Ο Μακρόν και οι εκ των υστέρων προφήτες

Οι γαλλικές εκλογές έστειλαν μηνύματα σε όλη την Ευρώπη, φυσικά και στην Ελλάδα. Αλλωστε η Γαλλία υπήρξε όλα αυτά τα χρόνια ο βασικός υποστηρικτής της χώρας μας στην περιπέτεια των Μνημονίων και της αέναης διαπραγμάτευσης με τους δανειστές και επιπλέον πολλοί ήταν αυτοί οι πολιτικοί που είχαν σπεύσει να εκφράσουν δημοσίως την υποστήριξή τους σε κάποιον από τους γάλλους προεδρικούς υποψηφίους – ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, για παράδειγμα, είχε ταχθεί ανοιχτά υπέρ του Ζαν-Λυκ Μελανσόν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε στηρίξει τον Φρανσουά Φιγιόν, ο Σταύρος Θεοδωράκης τον Εμανουέλ Μακρόν κλπ.

Ετσι το πώς σχολίασε το ελληνικό πολιτικό σύστημα το αποτέλεσμα του α’ γύρου των γαλλικών εκλογών έχει την ξεχωριστή σημασία του.

Πρώτος ο πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης έσπευσε να καλωσορίσει την επικράτηση του Μακρόν. Είδε σε αυτή νίκη κατά του αριστεροδεξιού λαϊκισμού.

Η ανάλυσή του αυτή, προκάλεσε μια πρώτη αντίδραση από τον ΣΥΡΙΖΑ, μέσω του δραστήριου στο twitter, ευρωβουλευτή Δημήτρη Παπαδημούλη που κατηγόρησε τον πρόεδρο της ΝΔ ότι εξομοιώνει τη Λεπέν με τον Μελανσόν.

Αυτό που βέβαια δεν σχολίασε ο κ. Παπαδημούλης, αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου μεταξύ άλλων, είναι το γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ή ο κ. Τσίπρας προσωπικά δεν αντέδρασαν στο αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών, και κυρίως στην απόφαση του εκλεκτού τους Ζαν-Λυκ Μελανσόν να μην βρει διαφορές ανάμεσα στην ακροδεξιά Λεπέν και στον κεντρώο Μακρόν, καλώντας τους υποστηρικτές του σε ψήφο κατά συνείδηση.

Αυτό λοιπόν που δεν σχολίασαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, σχολίασε ο επικεφαλής του Ποταμιού. Με τρία tweets ο κ. Θεοδωράκης ανέφερε:

Αναλυτικό και ως εκ τούτου με ξεχωριστό ενδιαφέρον ήταν το πρώτο σχόλιο του Βαγγέλη Βενιζέλου ο οποίος χαιρέτησε τη νίκη του Μακρόν και υπογράμμισε ότι δεν είναι συγκυριακή η αναβίωση του παραδοσιακού γαλλικού κέντρου καθώς αναδεικνύει το δικό της θετικό πρόσημο: δημοκρατικό μεταρρυθμιστικό, φιλοευρωπαϊκό.

Ανέφερε συγκεκριμένα ο πρώην αρχηγός του ΠΑΣΟΚ:

«Η Γαλλία άντεξε στη διπλή πίεση του εθνικολαϊκισμού (Λεπέν και Μελανσόν) χάρη στις θεσμικές ιδιομορφίες του ημιπροεδρικού συστήματος που αναδεικνύουν τη σημασία της προσωπικότητας των υποψηφίων.

» Αντεξε γιατί οι κρίσεις που διαπέρασαν τους δυο μεγάλους παραδοσιακούς χώρους (συντηρητικό και σοσιαλιστικό) για λόγους που αφορούσαν πρωτίστως τα πρόσωπα των υποψηφίων τους (απαξίωση και επιμονή Φιγιόν / ανεπάρκεια και αριστερισμός Αμόν), είχαν τη δυνατότητα να βρουν διέξοδο στην επιλογή Μακρόν.

» Η αποκαλυπτική άρνηση Μελανσόν να στηρίξει Μακρόν στον δεύτερο γύρο, καθιστά τα μέτωπα απολύτως ευκρινή και μειώνει ακόμη περισσότερο τη σημασία του κλασικού άξονα αριστερά – δεξιά.

» Η περίπτωση Μακρόν παύει να είναι έτσι μια συγκυριακή αναβίωση του παραδοσιακού γαλλικού κέντρου σε συνδυασμό με τη δυναμική της «αθωότητας» ενός νέου, σχετικά άφθαρτου υποψηφίου. Αναδεικνύει το δικό της θετικό πρόσημο: δημοκρατικό, μεταρρυθμιστικό, φιλοευρωπαϊκό. Είναι ο νικητής. Του ευχόμαστε να ασκήσει την εξουσία του με αίσθηση ιστορικής ευθύνης για τη Γαλλία και την Ευρώπη.

» Ο δεύτερος γύρος δεν έχει όμως διεξαχθεί, παρά τη μεγάλη δημοσκοπική ασφάλεια που προσφέρει η καταγραφή δυνάμεων του πρώτου γύρου. Το υψηλό επίπεδο συμμετοχής πρέπει να επαναληφθεί στις 7 Μαΐου.

» Ακολουθούν σε λίγες εβδομάδες οι βουλευτικές εκλογές που θα ολοκληρώσουν την εικόνα. Ο ρόλος των κομμάτων του κλασικού φάσματος (αριστερά – δεξιά) λογικά θα είναι αυξημένος χωρίς όμως να μπορεί να ανακόψει τη δυναμική μιας τέτοιας προεδρικής εκλογής.

» Και μετά αρχίζουν τα πραγματικά δύσκολα για τη γαλλική κοινωνία που πρέπει να αποφασίσει τι ρόλο θέλει για τον εαυτό της και τη Γαλλία στην Ευρώπη και τον κόσμο».