Ο ιός ... της μοναξιάς

Της Κατερίνας Παντινάκη

Σήμερα, διανύω μαζί με τον 3,5 ετών γιο μου την 8η ημέρα της αυτοαπομόνωσης. Και κάθε μέρα που περνάει νιώθω περήφανη για τον εαυτό μου, κι ακόμη πιο υπερήφανη για το μικρό μου Θοδωρή που αν και είχε "μάθει" έξω - σε πάρκα, παιδότοπους, πλατείες, Καράβολα, ξενοδοχεία, εκδρομές και θάλασσες - σαν να συναισθάνεται την κρισιμότητα των στιγμών και δε διαμαρτύρεται. Μόνο χθες σαν να λύγισε και μου ζήτησε "να πάω στη γιαγιά Ελένη ή τη γιαγιά Νίκη;". Και λύγισα κι εγώ μαζί του, γιατί αναγκάστηκα να του πω "όχι ακόμη, όταν επιτραπεί, θα βγούμε ξανά έξω".

Λίγες ώρες νωρίτερα, είχαμε βγει τη ... βόλτα μας στο μπαλκόνι, χτίζοντας ψηλούς πύργους με "τουβλάκια", φτιάχνοντας ένα σχολικό λεωφορείο, με καρέκλες στη σειρά, συζητώντας αλλά και σιωπώντας κάτω από τον ήλιο.

Από αυτό το μπαλκόνι του πρώτου ορόφου είδε τον παππού του, να μας αφήνει μια σακούλα στο τειχάκι. Του φώναξε, τον χαιρέτησε και αναγκάστηκε να του πει φωναχτά και εξ αποστάσεως όσα είχε ήδη κάνει ως εκείνη την ώρα, όσα είχε φτιάξει, όλα όσα είχε συνηθίσει να "μοιράζεται" μαζί του, σε απόσταση ... αναπνοής.

Κράτησα κι εγώ τη δική μου αναπνοή, για να μην τον ταράξω, όμως με συντάραξε το πόσο εύκολα ανατρέπονται αυτά που θεωρούμε δεδομένα. Το χάδι του παππού στο κεφάλι, η μαγειρική με τη γιαγιά, μια χειραψία, μια φιλική συνάντηση, η αγκαλιά στον μπαμπά όταν γυρίζει από τη δουλειά. Πλέον, δεν τον ακουμπάμε πριν βγάλει ρούχα και παπούτσια και κάνει μπάνιο.

Το απόγευμα της χθεσινής ημέρας, με "αποτελείωσε" το βίντεο-μήνυμα της δασκάλας από τον παιδικό σταθμό. Πριν το δω καν εγώ, το έδειξα στον Θοδωρή. Η κυρία Κάλλια απευθυνόταν σε όλα τα "αστεράκια" της, λέγοντας πόσο της έχουν λείψει, πως πρέπει να κάνουμε υπομονή και πως σύντομα θα τα πουν ξανά στο σχολείο. Ο Θοδωρής κουνούσε το κεφάλι συγκαταβατικά και στο τέλος ανταπέδωσε το φιλί στη δασκάλα του. 

Πόσα καταλαβαίνουν τα παιδιά, αλήθεια... Έστω κι αν στο δικό του παιδικό μυαλό, ο κορωνοϊός είναι ένας ορατός "εχθρός" που ο ίδιος θα "κόψει με ένα μαχαίρι", μόλις τον δει. Καταλαβαίνουν, τελικά, περισσότερα από τους ενήλικες που ... δεν μπορούν να "κάνουν καλά" την κοινωνικότητά τους, την ανάγκη τους για "έξω". Πόσο πιο συνεργάσιμα και συνετά είναι τα παιδιά, που ακούν εκείνους "που ξέρουν" και συναινούν σε αυτό που είναι "καλό για όλους", κόντρα στους ενήλικες (ελπίζω ολοένα και λιγότερους) που εξακολουθούν να αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων.

Η επόμενη "βόλτα" του Θοδωρή θα είναι στην αυλή, με τον μπαμπά, για ποδήλατο και μπάλα, και αυτό το περιμένει "πως και πως". Πάρτε ένα παράδειγμα από τα παιδιά, ίσως κι ένα δυνατό "χαστούκι" για το πόσο "λίγοι" είμαστε και ... μείνετε στο σπίτι σας επιτέλους!