Σ’ αυτό το τόπο όποιος αγαπάει, τρώει βρώμικο ψωμί και …τόνους λάσπη

του Γιάννη Σμαραγδή

Οι νέοι Έλληνες σκηνοθέτες σπάνε τα σύνορα του μικρόκοσμου της Ελλάδας με τις βραβεύσεις τους και τις προβολές τους στο εξωτερικό τα τελευταία χρόνια.

Πολλοί απ’ αυτούς πριν τη διεθνή αναγνώρισή τους, στην Ελλάδα καταλασπώνονται και σχεδόν ποτέ κανείς δε βγαίνει να τους υπερασπιστεί, ούτε καν οι συνάδελφοι της γενιάς τους, κάτι που δεν περιποιεί τιμή για κανέναν από αυτούς. Όταν διακρίνονται στο εξωτερικό οι ίδιοι τους αποθεώνουν.

Πολλοί από αυτούς υπήρξαν στο παρελθόν σπουδαστές στη σχολή Σταυράκου όπου συμμετείχαν στα σεμινάρια που έκανα ως δάσκαλος. Παρόλο που ο κινηματογράφος όλων αυτών των νέων και ταλαντούχων παιδιών δεν έχει καμία σχέση με τον κινηματογράφο που κάνω εγώ, σ’ αυτές τις προκατασκευασμένες και εμπαθέστατες επιθέσεις που δέχθηκαν και δέχονται, πολλές φορές δημόσια τους υπερασπίστηκα λέγοντας ότι ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ.

Δεν υποψιαζόμουν τότε, ότι η κυρίαρχη φατρία του ελληνικού κινηματογράφου με κέντρο μια διπρόσωπη πατρωνία η οποία στοχοποιεί και λασπώνει όσους δεν συμπαθεί, θα ξεκινούσε ομοίως μια αντίστοιχα χυδαία και προκατασκευασμένη επίθεση επ’ αφορμή την ταινία ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ με στόχο την ηθική και καλλιτεχνική μου εξόντωση.

Ωστόσο, καμία στιγμή δε σκέφτηκα να φύγω από την Ελλάδα. Ίσως να το σκεφτόμουν αν είχα την ηλικία των παιδιών αυτών. Τώρα, ο τρέχων χρόνος κυλάει, οι ίσκιοι γύρω μου όλο και μεγαλώνουν, προετοιμάζοντάς με για την νομοτελειακά αναπόδραστη αναχώρησή μου στα ενδότερα του χρόνου (δεν το γράφω με παράπονο, αντιθέτως). Ίσως πάλι, ως νέος δεν έφυγα από την πατρίδα, γιατί δεν μπορώ να κάνω τίποτα χωρίς το ακατάλυτο και γεννοβόλο Ελληνικό Φως.

Η επίθεση που δεχτήκαμε όλοι οι συντελεστές της ταινίας ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ήταν σφοδρή και πρωτόγνωρη. Στοχοποίησαν όλους τους συνεργάτες μου, ηθοποιούς, καλλιτεχνικούς συντελεστές και κυρίως χρηματοδότες και χορηγούς για να μην μπορέσω στην ουσία να ξανακάνω ταινία. Να μην μπορώ να βρω κεφάλαια, να μην μπορώ να βρω συνεργάτες για την επόμενη ταινία, να με οδηγήσουν στην κατάθλιψη και στην εξόντωση. Δεν γνωρίζουν ωστόσο, ότι υπάρχει ανώτερη δικαιοσύνη που δεν την ελέγχει καμία πατρωνία.

Η ταινία βραβεύτηκε στο εξωτερικό, και όπου κι αν έχει προβληθεί, θριαμβεύει. Παντού σχηματίζονται ουρές με εξαιρετικά σχόλια, όπως το κείμενο του διευθυντή του Hellenic Film Society της Νέας Υόρκης, James DeMetro, ο οποίος έγραψε: «Η προβολή της ταινίας ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ στο Museum of the Moving Image ήταν ένας θρίαμβος! Θα πρέπει να είστε πολύ περήφανοι. Το χειροκρότημα ήταν συνεχές μετά το τέλος της ταινίας και με όσους μίλησα είχαν μόνο κάτι θετικό να πουν για την ταινία. Πιστέψτε με, ήταν μια από τις καλύτερες προβολές που είχαμε ποτέ.»

