…γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*
Αναμνήσεις, νοσταλγία, αγκαλιές κι αγάπη έχουν τούτες οι ιστορίες. Ταξίδια στο χρόνο, σε τόπους αλλοτινούς, σε όμορφα, πολύτιμα και αγαπημένα αντικείμενα κι ανθρώπους. Ιστορίες που μιλούν για τις συγνώμες, τις μικρές χαρές, τις αξίες και τις προτεραιότητες. Για όλα εκείνα που οι μεγάλοι δεν μπορούν , τα μικρά παιδιά έχουν τις λύσεις …
«Πώς να κρυφτείς απ΄ τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα!»
Γράμμα στον μπαμπά και τη μαμά που μαλώνουν, Γιώργος Μπουμπούσης, εικ: Μαριάννα Φραγκούλη, Εκδ. Ελληνοεκδοτική
Όταν τα πράγματα στην οικογένεια δεν πάνε και τόσο καλά. Όταν οι γονείς μαλώνουν, φωνάζουν , γίνονται …διαφορετικοί, τα παιδιά έχουν δικαίωμα να εμπλακούν, να μιλήσουν, να δώσουν ίσως μια λύση σε εκείνα που θα πρέπει να μην τα στεναχωρούν. Ένα γράμμα που θα μπορούσε να έχει πάρα πολλούς παραλήπτες. Η αγωνία, η λύπη, η διαχείριση κρίσιμων καταστάσεων μέσα από τα μάτια ενός παιδιού….
«Πώς να κρυφτείς απ τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα!» σιγοτραγουδάς μόλις διαβάσεις τούτο το βιβλίο του Γιώργου Μπουμπούση. Κι ύστερα ψάχνεις τη μνήμη σου να δεις πόσα παιδικά μάτια σε έχουν κοιτάξει κάπως παράξενα σαν τα θέματα που συζητούνται στην τάξη για την οικογένεια αρχίζουν να σοβαρεύουν. Το γράμμα τούτο είναι μια εξομολόγηση που ένοιωσα πως κάπου την έχω ζήσει, την έχω ακούσει, μια φορά κ έναν καιρό. Κι αυτό, από ένα μικρό μαθητή μου, που δεν είχε που να μιλήσει, ποιος να τον ακούσει.
Ε, ναι, αυτό κάνει τούτο το βιβλίο. Κτυπάει καμπανάκια στους μεγάλους. Δίνει λύτρωση στους μικρούς. Στα παιδιά που τα ξέρουν όλα, τα νοιώθουν όλα, αλλά δεν έχουν την εμπειρία των μεγάλων να διαχειριστούν καταστάσεις που τα στεναχωρούν. Ένα βιβλίο γεμάτο αλήθειες, γεμάτο συναισθήματα λύπης, αγωνίας, λαχτάρας και ελπίδας. Όταν οι μεγάλοι φωνάζουν μπροστά στα παιδιά και γίνονται τόσο εγωιστές , κάποιος πρέπει να στους συνετίσει. Τα παιδιά καταλαβαίνουν, ζουν και αισθάνονται τα πάντα. Είναι απλά μικροί άνθρωποι που έχουν λιγότερες αντοχές αλλά πολλές φορές περισσότερες λύσεις. Γιατί απλά έχουν καθαρό μυαλό και βλέμμα. Προσοχή πως εκφράζεστε γονείς! Προσοχή τι λέτε και πως δίνεται παραδείγματα ζωής στα ίδια τα παιδιά σας.
Διαζύγια, ασυμφωνίες, φωνές , μυστικά, ψέματα και αλήθειες! Συναισθήματα που εκφράζονται με τον καλύτερο τρόπο. Παράπονα, βιώματα, δύσκολες καταστάσεις. Έχει όμως και λύση τούτη η ιστορία που πολύ θα ήθελα να είναι …παραμύθι!
Γιώργο Μπουμπούση, υπέροχη και πόσο αληθινή προσέγγιση. Εργαλείο για συζήτηση μέσα στην τάξη. Ιδέα καταπληκτική για έκφραση συναισθημάτων και πραγμάτων που γράφονται καλύτερα η ζωγραφίζονται. Νομίζω ότι το βιβλίο σου απευθύνεται και σε μεγάλους που πιστεύουν πως εκείνοι τα ξέρουν όλα!
Εικονογράφηση από την Μαριάννα Φραγκούλη, σαν τετράδιο μαθητή, με σχέδια πολύ προσφιλή σε μικρά παιδιά!
Για παιδιά και μεγάλους !
