Τη δική του εκδοχή για το περιστατικό με την Αθηνά Σπανάκη δίνει ο Γιάννης Ξυλούρηςπου έκανε μια εκτενή ανάρτηση για το τι συνέβη . Ο κ.Ξυλούρης λέει αρκετά χωρίς πάντως να δείχνει διατεθειμένος να αλλάξει τη φρασεολογία του ή να ζητήσει εάν συγνώμη. Θεωρεί ότι παρεξηγήθηκε αυτό που ήθελε να πει:
Γράφει:
"Για την αποκατάσταση της αλήθειας
Στη συνεδρίαση τού Δημοτικού Συμβουλίου τής 30ής Σεπτεμβρίου, ξεκίνησε συζήτηση για τον ορισμό εκπροσώπου τού Δήμου στη Γ.Σ. τής ΔΕΠΑΝΑΛ που θ’ αποφασίσει την αύξηση τού μετοχικού κεφαλαίου τής εταιρείας. Όπως είναι καθιερωμένο, η συζήτηση άρχισε με ερωτήσεις στις οποίες θ’ απαντούσα ως Προεδρος, και στη συνέχεια θ’ ακολουθούσαν οι απόψεις τών συμβούλων και η ψηφοφορία. Μεταξύ τών ερωτώντων η κ. Σπανάκη, ξεκίνησε με μια προσωπική επίθεση εναντίον μου. Σε ανεξήγητα έντονο ύφος, με κατηγορούσε για κάποια πρόταση συμβάσεως για την ασφαλιστική κάλυψη τών υπαλλήλων και τών μελών τού Δ.Σ. τής εταιρείας από παράτυπες αποφάσεις και ενέργειες, που είχα φέρει πριν δυο χρόνια σχεδόν στο Συμβούλιο. Τη σύμβαση αυτή τελικά δεν την υπέγραψα αν και θα μπορούσα, για λόγους ευθιξίας μετά τις αντιρρήσεις τής αντιπολιτεύσεως. Όμοιες συμβάσεις έχουν υπογράψει μεταξύ πολλών άλλων ο Ο.Λ.Η., o Δήμος Αθηναίων κ.ά. Δήμοι.
Το θέμα ήταν παντελώς άσχετο με το συζητούμενο και ήταν προφανές, τουλάχιστο από το ύφος και τον τόνο τής φωνής της, πως κάτι είχε εναντίον μου. Ενδεχομένως, δεν μού έχει συγχωρήσει την αντίδραση μου όταν κατά την περίοδο που ήταν αντιδήμαρχος Κοινωνικής Πολιτικής αρθρογραφούσε προτρέποντας να μην δεχθούμε μετανάστες γιατί κινδυνεύαμε από ασθένειες και γενικότερα από τη μόλυνση τής Αρίας Φυλής μας. Με άρθρο μου τότε, είχα εκφράσει την έντονη αντίθεση μου σ’ αυτές τις αντιλήψεις. Και βέβαια, δεν ήταν το άρθρο μου η αιτία τής τότε αποπομπής της από την αντιδημαρχία. Την άκουγα υπομονετικά, περιμένοντας να διατυπώσει την ερώτηση της. Αφού επανέλαβε τουλάχιστο οκτώ φορές καθ’ όλη τη συνεδρίαση, “είμαι χαζή”, “δεν είμαι έξυπνη” (κάποια φορά τής απάντησα “αυτό φαίνεται”, για να την σταματήσω απ’ αυτή τη μονότονη επανάληψη) με ρώτησε γιατί αποφασίσαμε την αύξηση τού κεφαλαίου τώρα, και όχι με το νέο Διοικητικό Συμβούλιο. Αναρωτήθηκε μάλιστα, μήπως έχω σκοπό “μ’ αυτά τα χρήματα να ικανοποιήσω προηγούμενες υποσχέσεις”.
Ο υπαινιγμός στο πρόσωπο μου ήταν σαφέστατος. Παρά ταύτα, χωρίς ν’ απαντήσω σ’ αυτή την αήθη προσωπική προσβολή που έθιγε ευθέως την τιμή και την υπόληψη μου, ξεκίνησα σε πολύ ήρεμο ύφος να τής λέω ότι η αύξηση τού μετοχικού κεφαλαίου επείγει, διότι μετά το πέρας τής κατασκευής τού Πολιτιστικού Κέντρου χρειάζεται ο εξοπλισμός του για να τεθεί σε πλήρη λειτουργία, αφού ήδη έχουν προγραμματισθεί εκδηλώσεις, μεταξύ τών οποίων και το Πανελλήνιο Οδοντιατρικό Συνέδριο σε δυο εβδομάδες.
΄Οπως φαίνεται, η κ. Σπανάκη μάλλον δεν είχε σκοπό να ακούσει. Με διέκοπτε συνεχώς, με την ίδια πάντα εισαγωγή “είμαι χαζή και δεν καταλαβαίνω”, αναρωτώμενη μάλιστα γιατί αφού είχαμε αρνηθεί στο παρελθόν τη διενέργεια άλλων συνεδρίων, δεν αρνηθήκαμε και αυτή τη φορά. Αυτό βέβαια δεν είναι αληθές, γιατί πρώτη φορά μάς ζητήθηκε η μεγάλη αίθουσα για τέτοιο σκοπό. Τότε τής απάντησα πράγματι, “Επαναλαμβάνετε συνέχεια ότι είστε χαζή. Σάς λέω ότι η αυτοκριτική σας, δηλαδή το αυτομαστίγωμα, όπως και η αυτοϊκανοποίηση είναι πράγματα που γίνονται κατά μόνας, και ποτέ δημόσια”. Είναι προφανές ότι αυτό δεν αποτελεί σεξιστικό σχόλιο σε μια γυναίκα. Όχι μόνο γιατί θα μπορούσε ν’ απευθυνθεί στον καθένα, άντρα ή γυναίκα, αλλά και γιατί η “αυτοϊκανοποίηση” δεν έχει μόνο σεξουαλική σημασία. Η πέρα από τον καθρέφτη δημόσια προβολή τής ωραιοπάθειας (για την οποία δεν νομίζω να υπάρχουν σοβαρές αντιρρήσεις επί τού συγκεκριμένου) τον ίδιο σκοπό εξυπηρετεί.
Τέλος, η “αυτοϊκανοποίηση” δεν απευθυνόταν στην ίδια, αφού την επικαλέσθηκα για να καταδείξω με περισσότερη έμφαση, ότι η δική της αυτοκριτική δεν μπορεί να γίνεται δημόσια, σ’ ένα Δημοτικό Συμβούλιο που έχει σοβαρότερα θέματα ν’ ασχοληθεί. Αν η φρασεολογία μου σκόπιμα παρερμηνεύθηκε, για λόγους καθαρά ιδιοτελείς, όχι μόνο εγώ δεν φταίω, αλλά και λυπάμαι βαθύτατα.
Άλλωστε, πριν από ένα αιώνα και πλέον ο Λορέντζος Μαβίλης (κερκυραίος βουλευτής και ποιητής) είχε πεί: ¨Δεν υπάρχουν χυδαίες λέξεις. Υπάρχουν χυδαίοι άνθρωποι”.