Στην Ελλάδα η φατρία προσπάθησε να «λερώσει» την ταινία μέσω του χυδαίου ελεγχόμενου (και πληρωμένου;) διαδικτύου για τον επιπλέον λόγο να μην μπορέσει να περάσει στα σχολεία, ώστε να μην έρθουν τα νέα παιδιά σε επαφή με την ταινία και την Ανώτερη Ελλάδα που υπερασπίζεται ο Νίκος Καζαντζάκης…. Και αυτό γιατί; Γιατί το ‘κέντρο’ της φατρίας του ελληνικού κινηματογράφου «παίζει» τα παιχνίδια των παγκοσμιοποιητών. Αυτών δηλαδή που σαρώνουν και προσπαθούν να «σβήσουν» τους εξέχοντες πολιτισμούς, αυτών που οργανώνουν ένα ομογενοποιημένο, χωρίς αισθήματα και χωρίς γνώση της βαθύτερης ουσίας και της πραγματικής παιδείας, εν προκειμένου του Ελληνικού πολιτισμού, αλλά όχι μόνο… «θερίζουν» και ξεθεμελιώνουν και άλλους μακραίωνους πολιτισμούς…

Προσπαθούν, αλλά…. Αυτοί οι «εμπαθείς» κύριοι δεν γνωρίζουν πως τα αγαθά έργα είναι αυτοπροστατευόμενα και ότι ο μόνος κριτής τους είναι ο χρόνος, αλλά και οι θεατές. Επιπλέον δεν γνωρίζουν πως η θετική ενέργεια των θεατών μεγαλώνει την ψυχή του ίδιου του έργου, την πολλαπλασιάζει…

Αφορμή γι’ αυτό το σημείωμα είναι ότι ένα από τα άτομα του ‘κέντρου’ της φατρίας έκανε παράσταση σε μεγάλο χορηγό της ταινίας ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ για να με κατασυκοφαντήσει και τον κατηγόρησε ότι κακώς συμμετείχε στην ταινία, με φανερό σκοπό να τον αποτρέψει να συμμετάσχει στην ταινία ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ. Επιδίωξή τους είναι να μην γίνει καν η ταινία. Αυτό επιδιώκουν οι αχρείοι…

Η φατρία αυτή, τα τελευταία 10 χρόνια ελέγχει πλήρως την κεντρική πηγή των κρατικών επιδοτήσεων για τον κινηματογράφο που είναι το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Πλήρως. Και κατά καιρούς ορίζουν και ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό και τις χρηματοδοτήσεις της ΕΡΤ. Παρόλα αυτά η σύσταση της παρούσας διοίκησης του ΕΚΚ η οποία ορίστηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, είναι η πρώτη διοίκηση της δεκαετίας που δεν ελέγχεται από την διπρόσωπη πατρωνία.

Προσπαθούν, λοιπόν, λυσσωδώς μέσω φίλα προσκείμενων ανθρώπων και ενδοτικών δημοσιογράφων να δημιουργήσουν προβλήματα για να αναγκάσουν το ΥΠΠΟ, το οποίο εποπτεύει αυτόν τον φορέα, να καταργήσει την παρούσα διοίκηση και να διορίσει νέα πρόσωπα που θα ελέγχονται ΑΠΟΛΥΤΩΣ από την φατρία. Το θέμα του ΕΚΚ δεν είναι να γίνουν πάλι αλλαγές προσώπων. Λάθη μπορεί να έχουν γίνει, αλλά το ουσιαστικό θέμα είναι να αλλάξει ο Νόμος ο οποίος έγινε από την φατρία του κινηματογράφου ακριβώς για να μπορούν να έχουν είτε από μέσα είτε απ’ έξω αυτοί το πάνω χέρι.

