Ποδόσφαιρο: να μην χαθεί η ευκαιρία όπως το 2004!

Του Δημήτρη Καρυωτάκη

Ζούμε ένα déjà vu, που λένε και στο χωριό μου, για αυτό το ανεπανάληπτο ελληνικό καλοκαίρι, που δεν ήλθε ακόμα ημερολογιακά, αλλά που σε αθλητικό επίπεδο μας γυρίζει 20 χρόνια πίσω σ’ εκείνο το μαγικό καλοκαίρι του 2004!

Τότε βέβαια ήταν η Εθνική Ομάδα Ποδοσφαίρου με το Καραγκούνη , το Δέλλα και τα άλλα τα παιδιά , τώρα είναι πιο συλλογικό, πιο πολύχρωμο και πιο πολυεπίπεδο: χωρά την κλασσική μπάλα ποδοσφαίρου στην μια αγκαλιά και τη… σπυριάρα, την πορτοκαλί του μπασκετ στην άλλη.

Την αρχή έκανε ο ΠΑΟΚ, με το ανεπανάληπτο πρωτάθλημα που πήρε, μ’ ένα απίστευτο ντεμαράζ στο τέλος, όπου συμπαρέσυρε τους πάντες στο διάβα του, σηκώνοντας τη Θεσσαλονίκη και το Λευκό Πύργο στο πόδι ! Ακολούθησε ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ με την αδιανόητη κατάκτηση της Ευρωλίγκας, ρίχνοντας τα τείχη και τρελαίνοντας τους πράσινους φιλάθλους που στα λίγο πιο αθόρυβα πανηγύρισαν και το κύπελλο στο ποδόσφαιρο.

Για να ρθει η κορύφωση με την κατάκτηση της ευρωπαϊκής κούπας, από το θρυλικό Ολυμπιακό, για να γίνει η πρώτη ομάδα σε συλλογικό ανδρικό επίπεδο ποδοσφαίρου που έγινε κυπελλούχος Ευρώπης. Ένα μεθύσι, ένα ατελείωτο πανηγύρι, μια λαοθάλασσα από ασπρόμαυρους, πράσινους και κόκκινους οπαδούς που μετέτρεψαν με μιας την ελλαδίτσα σε Μέκκα της μπασκετοποδοσφαιρικής Ευρώπης!

Βέβαια σε αυτό το πάρτυ δεν ήταν όλοι ευχαριστημένοι! Όλοι πλην κιτρινόμαυρων θα λέγαμε, αφού όλως τυχαίως οι δυο ομάδες που αγαπάνε το κίτρινο, ΑΕΚ και ΑΡΗΣ, έμειναν στον… άσσο, χωρίς τρόπαια, χωρίς χαρές και με μπόλικη αμηχανία.
Ειδικά για τους Αεκτζήδες ήταν μια δύσκολη συνθήκη, καθώς η μεγαλύτερη χαρά του… μισητού εχθρού του Ολυμπιακού, θα ναι για πάντα ταυτισμένη με το γήπεδο της Αγιάς Σοφιάς, το μικρό διαμαντάκι και ιερό δισκοπότηρο των ενωσιτών, που δεν μπορούν να χωνέψουν πως ούτε οι ίδιοι πήραν κούπα, αλλά και το γήπεδο τους έγινε το μέρος για να γραφτεί η πιο χρυσή σελίδα των αντιπάλων τους.

Εύκολο να το λες, δύσκολο να το χωνέψεις, έτσι όμως είναι η ζωή, άλλους τους ανεβάζει στα ύψη κι άλλους τους ρίχνει στα τάρταρα. Το μικρό και μίζερο όμως είναι το κάνουμε και πάλι οπαδικό. Να το τεμαχίσουμε και να το μικράνουμε. Να το μειώσουμε και να το απαξιώσουμε. Δεν είναι έτσι όμως και το ξέρουμε. Η ιστορία έγραψε και δεν αλλάζει.

Όλοι όσοι κατέκτησαν ευρωπαϊκές κούπες ξέρουμε καλά πως έκαναν το αδύνατο, δυνατό, γράφοντας χρυσή σελίδα και στη δική τους ιστορία αλλά και στην Ελλάδα μας, που μην σας θυμίσω πότε για τελευταία φορά κεντρίσαμε το ενδιαφέρον των ξένων μέσων ενημέρωσης και σας ξυπνήσω έναν κακό εφιάλτη!
Ας το χαρούμε αν είμαστε οπαδοί, ας είμαστε γενναιόδωροι και…large εάν δεν είμαστε με τους νικητές κι ας πανηγυρίσουμε για μια Ελλάδα που ξέρει να παλεύει, να ξεπερνά τον εαυτό της και να επικρατεί έναντι θηρίων.

Το μόνο θηρίο που δεν μπορεί είναι εκείνο που φορά το μανδύα του εσωτερικού εχθρού, αλλά αυτό - το έχουμε πλέον καταλάβει - είναι ίδιον της φυλής μας. Βέβαια το 2004, το ποδόσφαιρο δεν μπόρεσε ποτέ να αξιοποιήσει τη μοναδική ευκαιρία να μπούμε στον ευρωπαϊκό χάρτη και ήταν μια αναλαμπή χωρίς συνέχεια, ας ευχηθούμε η ιστορία να μην επαναληφθεί!

Όσον αφορά την εθνική μας ευφορία να θυμίσω μόνο πως μετά το μαγικό 2004, μετά το αθλητικό μεθύσι ήλθε λίγα χρόνια αργότερα ο λογαριασμός της χρεωκοπίας, αλλά θέλω να πιστεύω πως δεν θα ξαναζήσουμε και εδώ το…déjà vu, γιατί, αν ο μη γένοιτο ξανάρθει, τότε γράψε γουρούνι ψόφησε, δεύτερη φορά δεν θα 'χει!