σε αυτό το πλαίσιο, η αναίτια απομάκρυνση της ηθοποιού Μάνιας Παπαδημητρίου από παραγωγή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών που οφείλεται στην αιφνίδια, αναιτιολόγητη και χωρίς επαρκείς εξηγήσεις, αλλαγή γνώμης της σκηνοθέτιδος Ρούλας Πατεράκη μετά από 9 μήνες δέσμευσης, χωρίς ούτε καν προηγούμενη ενημέρωση και προειδοποίηση, τη στιγμή μάλιστα που χρησιμοποιείτο το όνομα της ηθοποιού και ό,τι αυτό σηματοδοτεί, στα προγράμματα του οργανισμού και για κάποιο χρονικό διάστημα και στην προπώληση εισιτηρίων, αποτελεί κατάφωρη παραβίαση των εργασιακών της δικαιωμάτων.
Αν ένας οργανισμός σαν τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών δεν σέβεται και δεν
συμπεριφέρεται με αξιοπιστία, μπορούμε να υποθέσουμε τι συμβαίνει στον
ευρύτερο καλλιτεχνικό χώρο και στους νεώτερους ή λιγότερο
«αναγνωρισμένους» καλλιτέχνες.
Μια τέτοια ανοχή βλάπτει και τους ίδιους τους καλλιτέχνες αλλά και την
παραγωγή του καλλιτεχνικού έργου στην χώρα μας. Ας υπερασπιστούμε όλοι και όλες μαζί τους καλλιτέχνες ως εργαζόμενους για να μπορούν να παράγουν εντός ενός πλαισίου σεβασμού και ελευθερίας και όχι εκμετάλλευσης και καταναγκασμού.
Οι εργαζόμενοι στον πολιτισμό, σε συνθήκες μνημονιακού σκοταδισμού επιφορτίζονται με ένα ιστορικό καθήκον, όπως έπραξαν στην πατρίδα μας οι προγενέστεροι δημιουργοί της ελπίδας, της αυτογνωσίας και της αυτοπεποίθησης. Το καθήκον ενός λαού που μπορεί ξανά να σταθεί στα πόδια του αποτελεί μια συλλογική προσπάθεια, που εάν εναρμονιστεί με την τέχνη και τον πολιτισμό θα είναι μια σαρωτική δύναμη".
