της Ιωάννας Τοπούζη
Αμέτρητα πήγαινε-έλα η ζωή μας, πόρτες σφαλιστές που θες να τις ανοίξεις, να ανακαλύψεις τι κρύβεται πίσω τους.. Πάντα με την προσδοκία να βρεθεί το ιδανικό.. Ιδανικό για τον κάθε έναν μας, για κάθε μορφή σχέσης.. Σχέσεις που θα λειτουργήσουν για την αναζήτηση οποιασδήποτε μορφής ευτυχίας, για την κάλυψη συναισθηματικών αναγκών, σχέσεις πάντα με αρχή και τέλος..
Κάθε τέλος ένας μικρός θάνατος, έννοια που δυσκολευόμαστε εκ καταβολής να κατανοήσουμε και να αποδεχτούμε.. Ίσως έχει να κάνει με έναν μάταιο εγωισμό που μας διακατέχει, που έρχεται πάντα σε αντίθεση με την μεγαλύτερη αλήθεια της ζωής.. Κάθε «γέννηση» έχει δεδομένο τον θάνατο, η πορεία είναι αμφισβητήσιμη.. Κάθε «αρχή» προϋποθέτει ένα τέλος, τέλος που δίνεται με οποιοδήποτε τρόπο, είτε επιλεκτικά, είτε σαν συνέπεια…
Συχνά μένουμε εγκλωβισμένοι σε σχέσεις, μη θέλοντας να παραδεχτούμε τις αλήθειες. Ματαιοπονούμε στο βωμό της μοναξιάς και ενός ασυμβιβάστου «εγώ». Διαπραγματευόμαστε αξίες και ιδανικά στη λογική μιας επερχομένης, πιθανής ευτυχίας και αγνοούμε το παρόν που δίνει ξεκάθαρα τα μηνύματα του…
Θυμήσου πόσες φορές βίωσες δραματικά ένα τέλος, πόσες φορές θρήνησες το τέλος μιας σχέσης.. Θυμήσου κάθε φορά που περνούσε η πληγή, πως κουβέντιαζες με τον λογισμό σου, λέγοντας… «φαινόταν», «το είδα, αλλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ». Υπάρχουν βέβαια και οι φορές που ισχυρίζεσαι ότι, ευδιάκριτα, δεν είδες κανένα σημάδι.. Θεωρώ ότι απλά δεν είχαμε την εμπειρία και την προσωπική διεργασία εκείνη, ώστε να τα παραδεχτούμε, να τα παραδεχτείς…
Στέκεσαι εκεί, θρέφοντας τελειωμένες καταστάσεις, στο φόβο ενός μετά, πλημμυρισμένος από προσδοκίες… μα οι μάταιες προσδοκίες γεννούν απογοητεύσεις.. Μην βάζεις τον εαυτό σου, σε τόσο πόνο.. Ελπίζεις να αγαπηθείς από τον «λάθος» άνθρωπο και αγαπάς χωρίς όρια.. μα θέλω να σου πω, το όριο είναι βάση της αγάπης… Χωρίς όριο, σημαίνει δεν αγαπώ εμένα, χωρίς όριο σημαίνει εγκλωβίζω τον άλλο, χωρίς όριο σημαίνει κάνω μπροστά και δεν δίνω στον άλλο την ευκαιρία να είμαι η επιλογή του και όχι η ανάγκη του, η συνέπεια….
Τα πάντα στη ζωή είναι συνέπεια μιας « δράσης» κι αν δεν δρας, δεν υπάρχει αντίδραση.. κι αν θες συγκεκριμένη αντίδραση από τους ανθρώπους γύρω σου, αν θες συγκεκριμένη αντίδραση από την ίδια τη ζωή «πρέπει» να αλλάξεις τη δράση…
Να μάθεις να φεύγεις από τελειωμένες καταστάσεις.. έχει πόνο ναι, αλλά μπορείς.. Να φεύγεις από ανθρώπους που με το τονισμένο εγώ τους, ενώ εσύ τους ανεβάζεις, αυτοί επιμένουν να σε ρίχνουν.. Να φεύγεις, χωρίς να σε νοιάζει αν στο μυαλό τους παραμείνεις ο ιδανικός, ή που, θα αποζητήσουν την αγάπη μετά..Από ανθρώπους που δεν δίνουν πάρα μόνο παίρνουν και αυτά που τους προσφέρεις δεν τα εκτιμούν.. Να φεύγεις από ανθρώπους που καθετί το θεωρούν δεδομένο και αδιάφορο..
Nα φεύγεις από ανθρώπους που σε κοιτάζουν και ψάχνουν στα μάτια σου να βρουν κάποιον άλλο.. Από αυτούς που σου χαρίζουν στιγμές δανεικές, που περιμένεις να σου δώσουν σημασία με το σταγονόμετρο… Να φεύγεις όσο είναι νωρίς από ανθρώπους που αντί για έρωτα και φιλία, σου πουλάνε εξυπνάδες …που σου προκαλούν ανασφάλειες και γεμίζουν το μυαλό σου άχρηστες σκέψεις, να φεύγεις γιατί αν στα αλήθεια σε ήθελαν στη ζωή τους, στοιχηματίζω ότι θα το είχες καταλάβει..
Να φεύγεις από αυτούς που δεν ρισκάρουν, αλλά βολεύονται.. Να φεύγεις νωρίς από αυτά που σε πληγώνουν, γιατί, στο τέλος θα πληγωθείς περισσότερο.. Να φεύγεις με το κεφάλι ψηλά, δίχως δάκρυα και να κλείνεις πίσω σου την πόρτα χαμογελώντας… δεν το ξέρεις εκείνη τη στιγμή, αλλά εσύ είσαι ο δυνατός, αυτός που ένιωσε και είχε το θάρρος να δώσει…
Να φεύγεις από τελειωμένες καταστάσεις.. Πάψε να τις «τραβάς από τα μαλλιά»!Να μάθεις να φεύγεις, γιατί πολύ απλά, σε περιμένουν άλλα, πολύ καλύτερα που μόνο όταν φύγεις θα τα συναντήσεις… Είναι μια φυγή, έκφραση αυτοσεβασμού… Ίσως η μόνη φυγή που δηλώνει θάρρος….
