Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Ήταν 43 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα. Η μέρα είχε αλλάξει. Ο κόσμος είχε μπει στην 9η Μαίου 1945. Ένας κατεστραμμένος κόσμος, κυρίως μια διαλυμένη Ευρώπη που έσερνε τα βήματά της στην αίθουσα της στρατιωτικής σχολής μηχανικού, στο προάστιο Κάρλσχορστ του Βερολίνου. Εκεί υπογράφεται η άνευ όρων συνθηκολόγηση της ναζιστικής Γερμανίας. Οι συζητήσεις είχαν εκκινήσει νωρίτερα, με σκληρές διαπραγματεύσεις- εάν ήταν σε θέση πια οι Γερμανοί να διαπραγματευτούν.
Οι Γερμανοί είχαν αντιληφθεί καιρό τώρα ότι τελείωνε ο χρόνος τους. Και το συνειδητοποίησαν στις 30 Απριλίου 1945 -ήδη οι Σοβιετικοί είχαν φτάσει σε απόσταση αναπνοής από την Καγκελαρία – όταν μαθαίνουν ότι ο Χίτλερ αυτοκτονεί. Τις πρώτες ώρες της 9ης Μαϊου δεν είχαν άλλη επιλογή. Την γερμανική στρατιωτική διοίκηση εκπροσώπησαν ο στρατάρχης Κάιτελ, ο ναύαρχος Φρίντερμπουργκ και ο στρατηγός της αεροπορίας Στουμπφ. Την αντιπροσωπεία των νικητών αποτελούσαν εκ μέρους της ΕΣΣΔ ο στρατάρχης Γ. Κ. Ζούκωφ, εκ μέρους της Αγγλίας ο στρατάρχης της αεροπορίας Α. Τέντερ, εκ μέρους των ΗΠΑ ο στρατηγός Κ. Σπάατς και ο Γάλλος στρατηγός Ντε Λατρ ντε Τασινύ. Η Γερμανική κυβέρνηση παρέδωσε όλες τις ένοπλες δυνάμεις σε ξηρά, θάλασσα και αέρα . Ηταν το τέλος του εφιάλτη , η αρχή του ονείρου για τους λαούς…
Η 9η Μαίου «μεταφράστηκε» ως η μέρα νίκης και ελπίδας για τα περισσότερα κράτη, ενώ για τη Σοβιετική Ένωση έγινε σύμβολο- μετά από ένα μήνα μάλιστα ο Στάλιν έδωσε εντολή να γίνει μεγαλειώδης παρέλαση και να εορταστεί παντού. Η ΕΣΣΔ έδωσε μεγάλο βάρος σε αυτή την επέτειο, εξελίχθηκε και ταυτίστηκε με την ίδια την ύπαρξη του καθεστώτος, ο Κόκκινος Στρατός έπρεπε να δείχνει ανίκητος. Η αλήθεια είναι πως ιστορικά του χρωστάμε πολλά, με αίμα και θυσίες απέκρουσε μετά το 1942 τις ορδές του Χίτλερ (γιατί πριν υπήρξε και μια συμφωνία «Ρίμπεντροπ-Μολότωφ» για να μην ξεχνάμε…).
««Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει στον Κόκκινο Στρατό περισσότερα από ό,τι μπορεί ποτέ να πληρώσει…» είχε πει κάποτε ο Έρνεστ Χεμινγουέι για να μας θυμίζει τη συμβολή των Ρώσων στην εξόντωση του θηρίου.
Η δόξα του Κόκκινου Στρατού, η συμβολή του στην ελευθερία και στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια γιορταζόταν όλα αυτά τα χρόνια. Και παρά την προπαγάνδα είχες λόγο να χειροκροτείς, να αισιοδοξείς, να ελπίζεις. Σήμερα όμως έχουμε… Πούτιν. Σήμερα έχουμε ένα καθεστώς που μοιάζει παράταιρο με τη σύγχρονη δημοκρατία, τον ελεύθερο κόσμο. Τι θέλει ακριβώς να κάνει και να πει ο Ρώσος; Ποιο φόβο θέλει να σκορπίσει την μέρα της μεγάλης νίκης της χώρας του και των λαών μας ; Γιατί να διαλέξει τούτη τη μέρα για να σπείρει πανικό, απειλές, τρόμο;
Προφανώς τίποτα δεν είναι τυχαίο. Δεν θα μπω στον πειρασμό να μιλήσω για τα παιδικά του τραύματα (αν και πιο πολύ πιστεύω ότι…έτσι εξηγούνται όλα στη ζωή!) καθώς ο ίδιος έχει ομολογήσει πόσο ενοχλημένος ήταν που δεν άφησαν τον ήρωα του πολέμου πατέρα του να παρελάσει στις 10 Ιουνίου 1945 μαζί με τους άλλους Σοβιετικούς στρατιώτες. Ήθελαν βλέπετε όλα τα μέλη της παρέλασης να είναι αρτιμελή, ηλικίας κάτω των 30 ετών και να έχουν ύψος άνω του 1.76., ο πατέρας του Ρώσου προέδρου είχε τραυματιστεί στον πόλεμο, κούτσαινε μέχρι το τέλος της ζωής του κι επομένως δεν θα μπορούσε να συμμετάσχει! Όλα παίζουν τον ρόλο τους, αλλά στην περίπτωση Πούτιν είναι πολλά μαζεμένα, ο ίδιος εκπροσωπεί ένα ιδεολόγημα το οποίο είχε συνωμοσιολογικές αναφορές, προετοιμασία χρόνων με πρακτοριλίκια και υπόγειες διαδρομές που διαμόρφωναν κράτη, έστηναν διαδικασίες, εκμαύλιζαν ανθρώπους. Όλα στο σκοτάδι. Επί χρόνια. Τώρα απλώς βγήκαν στο φως και το ποντικάκι φανερώνεται.
Δεν πιστεύω απαραίτητα αυτό που έλεγε ένας φιλόσοφος «Για να είναι κάποιος από στόφα ηγέτη, είναι απαραίτητο να έχει κάποια μορφή νοητικής διαταραχής.» Αλλά εδώ κάτι τρέχει. Τι θα κάνει σήμερα άραγε; Θα πάει κατευθείαν στο τυρί που είναι στη φάκα ή θα μας μπλέξει περισσότερο;
ΥΓ «9 Μάη 1945: Αυτή είναι η σημαία μας!» έγραψε κάποτε ένας αριστερός συνάδελφος. Να μην γίνει η ντροπή μας, θα έλεγε (;) σήμερα…
Δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