Το θέμα είναι να αλλάξει ο Νόμος στα πρότυπα του Film Commission του Υπουργείου Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης το οποίο χρηματοδοτεί με ένα αυτόματο σύστημα (εκεί γίνεται πραγματικά μια σπουδαία δουλειά, προωθώντας τον κινηματογράφο και ως πηγή πλουτισμού της χώρας), όπως επίσης συμβαίνει και στο πρόγραμμα Media της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αυτοί οι «κύριοι», λοιπόν, διεκδικούν αποκεφαλισμούς από το ΕΚΚ για να ελέγξουν πάλι τα χρηματοδοτικά κεφάλαια του ΥΠΠΟ, ώστε να τροχοδρομηθούν όπου αυτοί επιθυμούν και κυρίως να εμποδίσουν τη δημιουργία ταινιών από καλλιτέχνες που δεν ελέγχουν….

Το ερώτημα είναι γιατί προσπαθούν να έχουν τον έλεγχο του κινηματογράφου και όχι ας πούμε της λογοτεχνίας; Διότι ο κινηματογράφος είναι η μεγάλη λαϊκή τέχνη των καιρών μας, με τεράστια επιρροή στις ανθρώπινες ψυχές και κυρίως γιατί η τέχνη αυτή σήμερα, μπορεί να δημιουργήσει μύθους. Τους μύθους προσπαθούν να ελέγξουν, για τους μέλλοντες καιρούς. Γι‘ αυτό υπάρχει αυτή η εμμονή να ελεγχθεί ο κινηματογράφος.

Συμπερασματικά: αυτά που συμβαίνουν στον ελληνικό κινηματογράφο είναι θλιβερά και εάν είναι μια μικρογραφία του τι συμβαίνει στη χώρα μας, η Ελλάδα είναι μια καταδικασμένη χώρα.

Πριν από 200 χρόνια, ο Καποδίστριας, ένας αγνός και τίμιος πατριώτης, ένας ηθικός Έλληνας διαισθανόμενος τον θάνατό του είπε στον πατέρα του μέλλοντα δολοφόνου του «25 είστε οι φατρίες, 25 είστε οι φθορείς του Έθνους». Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής παραδίδοντας το ’81 την Κυβέρνησητης χώρας στον νικητή Ανδρέα Παπανδρέου του είπε «200 είναι οι φατρίες.

Εγώ δεν μπόρεσα να τις αγγίξω. Αν θες να διοικήσεις αυτή τη χώρα για να πάει μπροστά, πρέπει να συγκρουστείς μ’ αυτές…».

Κύλησαν τα χρόνια, οι 200 φατρίες δεν πειράχτηκαν, αντιθέτως πρέπει να έχουν γίνει σήμερα περίπου 300. Μια από αυτές τις 300 είναι και η χυδαία φατρία του ελληνικού κινηματογράφου. Είναι αυτή που κυνήγησε όποιους ξεχώρισαν, και είναι αυτή που κυνηγάει όλους αυτούς που δεν συμπαθεί ή που δεν συμφωνεί με την θεματολογία τους.

Έτσι έφερε πολλούς σκηνοθέτες σε απόγνωση με αποκορύφωμα μια γυναίκα σκηνοθέτη, η οποία λασπώθηκε, αρρώστησε και ένα χρόνο μετά, μας άφησε χρόνους… Δεν μιλάμε για ανθρώπους, μιλάμε για εγκληματίες. Να γιατί αυτή η χώρα δεν μπορεί να προχωρήσει. Άνθρωποι «του πνεύματος» διχάζουν, λασπώνουν, εξοντώνουν, χυδαιολογούν και καταστρέφουν δημιουργώντας ένα ζοφερό περιβάλλον, προβάλλοντας τον κατώτερό μας εαυτό και όχι τον ανώτερο. Και μετά μας φταίνε οι πολιτικοί…

Μπορεί, λοιπόν, κανείς να καταλάβει γιατί και πώς σώθηκαν οι νέοι που εγκαταλείψαν την Ελλάδα και αυτό το δύσοσμο, απεχθή και χυδαίο μικρόκοσμο του σινεμά (δυστυχώς και όχι μόνο), ο οποίος κηδεμονεύεται από μαραγκιασμένες ψυχές κατώτερων ανθρώπων.