Ένας Αρκούδος μια φορά, Ελένη Γερουλάνου, Ίρις Σαμαρτζή, εκδ. Πατάκη/ Μουσείο Μπενάκη
Ένα κίτρινο, μαδημένο, ταλαιπωρημένο αρκουδάκι που βρέθηκε στο δρόμο και θύμισε στην Μαρία Αργυριάδη το δικό της, σαν ήταν παιδί, ήταν η αιτία για να γράψει τούτη την πολύ τρυφερή, συγκινητική, αλλά σπουδαία ιστορία η Ελένη Γερουλάνου.
Η αναζήτηση, η εγκατάλειψη, η ανάγκη να ανήκεις κάπου, το ταξίδι της ζωής, η περιπλάνηση, ο προορισμός, η ζεστή αγκαλιά. Όλα τα συναισθήματα στοιβαγμένα σε ένα μικρό χνουδωτό, καφετί αρκουδάκι Λούτρινο, , μαλλιαρό, δεν έχει σημασία, τούτο αρκουδάκι της ιστορίας, της Μαρίας και της Ελένης, ήταν μάλλον ένα από τα χιλιάδες αρκουδάκια αγκαλιάς. Ίσως και να ναι και το δικό μας αρκουδάκι που σαν μεγαλώσαμε …χάθηκε. Μια αγκαλιά το βιβλίο, μια ενθύμηση ,μια προτροπή , μια ανάγκη και μια υποχρέωση. Που πάνε τα παλιά μας παιχνίδια σαν μεγαλώνουμε; Πόσα από αυτά σώζονται, πόσα χάθηκαν, αδιάφορο ή άγνωστο που; Πόσες ώρες χαράς, φαντασίας, παιχνιδιού μας χάρισαν όλα εκείνα τα παλιά, τα σύγχρονα, τα αγαπημένα των παιδικών χρόνων;
Μια ιστορία πολύ, μα πολύ συγκινητική! Ένα βιβλίο σημαντικό, αγαπημένο από την πρώτη του σελίδα. Λίγα τα λόγια της Ελένης Γερουλάνου μα απολύτως μαγικά. Ένα βιβλίο που σε γεμίζει νοσταλγία γιατί κάτι , κάτι θα σου θυμίσει από τα παιχνίδια της δικής σου ζωής. Την ίδια στιγμή προσφέρει μια ιστορία που κρύβει μέσα της την περιπλάνηση ενός «παιδιού» που δεν ξέρει, δεν θυμάται, δεν έχει σπίτι. Ίσως και να ΄ναι παραλληλισμός, αλληγορία, ίσως… Για το ταξίδι της ζωής, την αναζήτηση του σπιτιού, του να ανήκεις κάπου, οι ρίζες, το καταστάλαγμα!
Κι ύστερα ερχόμαστε ξανά στα παιχνίδια και την κατάληξη τους, σαν τα βαρεθούμε, σαν μεγαλώσουμε, σαν χαλάσουν ή και σπάσουν. Κι όμως όλα τα παιχνίδια έχουν ψυχή! Δωρίστηκαν, αγοράστηκαν, παίχτηκαν ατελείωτες ώρες από παιδιά που για αυτά ήταν ότι πολυτιμότερο είχαν κάποτε. Παιχνίδια, που ξέφτισαν, που χάλασαν, που έσπασαν και που κατέληξαν αν ήταν τυχερά στην…. ανακύκλωση, αλλιώς σε μια απλή και τεράστια χωματερή. Ο μικρός Αρκούδος όμως της Μαρίας και της Ελένης θα ζήσει για πάντα. Θα ζήσει σαν παραμύθι, θα ζήσει σαν παιχνίδι που σώθηκε στο Μουσείο Παιχνιδιού του Παλαιού Φαλήρου στην Αθήνα!
Κι αν ακολουθήσεις τούτον τον μοναδικό Αρκούδο στην περιπλάνηση και αναζήτησή του θα μαγευτείς ακόμα πιο πολύ από τις μαγικές, ολοζώντανες, καταπληκτικές εικόνες της Ίρις Σαμαρτζή. Σαν να΄ναι όλα ζωντανά μπροστά στα μάτια σου! Τα παιχνίδια των καιρών, των χωρών, των ζώων που ίσως και να έχουν χαθεί. Των ατελείωτων απογευματινών ωρών, εκείνα τα παιχνίδια που δεν υπάρχουν πια. Τις κούκλες τις μοναδικές, τα πλοία που είναι σαν αντίγραφα όλων των σπουδαίων που υπήρξαν κάποτε στ αλήθεια. Την μοναδική αλεπού με την πάπια της που φτιάχτηκε στη Γερμανία την δεκαετία ανάμεσα στα 1930 και 1950. Εκεί μέσα στο βιβλίο και στο Μουσείο είναι κι ο Κλούβιος κι η Σουβλίτσα που μεγαλώσαμε μαζί τους. Είναι και τα δικά μας όμορφα κι αθώα χρόνια. Καρουσέλ, χάρτινες και πορσελάνινες κούκλες, μικρά ξύλινα κουκλοθέατρα. Αεροπλάνα, αλογάκια, τρακατρούκες, μαριονέτες και χίλια δυο καλούδια που κάποτε έπαιρναν ζωή σε χέρια παιδικά….
