Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Αμαρτία μου, αλλά θα το πω: Ευτυχώς που γίνεται ο πόλεμος στην Ουκρανία και δεν βλέπει ο κόσμος τον δικό μας πόλεμο, τη δική μας ανθρωπιστική κρίση. Η οποία δεν έχει να κάνει με αποκλεισμούς, με βομβαρδισμούς, με λιμούς και καταποντισμούς. Ούτε καν με…σεισμούς που τόσους έχουμε- «ζωή» να μην έχουν πια! Πιο πολύ μοιάζει με…μαζική αυτοχειρία! Ο δικός μας πόλεμος γίνεται εδώ και χρόνια , αλλά κάνουμε πως δεν βλέπουμε. Θα καταστεί…εκατονταετής και εμείς περί άλλα θα συνεχίζουμε να τυρβάζουμε! Όλος ο πλανήτης- εντάξει όχι όλος….υπάρχει κι ένα δύσπιστο 30% στην Ελλάδα- παρακολουθεί τα χάλια και τη φρίκη που έχουν προκαλέσει οι Ρώσοι στην Ουκρανία. Και είναι εν μέρει ευτύχημα που δεν ασχολούνται με τα δικά μας χάλια. Το πρόβλημα ασφαλώς είναι ότι δεν τα βλέπουμε κι εμείς!
Μόνο το πρώτο τρίμηνο στην Κρήτη έχουμε…12 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες. Από αυτούς οι περισσότεροι σε δρόμους που δεν θα έπρεπε να γίνονται καν τροχαία με αυτοκίνητα γιατί με τα σημερινά σύγχρονα δεδομένα δεν θα έπρεπε να κυκλοφορούν παρά μόνο ιππήλατα κάρα κι αυτά με μικρές ταχύτητες! Αντιθέτως σε αυτούς τους…καρόδρομους και αυτοκίνητα πηγαίνουν και με ασύλληπτες ταχύτητες τρέχουν. Και να το αίμα του άμαχου πληθυσμού να ρέει…
Κάποτε είναι αλήθεια ότι κυκλοφορούσε και ως μακάβριο ανέκδοτο, με αφορμή τους πρώτους σύγχρονους πολέμους από την ιρακινή κρίση και πριν έλθει η νέα αψιμαχία στην Ευρώπη μέσω Γιουγκοσλαβίας και Ουκρανίας: Εμείς σκοτωνόμαστε και μόνοι μας! Δεν σας έχουμε ανάγκη!
Ψέματα είναι; Δείτε και όχι μόνο φέτος, πόσους νεκρούς έχουμε κάθε χρόνο στους δρόμους μας, πόσα εκκλησάκια φτιάχνονται στις άκρες και θα καταλάβετε πως εμείς δεν έχουμε κανένα Πούτιν ανάγκη, κανένα Σαντάμ,,,,ούτε όλους αυτούς που προκαλούν από Δύση και Ανατολή τους πολέμους. Πόλεμοι που έχουν θύματα και ζημίες αλλά ανάμεσά τους είναι κυρίως στρατιώτες, άτομα που πάνε αποφασισμένα για όλα. Η ταν ή επί τας που θα έλεγαν και οι πρώτοι επαγγελματίες του είδους, οι Σπαρτιάτες.
Σε μας είναι όλοι…άμαχοι και δυστυχώς αναλώσιμος πληθυσμός στις στατιστικές και τις συγκρίσεις αφού κανένας δεν θα καταγράψει τον Νίκο και τη Δέσποινα, στους «αξιωματικούς τόσους, οπλίτες τόσους»…. Όπως και κανένα διεθνές δικαστήριο δεν θα τους δικαιώσει ποτέ. Κανένας δεν θα κατηγορηθεί για εγκληματίας…πολέμου ή δεν θα δικαστεί για το μέγιστο των εγκλημάτων, που στην περίπτωσή μας είναι η αδιαφορία. Διότι αυτό ακριβώς είναι που οδηγεί στην εκατόμβη των νεκρών: η Εγκληματική Αδιαφορία. Της Πολιτείας, των παραγόντων της, της κοινωνίας και του καθενός από μας.
Το κράτος με τη θεσμική του εκπροσώπηση κάνει πως δεν βλέπει. Όταν συμβαίνει το κακό…μάς επιρρίπτει ευθύνες για την κακή οδηγική μας συμπεριφορά, ο δρόμος σκοτώστρα δεν μετράει... Η κοινωνία με τις δικές της κεραίες δεν κοιτάζει την καμπούρα της και τα βάζει με το…κράτος που δεν κάνει τίποτα, αλλά και «τον νεαρό που τρέχει έχοντας το μυαλό πάνω από το κεφάλι του». Και εμείς οι πολίτες…τα βάζουμε με όλους τους άλλους. Με αυτούς που δεν έχουν ένα χωροφύλακα από πάνω μας, που δεν…μας δίδαξαν αυτοσυγκράτηση, που δεν μας είπαν να μην πίνουμε, που «δεν έφτιαξαν ένα σύγχρονο δρόμο με διαχωριστικό στη μέση»- να τρέχουμε αλλά να μην σκοτωνόμαστε! Κανένας και για τίποτα δεν είναι υπεύθυνος σε αυτή τη δύσμοιρη χώρα που μάλλον έχει…κόμπλεξ ανωτερότητας . Μάλλον ο Κομφούκιος δεν είχε προφανώς γνωρίσει ούτε Έλληνα πολιτικό ούτε Έλληνα πολίτη όταν έλεγε: «Ο ανώτερος άνθρωπος έχει απαιτήσεις από τον εαυτό του. Ο κατώτερος άνθρωπος από τους άλλους.» Αν είχε γνωρίσει έστω κι ένα μας θα την είχε κάπου… στουκάρει κι εκείνος.
Δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