Ότι κι αν πω για αυτό το βιβλίο θα΄ναι λίγο. Γέμισε ομορφιά την ψυχή μου. Έφερε δάκρυα χαράς και νοσταλγίας. Έφερε το δικό μου αρκουδάκι στη θύμηση μου. Έφερε θαυμασμό για την Μαρία Αργυριάδη. Για τους Ανθρώπους που οραματίστηκαν και κατάφεραν να φτιάξουν τούτο το Μουσείο και να το παραδώσουν σε μας και τις επόμενες γενιές.
Ελένη Γερουλάνου! Το πιο όμορφο χαμόγελο, το πιο αληθινό από όλους τους ανθρώπους που γνωρίζω και υπηρετούν το βιβλίο, τα παιδιά, την εθελοντική εργασία- προσφορά. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Library4 all , δημιούργημά της! Έχει περάσει τα σύνορα της Ελλάδας, έχει γεμίσει εκατοντάδες σχολεία και βιβλιοθήκες με χιλιάδες βιβλία και πρωτεργάτης, ακούραστος, και αναντικατάστατος, η Ελένη, όλων μας. Όσοι την γνωρίζουν , την αγαπούν από την πρώτη στιγμή. Γράφει πάντα πολύ ιδιαίτερα βιβλία. Με ήρωες αντικείμενα Μουσείων, για ιστορία, για παρελθόν που καταφέρνει να γίνει μέλλον, για πράγματα θαυμαστά και αγαπημένα. Τούτος ο αρκούδος θα σας κάνει να θυμηθείτε τη ζωή που περάσατε , τα απογεύματα των παιδικών σας χρόνων με τα δικά σας παιχνίδια. Θα σας κάνει να αναρωτηθείτε μήπως να γινόσασταν κι εσείς δωρητές παιχνιδιών σε άλλους, σε Μουσεία, σε χώρους που ζουν παιδιά και τα έχουν πολύ πολύ ανάγκη. Τούτη η ιστορία θα σας κάνει να πάτε στο μοναδικό Μουσείο των παιχνιδιών να δείτε όλους εκείνους τους θησαυρούς που μόνο χαρά μπορούν να σας γεμίσουν, μόνο αγάπη για το ωραίο, το πολύτιμο, το αθώο άλλων εποχών!
Ιρις Σαμαρτζή. Η κοπέλα με τα πινέλα που ζωγραφίζει την …Ιστορία. Ιστορία έχουν και τα παιχνίδια και μόνο η δική της ευαισθησία, ματιά και αγάπη θα μπορούσε να τα αποτυπώσει τόσο αληθινά και ζωντανά.
Την Μαρία Αργυριάδη δεν την έχω γνωρίσει ποτέ. Όμως νομίζω ότι είναι ένα από τα πιο σπουδαία πρόσωπα που έχει η …χώρα μας. 20.000 παιχνίδια, δικά της, αγορασμένα ή δωρισμένα από φίλους, από ταξίδια, από ….τα σκουπίδια. Κι όλα δώρο στα παιδιά, σε ένα Μουσείο κόσμημα, στα μάτια πολλών κι όχι κρυμμένα σε αποθήκες, σε χαρτόκουτες, στα πατάρια και στο πουθενά. Για να γνωρίσουν τα παιδιά, για να θυμηθούν οι μεγάλοι, για να ζήσουμε ξανά την ιστορία του τόπου μέσα από τις παιδικές συνήθειες και τα παιχνίδια του τότε, που μπορεί κάποια στιγμή να ξαναγίνουν του τώρα.
Ένας Αρκούδος μια φορά… Ενας Αρκούδος για πάντα!
Για παιδιά, για μεγάλους για όλους όσους αγαπούν τα όμορφα και τα πολύτιμα!
Το κατσικάκι με τη γραβάτα, Ιωάννα Μπαμπέτα, εικ: Χρύσα Σπυρίδωνος, εκδ. Μεταίχμιο
Ο Ηλίας είναι το μικρότερο κατσικάκι στην οικογένεια . Τα άλλα έξι μεγαλύτερα αδέλφια του δεν του έδιναν ποτέ, σχεδόν, σημασία. Κι η μαμά βιαζόταν πάντα κι ασχολιόταν με όλους τους άλλους που είχαν …προβλήματα. Ένα κατσικάκι του νηπιαγωγείου δεν είχε και πολλά θέματα να την απασχολήσουν κι έτσι …το ξεχνούσε. Ο Ηλίας δεν προλάβαινε ποτέ, τίποτα. Τελευταίος στο μπάνιο, με κρύο νερό πάντα, στο φαγητό, στις λιχουδιές, στο λεωφορείο. Ούτε εκείνο το μεσημέρι που φορούσε την γραβάτα του και κολλούσε παντού πολύχρωμα χαρτιά τον είδε- άκουσε κανείς! Στεναχωρήθηκε πολύ γιατί ούτε η μαμά του, του έδωσε την παραμικρή σημασία. Και η γιορτή του νηπιαγωγείου; Πως θα πήγαινε; Ποιος θα ήταν εκεί από την οικογένειά του; Ίσως μόνο η φίλη του η Πηγή και η μαμά της και ας είχε ρόλο σοβαρό, πρωταγωνιστικό. Ας ήταν ο Ωρολογοποιός της παράστασης. Τα δάκρυα του ποτάμια κύλησαν… Ώσπου η τραγωδία της σκηνής, έγινε κωμωδία και παράσταση πολύ αληθινή με πρωταγωνιστές αυτήν την φορά μια μαμά, επτά κατσικάκια, έναν λύκο που τις έφαγε γερά , πολλές συγνώμες, αγάπη κι αγκαλιά!
Μια καληνύχτα φοβερή με μια ιστορία από εκείνες που θα διαβάσετε πολλές πολλές φορές. Τα επτά κατσικάκια είναι σε όλους μας γνωστά, σαν παραμύθι. Τα κατσικάκια όμως της Ιωάννας Μπαμπέτα θα κλέψουν δυο φορές την καρδιά σας . Γιατί μιλούν στο σήμερα, στον αγώνα μιας μαμάς που δεν προλαβαίνει, μιας οικογένειας που πρέπει ταυτόχρονα να πάει παντού κι ενός μικρού μπόμπιρα ( κατσικάκι εδώ) που αν και θα έπρεπε να είναι ο χαϊδεμένος, είναι μόνος και παραμελημένος. Αλήθειες λέει η ιστορία που της γεννά η καθημερινότητα, οι δήθεν προτεραιότητες, η πολλή πίεση των γονιών και οι συμπεριφορές που πληγώνουν χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Τελικά είναι τύχη να είσαι ο μικρότερος στην οικογένεια ή ατυχία; Τύχη είναι, απλά μερικές φορές η ζωή έχει τέτοιες απαιτήσεις που οι ρόλοι αλλάζουν. Τι μας λέει τούτη η «καληνύχτα» της Ιωάννας; Μας μιλά για τις συγνώμες, τα θέλω, τα μπορώ! Πως πρέπει μαμάδες κι αδέλφια και οι λοιποί συγγενείς, απλά να είσαστε πιο προσεκτικοί. Θα πρέπει τα μάτια σας και τα αυτιά σας να είναι πάντα ορθάνοιχτα γιατί άθελα σας μπορεί να κάνετε εκείνο το λάθος που δύσκολα ξεπερνιέται. Ένα παραμύθι σύγχρονο για την αγάπη της μάνας, την αδελφική αγάπη και τη ζωή με τις απαιτήσεις της. Η αυτοπεποίθηση, η δύναμη ψυχής, η μοναξιά, η δειλία, η συγγνώμη, σημασία της στιγμής κι ένα σωρό συναισθήματα κι αξίες που μπλέκομαι σε μια ιστορία καλογραμμένη, επίκαιρη και πολύ μα πολύ έξυπνη.
Για εκείνες τις χαμηλές φωνές που δεν ακούγονται αλλά που η σιωπή τους καμιά φορά εχει μια δύναμη που ξεπερνά τα όρια…
Η εικονογράφηση του βιβλίου είναι από την Χρύσα Σπυρίδωνος, πολύ ζωντανή , χαρούμενη και με μάτια που δεν ξεχνιούνται από κανέναν.
Μια καληνύχτα από τις πιο γλυκές και χουχουλιάρικες από εκείνες που σε κάνουν να θες να είσαι τελευταίος για μια φορά έστω, και να την απολαμβάνεις περισσότερο στην αγκαλιά της μαμάς…
Kι αν θέλετε να κατεβάστε την εφαρμογή QrCode στο κινητό τηλέφωνο ή στο τάμπλετ σας, θα ακούσετε την Ιωάννα Μαπμπέτα να σας λέει την ιστορία του μικρού κατσικάκι της και θα την αγαπήσετε ακόμα περισσότερο!
Για παιδιά από τεσσάρων χρόνων…
*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός
https://zhtunteanagnostes.blog...
